Η πένα χορεύει στα δάχτυλα
πάνω της οι σκέψεις ισορροπούν
και σαν τρέμει
στο ξύλινο τραπέζι γλιστρούν
λιμνάζουν
ξεχειλίζουν
λερώνουν το βαρύ κοστούμι
- την εικόνα.
Η θύμηση απλώνει
σαν νερομπογιά
σε ρυάκια ιδρώτα χύνεται
το δέρμα διασχίζει
τον σημαδεμένο αυχένα
τις ανοιχτές μαβιές σχισμές.
Φαράγγια που αντηχούν βογγητά.
Κόκκινα ποτάμια.
Στις παύσεις της συζήτησης
μορφάζει και ριγεί.
Αναπολεί
μετρά από μέσα της αντίστροφα
τις αμυχές
μέχρι να έρθει η νύχτα.
Καμένες κοιλάδες
κάστρα ερείπια και νεκρά ηφαίστεια.
Ρημαγμένη χώρα
βρεχάμενη από αναστεναγμούς.
Χαράματα, το κρύο μάρμαρο
η αγκαλιά που περιθάλπει.
Στο γραφείο καλημερίζει πάντα
χαμογελαστή η απόγνωση
τραβώντας τα μακριά της τα μανίκια.
Πουέντε, Πόλις 2020.
