Σπύρος Μεϊμάρης - Ποιήματα

 ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Ξαναγύρισα σπίτι.

Έτσι ήρθαν τα πράγματα.

Ο ουρανός θαμπός, η ατμόσφαιρα γνωστή

Από παλιά.

Βυθίστηκα μέσα της απ' το μπαλκόνι.

Η μουσική με βοηθούσε πολύ έτσι όπως

Καθόμουν στο πολύχρωμο ντιβάνι.

Τα βιβλία με χαιρετούσαν απ' τα ράφια τους.

Είχαν μαζευτεί πολλά πράγματα.

Ήταν απόγευμα θυμάμαι.

Το μπαλκόνι, το μπαλκόνι μες στη θαμπάδα

Του απογεύματος.

Πολλές, πάρα πολλές εντυπώσεις

Στα χρώματα του μυαλού μου.

Φούντωσε, υψώθηκε η ζωή μέσα μου,

Κάτι σαν χορός που με συνεπήρε.

Ρυθμός και ζωή και κατάφαση.

Ολόκληρη η ζωή μου μέχρι τότε

Γύρισε πίσω και συμπλήρωσε κύκλο.

Ακόμη και τα ξύλα στο πάτωμα αγαλλίασαν.

*

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Θα 'θελα αυτός ο πόνος στα στήθια,

αυτός ο πόνος στα μύχια της ψυχής μου

να μην είχε ποτέ υπάρξει.

Θα 'θελα να ΄βγαινα - όπως δειλά δειλά

το επιχειρώ τώρα -

απ' το προσωπικό, ατομικό καμίνι

όπου παραδέρνω απ' το πρωί

και για μια ολόκληρη ζωή, με την ψυχή

στο στόμα - λάθος,

με το άγχος στο λαρύγγι ήθελα να πω -

και ν' αντίκριζα ξανά την όμορφη

πραγματικότητα, που αντάξιά της

σε ηρεμία και αρμονία

δεν έχει φτιάξει ο νους του ανθρώπου

με τις σατανικές του μανίες.

Θα ήθελα Θεέ μου να βγω προς τα έξω

και ν' αντικρίσω κι εγώ λίγο

τη φύση, έστω των πάλλευκων πολυκατοικιών

που θα στήριζαν την ψυχή μου

και θα της έδιναν έρμα.

*

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ξαναγύρισα στα δάση και στις πηγές

και στις ουράνιες μελωδίες της γέννησής μου.

Έγινε το θαύμα ολωσδιόλου αναπάντεχα

και κοιμήθηκα στο πλάι σου σαν παιδί.

Έγινε γιορτή στην καρδιά μου που ένιωθε

πιεσμένη κι ασφυκτιούσα όλον αυτόν τον καιρό.

Και μια καινούρια ήμερη μέρα ξημέρωσε.

Αλάφρυνε το κορμί, καθάρισε το μάτι γιατί

ο ένας πήρε απ' τον άλλο αυτό που χρειαζόταν

για να ζήσει ως Άνθρωπος.

Το παιδικό, αγνό, αμόλυντο πρόσωπό σου έλαμπε

κι ήσουν ευτυχισμένη, το 'νιωθα, όπως κι εγώ

ήμουν ευτυχισμένος.

Είναι αλήθεια, σε αναζητώ μέσα μου κάθε στιγμή

και η σκέψη σου με συνοδεύει

και μου δίνει θάρρος.

Όταν είπες τις λέξεις "σε λατρεύω"

κάτι πολύ δυνατό φτερούγισε μέσα μου -

γιατί κι εγώ έτσι νιώθω

για σένα μικρό μου κορίτσι.

Είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, το ξέρεις;

Σαν ν' αναπνέουμε τον καθαρό αέρα

μιας απρόσιτης βουνοκορφής

μακριά από το πλήθος.

Οι μελωδίες που ακούγονται εκεί πάνω

είναι στ' αλήθεια θεϊκές -

πρέπει κι εμείς να 'μαστε αντάξιοι

της μελωδίας της ψυχής μας.

Μέσω εσού ήρθα ξανά σ' επαφή με τη Φύση,

με ό,τι πιο καθαρό υπάρχει μέσα μου -

Γιατί όπως λένε και οι παμπάλαιες

Ινδικές γραφές:

"Λατρεύουμε το σύντροφο

όχι για κείνον τον ίδιο,

αλλά για την παρουσία του Εαυτού μέσα του".

*

ΣΚΟΤΑΔΙ

Μες στο σκοτάδι προχωράμε,

παρελθόν ή μέλλον

διαμορφώνεται το παρόν.

Φώτα, εικόνες, σχέδια, ροές, σκιές,

και το πρόσωπό μας κρυμμένο

κοντά σε αγαπημένα αντικείμενα

που ηχούν οικεία, μέσα μας.

*

ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Το γκρίζο τ' ουρανού

με βρήκε επιτέλους.

Γκρι μπλε για να 'μαι ακριβής.

Φύσηξε καινούριος αέρας φαίνεται.

Εκείνο το παραθυράκι τ' ουρανού

από πάνω μου.

Εκείνο το τρίγωνο

μου μίλησε μες στην ανημπόρια μου

Και μου 'δωσε χαρά κι ελπίδα.

Όπως η σάρκα της αγαπημένης μου

Και το λουλούδι μες στη γλάστρα.

Πηγή: Γραφτά (Ποιήματα 1992-97), Απόπειρα 1998.

Σπύρος Μεϊμάρης - Δύο ποιήματα

 Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΝ

Άπειρα μολύβια στον ουρανό

Και οι ήχοι που με ακολουθούν

Όπου κι αν βρεθώ.

Στο κάστρο μου βρίσκομαι όπως πάντα.

Οι ανθρώπινες φωνές είναι βαρετές.

Το φως που με τρυπάει, που με διαπερνάει,

Καθώς διασχίζω τον Καλιφορνέζικο δρόμο,

Καθ’ οδόν προς τον Ωκεανό.

Κατηφορίζω ορμητικά με το ποδήλατό μου,

Δίπλα στα σπίτια που υψώνονται όλο χάρη.

Ομάδες απεγνωσμένων παίζουν σκάκι στο δρόμο.

Τους παρακολουθώ.

Κάθομαι στο παγκάκι του ηλίου σιωπηλός,

Σχετικά ευτυχισμένος, κοιτάζοντας μ’ εμβρίθεια

Τους άφθονους πρωινούς περιπατητές.

(Σαλαμίνα 18 Νοέμβρη 2008)

ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΑΛΗΘΙΝΑ

Θα σας πω κάτι.

Στο Ναύπλιο-αν υπάρχει παρόμοιο μέρος

Που να ταιριάζει με το όνειρο ή τη

Μνήμη που έχω γι’ αυτό-

Σε δρόμους παλιούς, σε δρόμους σκιερούς,

Που ίσως κάποτε περπατούσα,

Χωμένος μέσα μου ίσαμε τ’ αφτιά.

Καταφέρνοντας ωστόσο ν’ αντικρίσω κι εγώ

Κάποια πράγματα, κάποιες όψεις,

Κάποιες προβολές που τρεμόπαιζαν μπροστά

Στα μάτια μου.

Η μια στιγμή αλλιώτικη από την άλλη.

Κάθε στιγμή προκαλεί την εξαφάνιση της προηγούμενης.

Ξεθεμελιώνει την παροδική μου ύπαρξη,

Τοποθετεί στη θέση της το χάος κι αμέσως μετά

Μιαν άλλη, ίδια κι απαράλλαχτη.

Έτσι που να μην υπάρχει καθόλου χώρος για τύψεις.

(Σαλαμίνα 8 Αυγούστου 2008)

Πηγή: https://teflon.wordpress.com/

Σπύρος Μεϊμάρης - Ο χρόνος

Πώς περνάει ο καιρός! Όλα ευτυχισμένα ηχούν.
Από μακριά φαίνονται όλα τα κτήματα με το στάρι.
Στο βάθος διακρίνονται τα πατητήρια με τη σταφίδα.
Μια μικρούλα ψυχή ταξιδεύει πίσω στο Χρόνο.
Όλα ευλογημένα είναι πιστεύει και αναθαρρεύει.
Ήσυχα τα κλήματα γέρνουν από το βάρος των σταφυλιών.
Νωρίς έφυγαν κάποιες ψυχές, τυραννισμένες μες στο Χρόνο.
Μαζί σας βρίσκομαι και αναγιγνώσκω τα ιερά βιβλία.
Από ψηλά μαζί τα βλέπουμε όλα τα ωραία που μας μιλούν.
Εδώ και τώρα απολαμβάνουμε τις ήσυχες στιγμές μαζί.
Υπήρξαν κάποια πράγματα που μας στενοχώρησαν κάποτε.
Θα προσπαθήσω να δέσω τις στιγμές αυτές σ’ ένα κόμπο.
Ταξιδεύω πάνω σε μύρια κύματα, όμορφα, αναπαυμένα.
Ο πατέρας κι αυτός ήσυχος απ’ όλα, αναπαύεται ψηλά.
Θα σας δω όλους μαζί εκεί πάνω όπως σας είχα υποσχεθεί.
Ένα τέταρτο απόσταση το ένα σημείο απ’ τ’ άλλο.
Το φως όλα τα διαπερνά, όλα τα στολίζει, τα εορτάζει.
Περπατούσα τότε σ’ όλες τις δύσκολες γειτονιές.
Τα μάτια μου έκαναν ν’ ανθίζουν όλοι οι μαχαλάδες.
Ένας συνεχής ύμνος εξέρχεται απ’ τα χείλη μου.
Τ’ αφήνω όλα να τα περιποιηθούν οι άλλοι ενώ εγώ ξεχνιέμαι.
Τριγυρνώ στα ίδια μέρη με τα παλιά, γεμάτος πόνο.
Φυγοδικώ σε όλες τις τοποθεσίες, καταδιωκόμενος
από τους ανθρώπους.
Πονάνε τα μεριά μου, πονάει η καρδιά μου, το μέσα μέρος.
Όλα αντηχούν συνειρμούς, φαντασίες, οράματα, τέτοια και άλλα.
Θα υψωθώ, θα χαμηλώσω, θα δω και θ’ αρπάξω τις εντυπώσεις.
Βέβαια βαριά είναι όλα, το ήξερα πάντα, τίποτα δεν αλλάζει.
Και όμως με γνωρίζουν οι ψυχικές τοποθεσίες,
μου γνέφουν, με χαροποιούν.
Κάθε στιγμή ομονοεί με τον εαυτό της, δεν τη νοιάζει.
Σήμαντρα ακούγονται στην εξοχή, ανάμεσα στα δέντρα.
Τρέχω όλος χαρά προς τις σιδηροδρομικές γραμμές.
Υπήρξαν σπουδαίοι ποιητές, τους γνώρισα
και δεν συγκρίνομαι μ’ αυτούς.
Μου αρκεί που άκουσα τη φωνή τους να τραγουδάει.
Όλα δικά μου τα είχα από μικρός, το είχα καταλάβει.
Δεν το ξέχασα εντελώς με τα χρόνια, ευτυχώς.
Τώρα κάθομαι και συλλογιέμαι τόσα και τόσα πράματα.
Κανείς δεν μου σκιάζει τον ήλιο, αυτό το γνωρίζω.
Είμαι ήσυχος, λυτρωμένος, αφημένος στο πέρασμα
του Χρόνου.

Πηγή:  Σπύρος Μεϊμάρης, Επίλεκτα ποιήματα και άλλα κείμενα (2012-2022), εκδ. OPPORtUNA, 2023

Σπύρος Μεϊμάρης - Παίζω το Πιάνο της Ζωής μου

Παίζω το πιάνο της ζωής μου.
Είναι κάτι σαν ποταμός που παρασύρει
τα πάντα στο διάβα του.

Δίπλα μου οι άλλοι κοιμούνται.
Τον ήξερες εσύ αυτόν τον ύπνο,
τον είχες καταλάβει από παλιά.

Δεν άλλαξε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια,
παρά μόνο προς το χειρότερο.
Γι αυτό κι εσύ παίζεις το σκοπό σου
χωρίς πίκρα ή τύψεις.

Όμως ο ήλιος έλαμψε,
το τραγούδι φάνηκε.
Τα γύρω βουνά μου γνέφουν,
τα χέρια χτυπούν τα πλήκτρα.

Σπύρος Μεϊμάρης, Ποιήματα 2009-2013

Ηλεκτρονικός σύνδεσμος: https://periodikotrypa.files.wordpress.com/2013/12/spyros-meimaris.pdf

Σπύρος Μεϊμάρης - Επίκληση

 Από ανάρτηση του Φώντα Τρούσα.

Andre Breton & Paul Eluard -Προπατορική κρίση

Lost Bodies-Λήστεψε τον ήχο

Δώσε το χέρι σου στους άλλους για να το φυλάξουν.
Βάλε την τάξη στη θέση της, ανακάτεψε τις πέτρες του δρόμου.
Σχημάτισε τα μάτια σου κλείνοντάς τα.
Κάνε από τα χάδια σου, χάδια για τα χάδια σου.
Λήστεψε τον ήχο από το νόημά του.
Μάθε να περιμένεις με τα πόδια μπροστά σου.
Γίνε ο καθρέφτης της πέτρας που εφαρμόζει μέσα στο καινούργιο τζάμι.
Κάνε μου τη χάρη να μπεις και να φύγεις πατώντας στις μύτες των ποδιών σου.
Χωρίς να ενδώσεις φαντάσου χελιδόνια.
Κοίταξε από κοντά αυτά τα δύο σπίτια : στο ένα είσαι νεκρός και στο άλλο είσαι νεκρός.
Τρώγε πουλιά μόνο σε κατάσταση φύλλου.
Χτύπα την πόρτα και φώναξε: «Έλα μέσα» - και μην μπαίνεις μέσα.

Music & video by Lost Bodies
Στίχοι: Μπρετόν & Έλυαρ απο το βιβλίο τους "Άμωμη σύλληψη" (Le Immaculee Conception) το ποίημα λέγεται "Προπατορική κρίση". Ο Σπύρος Μειμάρης έστησε μια τρολιά στη δεκαετία του 70 μεταφράζοντας το ποίημα και παρουσιάζοντάς το σαν δικό του στο περιοδικό "Panterma" για να δει τις αντιδράσεις των κριτικών. Με απόλυτο σεβασμό σε αυτή τη τρολιά το ποίημα ανήκει και στον Σπύρο.

Σπύρος Μεϊμάρης- Ξημέρωσε Επιτέλους

Ξημέρωσε επιτέλους

εκεί πίσω στα βουνά.

Το αεράκι εισέρχεται

μέσα από το παράθυρο.

Δροσιά στους ώμους.

Βήματα αργά στην κουζίνα.

Ποτήρι κρύο νερό.

Όνειρα που αφήνω δυσαρεστημένος.

Μακρινές οπτασίες που διαλύονται

ενώ κάθομαι με τον εαυτό μου.

Χέρια που αφοσιώνονται.

Μνήμες που έρχονται.

Ηλιόλουστες σκηνές ταξιδεύοντας.

Επιστροφή στα οικεία,

στα καθημερινά.

Ποιήματα 2009-2013

Σπύρος Μεϊμάρης-Όλα τα όνειρα μου βγήκαν αληθινά

Θα σας πω κάτι.

Στο Ναύπλιο-αν υπάρχει παρόμοιο μέρος
Που να ταιριάζει με το όνειρο ή τη
Μνήμη που έχω γι’ αυτό-
Σε δρόμους παλιούς, σε δρόμους σκιερούς,
Που ίσως κάποτε περπατούσα,

Χωμένος μέσα μου ίσαμε τ’ αφτιά.
Καταφέρνοντας ωστόσο ν’ αντικρίσω κι εγώ
Κάποια πράγματα, κάποιες όψεις,
Κάποιες προβολές που τρεμόπαιζαν μπροστά
Στα μάτια μου.

Η μια στιγμή αλλιώτικη από την άλλη.
Κάθε στιγμή προκαλεί την εξαφάνιση της προηγούμενης.
Ξεθεμελιώνει την παροδική μου ύπαρξη,
Τοποθετεί στη θέση της το χάος κι αμέσως μετά
Μιαν άλλη, ίδια κι απαράλλαχτη.

Έτσι που να μην υπάρχει καθόλου χώρος για τύψεις.

(Σαλαμίνα 8 Αυγούστου 2008)

Σπύρος Μεϊμάρης -Η πολυτέλεια του γράφειν

Άπειρα μολύβια στον ουρανό
Και οι ήχοι που με ακολουθούν
Όπου κι αν βρεθώ.

Στο κάστρο μου βρίσκομαι όπως πάντα.
Οι ανθρώπινες φωνές είναι βαρετές.

Το φως που με τρυπάει, που με διαπερνάει,
Καθώς διασχίζω τον Καλιφορνέζικο δρόμο,
Καθ' οδόν προς τον Ωκεανό.

Κατηφορίζω ορμητικά με το ποδήλατό μου,
Δίπλα στα σπίτια που υψώνονται όλο χάρη.

Ομάδες απεγνωσμένων παίζουν σκάκι στο δρόμο.
Τους παρακολουθώ.

Κάθομαι στο παγκάκι του ήλιου σιωπηλός,
Σχετικά ευτυχισμένος, κοιτάζοντας μ' εμβρίθεια
Τους άφθονους πρωϊνούς περιπατητές.

Σπύρος Μεϊμάρης - Ποιήματα

Τότε και Τώρα

Ο αέρας φυσάει και το μακάριο
Πάλλευκο φως του φανερώνει
Ολάκερη την παιδική μου ηλικία.
Ο Ουρανός είναι διάφανος.

Μοιάζει σαν το μάτι να αποτυπώνει
Από την αρχή σκηνές του Πύργου,
Κοντά στα πλατάνια,
Αυτή τη φορά όμως ανάμεσα σε
Κεραίες τηλεόρασης
Που δεν προσέχω καθόλου.

Ένα λησμονημένο σπιτάκι
Στο κέντρο της πόλης.

Οι ράχες των πολυκατοικιών
Της Αθήνας κάτασπρες
Στο φως του ήλιου.

Οι φαλακροί λόφοι
Του λεκανοπεδίου, γεμάτοι σπίτια.

Ελάχιστα σύννεφα γιατί φυσάει βοριάς.
Μπαλκόνια ανθισμένα στο νου.

***

Η Γειτονιά μου

Νύχτα στη γειτονιά μου.
Επιστρέφω στους υγρούς, λερούς δρόμους.
Προσπαθώ να διακρίνω τα σημεία
Στο άγνωστο ετούτο τοπίο.
Να συνδεθώ μαζί τους
Μέσα από μυστικά, υπόγεια ρεύματα.

Μέρα ή νύχτα ψάχνω κάποιο σημάδι.
Από το χάος που διακρίνω,
Επιστρέφω στο κρεβάτι μου.
Γυρίζω σπίτι
Μέσα από τους δρόμους.
Την πορεία τη δική μου
Χαράζω.
Μισο-αναμνήσεις, μισο-αισθήσεις,
Μισο-οράματα.
Σας το λέω όμως!
Όλο και πιο ξένη γίνεται
Η ατμόσφαιρα.

***

Τοπίο

Θα φέρω από μακριά
Όλες εκείνες τις σκηνές και τα χρώματα
-όσο μακρύτερα τόσο καλύτερα-
Κι ύστερα από πιο κοντά, τα φυτά, τις οσμές
Τις θέες, τις αισθήσεις, τους ήχους
Αχ! τους ήχους τους δαιμονικούς,
Τα ωραία και λαμπερά “άψυχα” αντικείμενα.

Ζούμε στη μεγάλη πολύχρωμη πολιτεία,
Του θορύβου και του ιδρώτα, έχουμε όμως
Ευτυχώς από πάνω μας άφθονο ουρανό,
Άλλοτε γκρίζο κι άλλοτε γαλανό,
Για να βυθίζουμε μέσα του
Το πνεύμα μας και να χανόμαστε στα χάη.

Πουλιά που πετούν και οδηγούν
Τη σκέψη μας απροσπέλαστα.
Σύννεφα-πατριάρχες που στέκονται
Μεγαλόπρεπα εκεί.
Κεραίες τηλεόρασης όμοιες σιδερένια,
Ακατανόητα τοτέμ.
Βρώμικα πεζοδρόμια της καθημερινής μας
Εκπαίδευσης μαζί με συνηθισμένα,
Βαρετά αυτοκίνητα.

Πιο πίσω υψώνεται κάτασπρη Μέκκα,
Η πόλη που μας σκιάζει και μας σκεπάζει.
Το σούρουπο φαντάζει ολόκληρη Φωτισμένη κίτρινα φώτα.
Με ρούχα φορτωμένες οι βρώμικες ταράτσες της.

*Από το βιβλίο “Δηλώσεις της σιγαλιάς 1997-2009”, Εκδόσεις Πολιτιστική Δράση – ΕΜΣΕ, Αθήνα 2011.

..............................................................................................................................................

ΕΙΚΟΝΑ

Η εικόνα συγκροτείται.
Από αυτό το άνοιγμα αντικρίζει κανείς
έναν ολόκληρο κόσμο, μια πλήρη σύνθεση.
Τα φύλλα των δένδρων λικνίζονται θεσπέσια,
ποίηση σε κίνηση.
Δυο σουσουράδες εναλλάσσονται
στην αιχμαλωσία της προσοχής μου.
Πότε η μία στην κορυφή του δένδρου,
πότε η άλλη καβάλα στην κεραία τηλεόρασης.
Δεξιότερα, μια μορφή κρυμμένη
πίσω από παλωμένα ρούχα.

***

FIRST THOUGHT BEST THOUGHT

Φωτεινός αέρας με καθαρή
εικόνα στο βάθος.
Επιστρέφω στην πηγή μου.
Επιστρέφω στα μάτια μου.
Μέσα από τις κεραίες
ο ουρανός.
Ήσυχο διάστημα.
Αναπαύονται οι φάκελοι
στα γραφεία.
Τα χαμόγελα υπάρχουν
το πρωί.
Τα πόδια πονούν.
Τα σύννεφα με χαιρετάνε
και Ποίηση είναι μονάχα
το Κενό.

*Από τη συλλογή “γραφτά”, Εκδόσεις Απόπειρα, 1998.

..............................................................................................................................

Η Ευχαρίστηση (Η Ποίηση)

Η ευχαρίστηση, την ανακάλυψα!

Μέσα από τη Μουσική.

Ήταν το πιο άμεσο όχημα.

Την αγάπησα.

Την ξέχασα.

Εκείνη όμως πάλι με έφτασε.

Η Μουσική,

Η ευχαρίστηση της Μουσικής

Είναι μεγάλο πράγμα.

Είχα ανάγκη φαίνεται από έκσταση.

Από εκστάσεις, ατελείωτες εκστάσεις.

Κι από χρώματα, σίγουρα από χρώματα!

Βυθίστηκα λοιπόν, αφέθηκα και πήγα.

Ήταν η γυναικεία φωνή που μιλούσε

Μέσα μου από παιδί.

Το βάθος της και οι συνειρμοί που

Εκείνη ασταμάτητα προκαλεί,

Καθώς εγώ τανύζω τη λύρα μου.

Ο χορός συνεχίζεται.

Είναι η ίδια η ψυχή μου που χορεύει.

Ο θρίαμβος της Χαράς.

***

Προσπαθώντας να Θυμηθώ

Προσπαθώ να θυμηθώ

Κάτι μες στον ήλιο,

Κάτι εδώ και πολύ καιρό.

Έρχεται στο νου μια εικόνα ασαφής,

Όμως λαμπερή, με προϋποθέσεις χαράς,

Σχεδόν θριαμβική.

Ανήκει σε άλλη εποχή,

Άλλη μουσική, άλλα χρώματα,

Άλλα συναισθήματα.

Ήμουν μήπως εγώ,

Η μορφή εκείνη που σεργιανούσε

Στους ηλιόλουστους δρόμους;

Τα φευγαλέα εκείνα συναισθήματα

Περνούσαν άραγε μόνο μέσα

Από τη δική μου καρδιά;

Οι φόβοι εκείνοι,

Ανήκαν άραγε μόνο

Σε μένα;

Ποιος είμαι εγώ;

Τότε και τώρα;

*Από τη συλλογή: Δηλώσεις της σιγαλιάς, Εκδόσεις Πολιτιστική Δράση – ΕΜΣΕ, Αθήνα 2011.

Πηγή:https://tokoskino.me

Σπύρος Μεϊμάρης - Πρωινή Δοκιμασία

Τόσο ξένος προς το περιβάλλον.
Εξετάζοντας τις αποχρώσεις,
εξετάζοντας τα πάντα.

Τρίβω, χαϊδεύω τα χέρια μου.
Τα τετράδια αναπαύονται ήσυχα πάνω στο τραπέζι.
Το δωμάτιο είναι φωτισμένο από τον Ήλιο.

Τρίβω τα πόδια μου.
Κλείνω τα μάτια από την έκσταση.
Ακουμπώ τα γυαλιά μου στο γραφείο.

Πατάμε πάνω στις λέξεις για να μας πάνε κάπου.
Να μας πάνε ίσως πίσω, έξω, στον κήπο.
Να εισέλθουμε σε άλλη Πραγματικότητα.

Αποσπώντας τις εικόνες που εμφανίζονται στο νου
και ευθυγραμμίζονται μέσα μου με ότι συμβαίνει ολόγυρα.
Και τα γέρικα χέρια αναπαύονται.

Είναι η μέρα των λουλουδιών, η μέρα του Ήλιου.
Είναι η μέρα κάποιου αδιόρατου θριάμβου.
Ακούγονται ήδη οι ύμνοι χιλιάδων ανθρώπων.

Μας έφυγε το βάρος, μας έφυγε η θλίψη.
Υπόκωφα φουσκώνει το ρυάκι.
Οι φωνές εντείνονται.

Κολυμπάμε κι εμείς, παίρνουμε θάρρος.
Έχουμε προσδοκίες, έχουμε γαλήνη.
Κρύωσαν τα χέρια.

Θρίαμβος στο μέσα, θρίαμβος στο έξω, ένα είναι.
Αυθόρμητα θες να ευχαριστήσεις κάποιον.
Σε μπερδεύουν όμως οι άνθρωποι.

Μέσα από τα πιο απλά συμβάντα
δημιουργείς καινούργια πράγματα.
Οι εικόνες, οι αντιλήψεις.

Ποιήματα 2009-2013

Σπύρος Μεϊμάρης- Arthur Rimbaud

στην Catherine

Tα άνθη τα κόκκινα στον πράσινο κήπο.
Ξημέρωσε μια Ξηρή Μέρα αγαπημένη μες στον Άνεμο.
Τα πόδια μου ίπταντο μες στο γαλάζιο.
Ακόμη κι οι εργάτες γιόρταζαν στους κήπους
και στα οικόπεδα ντυμένοι πολύχρωμα ρούχα.
Ωραία μέρα,με κίτρινα ηλιόλουστα σπίτια.
Τα πεύκα και οι Λεύκες αγαλλιάζουν.
Κι όλα τ' άλλα δέντρα και φυτά και ζώα.
Οι άνθρωποι δροσίζονται απ'τον αέρα.
Τα βιβλία αναπαύονται στις Βιβλιοθήκες τις καφέ.
Το παρκέ λάμπει.Σαν να είμαστε πίσω στην εποχή...
Την εποχή των Φοινικόδεντρων,της σκιάς των
και της θωπείας του αέρα στα πρόσωπα
που δεν ήσαν προσωπεία.
Και ο αχός της Θάλασσας υπήρχε πράγματι
κάτω απ'το παράθυρο του Μεσημεριού.
Το ίδιο και η Συκιά και ο Φούρνος
και τα παιδάκια της Γειτονιάς
με τις στάμνες στη Βρύση,δίπλα στην εκκλησία.
Μετά το μπάνιο,ξεροψημένοι επιστρέφαμε με τη βάρκα
και το ξεραμένο αλάτι πάνω μας.
Παίρναμε το ζεστό φαϊ απ'το φούρνο
και εισχωρούσαμε στη σκιά
κι αγαλλίαση του Πατρικού σπιτιού.
Τα άσπρο του Ήλιου συμπαγές απέξω.
Τα δέντρα έσκαγαν.
Έκλειναν τα παντζούρια για το μεσημέρι.
Θ'ανοίξουν κατά τις επτάμιση
προς τον καθαρό μωβ ουρανό,
αφού στις πεντέμιση
ιδρωμένοι απ'το Μεσημεριανό ύπνο,
θα φάμε το λουκούμι και το ποτήρι το δροσερό νερό
που φέρνει η Γιαγιά με την αραχνοΰφαντη ρόμπα της.
Αργότερα καφτοί λουκουμάδες
στου κυρ Μάρκου στην  παραλία,
ή παγωτά κασάτα στο λιμάνι.
Το πρωί τρώμε χτυπητό αυγό και κακάο.
Κι αργότερα ουζάκι με μεζέ χταποδάκι στα κάρβουνα-
δυνατή οσμή σ' όλη την προκυμαία.

25.7.79

 Σπύρος Μεϊμάρης (1942) , Εξορκισμοί