Τάκης Καρβέλης - Αλλαγή καιρού

Μπροστά σου μια καταπράσινη κινητικότητα 

τοπίου που αλλάζει δέρμα λόγω εποχής. 

Ο ουρανός σταχτής. Έχει χάσει τον ήλιο του 

αναζητεί τον ορίζοντά του, πού ν' ακουμπήσει.

Όλα υποβόσκουν ακόμη μες τη λάβρα του καλοκαιριού 

που εμψυχώνει τις φαλακρές πλευρές των λόφων.

Όλα βομβούν σε μια παντελή έλλειψη ισορροπίας. 

Αυτή είναι η γλώσσα των πουλιών 

ν' αφήνουν στον αέρα τα φωνήεντα των κραυγών τους. 

Αυτή η γλώσσα των δέντρων 

ν' αφήνουν νωχελικά τα κλαδιά τους στην ανάλαφρη παλίρροια της αύρας.

(Από τη συλλογή Αλλαγή Σκηνικού,  εκδ. Στιγμή 1991.

Τάκης Καρβέλης - Δεν είναι ο περσινός καιρός [8]

Γλίστρησε ο χρόνος

γλίστρησε ο ύπνος

τύλιξε το σώμα της.

Πίσω μας

το όνειρο που κάλπαζε.

Από την ομώνυμη ενότητα της συλλογής: Δεν είναι ο περσινός καιρός, Αθήνα: Στιγμή 1988.

Τάκης Καρβέλης - Η όρασή μου

Ανέγγιχτη απ' του πλήθους τα ωσανά

Κι όλων των νέων προφητών το παραμιλητό

Η όρασή μου σε μια μόνιμη διαστολή

Που δεν αρκείται σε ό,τι βλέπει

Μα σε ό,τι μέσα της ποθεί.

Αλλαγή σκηνικού, Στιγμή, 1991

Τάκης Καρβέλης-Ποιήματα

ΤΟ ΕΝ ΗΜΙΝ ΠΑΘΟΣ

 

Εικόνες ηπειρωτικές επιδεικνύουν την αταξία τους

ταλαιπωρούνται στις χαώδεις εκτάσεις της μνήμης

χορεύοντας χορεύοντας

πρωί και βράδυ

πρωί και βράδυ χορεύοντας.

Είναι αργά πια να δοκιμάσω τα μάτια μου

πάνω στα μάτια σας,

την καρδιά μου

πάνω στην καρδιά σας.

Μεταμορφώνω τα όνειρά μου

σε χιλιάδες πρόσωπα κοριτσιών,

πάνω στα κορμιά τους

αναπαριστώ το εν ημίν πάθος.

(ΣΗΜΑΤΑ, 1956)

 

ΑΓΡΟΤΕΣ

 

Με την ψυχή στα δόντια

πάντα υπάρχουμε.

Συναρμολογημένα κόκαλα

μ’ αραχνούφαντη, σάρκινη επένδυση.

Τα σπίτια μας κλουβιά των ψυχών μας

και τα κρεβάτια των σωμάτων μας φέρετρα.

Σε ποιον να εμπιστευθούμε τον πόνο μας;

 

Τραγούδι των ηρώων, κλάψε τραγούδι των ηρώων.

 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΕΣ

 

Του παρελθόντος υστερόγραφα

μπρος στου σπιτιού την πόρτα,

σαν όνειρα συλλογισμένα

που πήραν ξάφνου υπόσταση μες στον αέρα

κάθονται και κοιτάζουν.

Μέσα κι ολόγυρά τους η σιωπή,

στο βάθος ο ανύπαρκτος κόσμος.

(ΚΑΤΑΘΕΣΗ, 1966)

 

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

 

Μες στον αμφίβολο αέρα

δαιμονικές σειρήνες που σφυρίζουν.

 

Μέσα στην καλοκαθισμένη σου ζωή

ουρλιάζει πάντα κάτι

που δεν μπορεί να βολευτεί

κι όλο φοβάσαι να τ’ αγγίξεις.

 

Κοίταξε μέσα. Τα σημάδια μένουν.

Όμως εσύ από καιρό έχεις φύγει.

Τα γεγονότα, φύγανε κι εκείνα.

 

Τώρα μονάχα μένουν τα σημάδια.

Κάποιες ξηρές φθαρμένες ημερομηνίες

καπνοί που η φωτιά τους λείπει.

 

ΛΑΘΡΑΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

 

Λαθραίος του πραγματικού

και του φανταστικού ευάγωγος

κάθε φορά που οι μέσα του φωνές πληθαίνουν

σε ξένο σώμα μετοικώ

για να μπορώ να στέκομαι αντικρύ

κι αμέτοχος ν’ ακούω τους τριγμούς

του πιο δικού μου πόνου.

(ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ, 1991)

 

ΡΟΔΙΝΟ ΦΩΣ

 

Η πραγματικότητα δεν είναι να τη ζεις

είναι για να σελώνεις τ’ άλογό σου

να παίρνεις σβάρνα τους καιρούς

να χαιρετιέσαι ν’ αντιχαιρετάς

χωρίς ν’ ακούς πατημασιές

να βλέπεις σφραγισμένα στόματα

πουλάκια να μοιρολογούν

φέρνοντας τα λυγρά τους σήματα

χωρίς να νιώθεις που έξαφνα

μες στο καταμεσήμερο

σηκώθηκε ο γλυκός μαΐστρος

ρόδινο φως ξανοίγει.

 

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

 

Να ζεις προσμένοντας

ένα παιδικό ηλιοβασίλεμα

και οι μέρες σου

μια μια

να σβήνουν

μες στο αέναο παιχνίδι

χρωμάτων φευγαλέων

κι αντικατοπτρισμών απατηλών.

 

Να ξημερώνει Κατοχή

και να ξυπνάς τριγυρισμένος

από αγαπημένα ονόματα

και σιωπηλά κρυφομιλήματα.

 

Μα να μη βλέπεις τα κόκαλά τους

μπάλα στα πόδια τους.

 

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

 

Ο γλυκός μαΐστρος

και τ’ ασημένια φύλλα της ελιάς

πάντα θροΐζουν στα μαλλιά μου

κάθε φορά που τ’ όνομά τους

φέγγει μέσα μου.

 

Ο κήπος των Ηρώων στον ήλιο του Μαγιού

η Κατοχή στο έμπα της

το πορφυρό τους αίμα στις επάλξεις.

(ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΡΕΖΕΝΤΑ, 1995)

 

ΑΛΕΘΕΙ Ο ΜΥΛΟΣ ΣΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ

 

Αλέθει ο μύλος σου

στριφογυρίζουν τα μαχαίρια

γύρω απ’ το σώμα μας, πατρίδα,

καθώς τα καλοκαίρια

αντί για δροσερό μελτέμι

στήνουν τα’ αποκαΐδια

γύρω απ’ τα μάτια μας τρελό χορό

και βλέπουμε άξαφνα μπροστά μας

τα’ αγέραστα βουνά

γυμνά και απαστράπτοντα.

(ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ, 2002)

Αναδημοσίευση από:https://www.oanagnostis.gr/tha-epistrefoun-pantote-afti-pou-adika-lismonithikan/

Τάκης Καρβέλης-Ο Φόβος του Τερματοφύλακα

Χιλιάδες μάτια σε καρφώνουν. Δύο τα δικά σου.

Τί κι αν σταυροκοπηθείς κι αφήσεις, ανάμεσα από σένα και την μπάλα,

που ρουφάει τα μάτια σου, μικρό σταυρό για φυλαχτό.

Αυτή θ' ακολουθήσει την πορεία της. Εσύ στηλώσου

όσο μπορείς στα πόδια σου. Είσαι το ελάφι που ακροβατεί πάνω στην

τεντωμένη χορδή των νεύρων μας κι εκείνο τρέχει τρέχει μες στο δάσος

και το φοβίζει του ανάλαφρου τρεχαλητού του η αντήχηση.

Θα περάσει; Δεν θα περάσει; Αυτή η αγωνία μάς κρατάει τώρα στη ζωή.

Ομως εσύ σφίξου στον φόβο σου. Πόνταρε ακόμη

στον νόμο των πιθανοτήτων που σ' έχουνε τυλίξει σαν μια τεράστια

αράχνη. Γιατί, νεαρέ μου μονομάχε, ιππότη της νέας μας ζωής, κάθε

κατεύθυνση είναι πιθανή.

Μέχρι την ύστατη στιγμή όλα πουλιούνται κι

όλα παίζονται. Μονάχα ο φόβος δεν πουλιέται και δεν παίζεται. Ο φόβος

της στιγμής αγχόνης που καλπάζει. Ο φόβος να 'σαι μόνος μες στο

γήπεδο αρένα και να σπαθίζουν γύρω σου αναρίθμητα μάτια στιλέτα. Ο

φόβος ν' αντικρίσεις το φόβο σου.

[πηγή: Τάκης Καρβέλης, Δεν είναι ο περσινός καιρός, Στιγμή, Αθήνα 1988, σ. 14]

Τάκης Καρβέλης-Δύο ποιήματα

1


Ήρθε και πάλι σήμερα — θα 'ταν καλύτερα να
πω την έφερα — την ώρα που 'πινα καφέ και κάπνιζα
τσιγάρο. Τώρα καπνίζεις, μου 'πε, και πήγε
να καθίσει στη συνηθισμένη θέση. Μητέρα, θέλησα
να πω, δεν είναι ο περσινός καιρός. Κάθε φορά που
πάω να τραγουδήσω κουρδίζω κι από λίγο νυσταγμένο χρόνο.
Κουβάρι οι λέξεις και μες στα τεντωμένα νεύρα
άφηναν οι αισθήσεις τα παράσιτα.


2

Κάθομαι εδώ και περιμένω τι περιμένω δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως ένα ακόμη γλυκό απόγευμα σουρώνει μες στο σούρουπο. Τα ξύλα τρίζουν κι η φωτιά με τα τραυλίσματά της συνεχίζει τι συνεχίζει. Ώρα να ξαναμπώ στην παιδική μου σήραγγα ενώ ένα φέγγος μεσημεριάτικου μαΐστρου θροΐζει στα μαλλιά. Ώρα ν' ακούσω τη φωνή της θείας Όλγας «τραγούδα, μαρέ Τάκη, τραγούδα». Θεία Όλγα πώς να τραγουδήσω που όλοι κοιμούνται και τα παράθυρα κλειστά, διπλομανταλωμένα. Άνθρωποι μιλούν κι άνθρωποι δεν φαίνονται. Γέλια παντού, φωνές, πατήματα κι όμως τριγύρω σου μια ακατάλυτη σιωπή, σαν όταν πέφτει πυκνό χιόνι. Δεν είναι ο περσινός καιρός (1988)

Τάκης Καρβέλης-Η Μικρή Μας Ερινύα

Αν το σκεφτείς,
όλοι μας έχουμε βαθιά κρυμμένο
κι έναν Ορέστη που καραδοκεί να μας σκοτώσει
για εγκλήματα υπαρκτά ή και ανύπαρκτα.
Δεν είναι ανάγκη να 'χουμε γίνει μητροκτόνοι
ή ν' χουμε πατέρα σκοτωμένο απ' τη μητέρα μας.
Για μας αρκεί η προδοσία του εαυτού μας
αρκεί που ανεπαισθήτως στραγγαλίσαμε
τη λατρευτή μικρή μας ερινύα
τη συνείδηση.
Κάποτε υψώναμε ψηλά του ιδανικού τα λάβαρα.
Τώρα ταξινομούμε τα όνειρα
κι εμπορεύομαστε τα αισθήματα
με ληξιπρόθεσμα γραμμάτια ευτυχίας.

Από το ποιητικό βιβλίο, Κατάθεση, 1966