William Carlos Williams - Εξήγηση

Στο πεζοδρόμιο

Έξω από το γραφείο

Κηδειών

Που τα παιδιά του

Γυμνασίου μαζεύονται

Τη νύχτα

Ήταν ένα χρησιμοποιημένο

Προφυλακτικό πατημένο

Εντελώς

Ποιήματα, Μετ. Γιάννης Λειβαδάς

William Carlos Williams - Ποιήματα

Πρωινό Ιανουαρίου

Σουίτα

ΧΙΙΙ

Δουλέψτε σκληρά όλες τις νεανικές σας μέρες

και κάποιο πρωί θα βρείτε και ‘σείς ,

(κοιτάζοντας προσεκτικά κάτω

από τη σιφονιέρα σας στον στραβωμένο

από ξύλα φιλύρας πάτο της ) και την ψυχή σας-

Έξω !

-μαζί με τους μικρούς σπουργίτες

πίσω από το παραθυρόφυλλο .

ΧIV

-κι οι σημαίες που κυματίζουν είναι

μεσίστιες για το νεκρό ναύαρχο.

Άφιξη

Κι ακόμα κάποιος φθάνει κάπου

πιάνοντας τον εαυτό του να ξεκουμπώνει τις κόπιτσες

του φορέματός της

σε μια ξένη κρεβατοκάμαρα -

αισθάνεται το φθινόπωρο

να ρίχνει τα μετάξινα και λινά του φύλλα

γύρω από τα πόδια της .

Εκείνο το χωρίς αίμα κορμί προβάλλει

σφυρίζοντας

σα χειμωνιάτικος άνεμος …!

Μετάφραση Τάσος Κόρφης

William Carlos Williams -Το ανθισμένο locust

 

Μέσα

στο

πράσινο

άκαρπο

γερασμένο

λαμπερό

σπασμένο

κλαδί

έλα

λευκέ

γλυκέ

Μάη

πάλι

[Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς, Μτφρ.: Τάσος Κόρφης]

William Carlos Williams - [Η Νεαρή Νοικοκυρά]

Στις δέκα το πρωί η νεαρή νοικοκυρά

τριγυρνά με το νεγκλιζέ πίσω

απ’ τους ξύλινους τοίχους της οικίας του συζύγου.

Περνάω μόνος με τ’ αμάξι.

Κι έπειτα βγαίνει ως το δρόμο

για να φωνάξει τον ψαρά, τον παγοπώλη,

και στέκει ντροπαλή, χωρίς κορσέ, στρώνοντας

τ’ άτακτα τσουλούφια απ’ τα μαλλιά της

και τη συγκρίνω με πεσμένο φύλλο.

Αθόρυβα οι ρόδες του αμαξιού μου

τρέχουνε θρυμματίζοντας τα ξεραμένα φύλλα

ενώ υποκλίνομαι και προσπερνώ χαμογελώντας.

[Ουίλιαμ Κάρλος Ουίλιαμς, Μτφρ.: Άρτεμις Μιχαηλίδου]

William Carlos Williams - Παράνομα πράγματα

Ακόμα το νερό κυλάει -

Ακόμα η τσίχλα κελαηδάει

αν και

στα κράσπεδα τ’ ουρανού

στο βάθος του

μακρινού

συνωστισμός ….

….το πυροβόλο που αντηχεί !

Η σιωπή κάποιου ξαναζεί

κοιλάδα στην

κοιλάδα εν ειρήνη

σαν ποίημα που ακόμα διατηρεί

την γλώσσα

των αρχαίων εκστάσεων

Μετάφραση Τάσος Κόρφης

William Carlos Williams - Προλεταριακό πορτραίτο

Μια εύσωμη κοπέλα με ποδιά
χωρίς μαντήλι

Τα μαλλιά της λυτά πίσω στέκει
στον δρόμο

Τα δάχτυλα ενός ποδιού με κάλτσα
αγγίζουν το οπεζοδρόμιο

Το παπούτσι της στο χέρι. Κοιτάζει
μέσα προσεκτικά

Τραβά τον χάρτινο πάτο
να βρει το καρφί

που την πλήγωσε

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας.

William Carlos Williams - Σε μια φτωχή γρια

που μασουλά ένα δαμάσκηνο στον
δρόμο με μια χαρτοσακούλα
γεμάτη στο χέρι


Της αρέσει η γεύση τους
Της αρέσει η γεύση
τους. Της αρέσει
η γεύση τους


Το βλέπεις απ’
τον τρόπο
που είναι δοσμένη
στο μισό που απομένει
πιπιλισμένο στο χέρι της


Ανακουφισμένη
παρηγοριά γινωμένων δαμάσκηνων
τον αέρα σαν να γεμίζει

της αρέσουν, νομίζει

μετάφραση: Γιάννης Δούκας

William Carlos Williams - Το γυμνό δέντρο

Η γυμνή κερασιά
πιο ψηλή κι απ’ τη στέγη
έβγαλε πέρυσι
άφθονο καρπό. Μα πώς
να μιλάς για καρπό εμπρός
σ’ αυτό τον σκελετό;
Κι ας είναι ζωντανή
δεν έχει πάνω της καρπό.
Κόψε την λοιπόν
και με τα ξύλα της πάλεψε
τη βαριά παγωνιά.

 μετάφραση: Γιάννης Δούκας

William Carlos Williams - Τοπίο με την Πτώση του Ίκαρου

Σύμφωνα με τον Μπρύγκελ

όταν έπεσε ο Ίκαρος

ήτανε άνοιξη

ένας αγρότης όργωνε

το χωράφι του

όλη η λαμπρή γιορτή

της χρονιάς

ξεκινούσε βουίζοντας

σαν μυρμήγκι πιο πέρα

στον ορίζοντα η θάλασσα

απασχολημένη μόνο

με τον εαυτό της

ίδρωνε στον ήλιο

πού'λιωνε το κερί

των φτερών

ανεπαίσθητα

λίγο πιο πέρα απ’ την ακτή

ακούστηκε

ένας ασήμαντος παφλασμός

ο Ίκαρος ήταν

που πνιγόταν

Μετφρ: Ιωάννα Αβραμίδου

William Carlos Williams - Πορτρέτο προλετάριου

Μια ψηλή, νέα γυναίκα
με ποδιά.
Δεν φορά καπέλο.

Πιάνει σβέλτα τα μαλλιά της
αλογοουρά.

Το ένα της πόδι
στο πεζοδρόμιο.
Φορά μια κάλτσα πλεκτή.

Το παπούτσι στο χέρι.
Το κοιτά μέσα προσεκτικά.

Τραβά το χαρτόνι της σόλας
για να βρει το καρφί

που την πλήγωνε.

Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα

W. C. Williams - Ο σύντροφος των πουλιών

Όπως η αγάπη
μοιάζει
με την κάθε μέρα επάνω σ' ένα βλαστάρι
που μπορεί να πεθάνει
Έτσι βλάστησε την αγάπη σου
φρεσκάρησέ την
ολοζώντανη για τον ήλιο
το σύντροφο των πουλιών.

 
W.C. Williams, Ποιήματα, μτφρ. Τάσος Κόρφης, 1989

William Carlos Williams - Tρία ποιήματα

ΑΦΙΞΗ

Κι ακόμα κάποιος φθάνει κάπου

πιάνοντας τον εαυτό του να ξεκουμπώνει τις κόπιτσες

του φορέματός της

σε μια ξένη κρεβατοκάμαρα-

αισθάνεται το φθινόπωρο

να ρίχνει τα μεταξένια και λινά του φύλλα

γύρω από τα πόδια της .

Εκείνο το χωρίς αίμα κορμί προβάλλει

σβουρίζοντας

σα χειμωνιάτικος άνεμος …!

ΣΕ ΜΙΑ ΦΤΩΧΗ ΓΡΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

τραγανίζοντας ένα δαμάσκηνο στο

δρόμο με μια χαρτοσακούλα

δαμάσκηνα στα χέρια της

Τα γουστάρει πολύ

Τα γουστάρει

πολύ .Τα

γουστάρει πολύ

Μπορείτε να το δείτε

έτσι όπως δίνεται ολόκληρη

στο μισό

που βύζαξε πια στο χέρι της

Αισθάνεται άνετα

μια θαλπωρή από ώριμα δαμάσκηνα

μοιάζει να γεμίζει τον αέρα

Τα γουστάρει πολύ.

ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Ακόμα το νερό κυλάει –

Ακόμα η τσίχλα κελαηδάει

αν και

στα κράσπεδα τ΄ ουρανού

στο βάθος του

μακρινού

συνωστισμός …..

……πυροβόλο που αντηχεί !

Η σιωπή κάπου ξαναζεί

κοιλάδα στην

κοιλάδα εν ειρήνη

σαν ποίημα που ακόμα διατηρεί

την γλώσσα

των αρχαίων εκστάσεων.

μετάφραση: Τάσος Κόρφης

William Carlos Williams - Επτά Ποιήματα

EL HOMBRE

Ένα παράξενο θάρρος

μου δίνεις αρχαίο αστέρι :

Φώτισε μόνο σου την χαραυγή

που τίποτα δεν της δανείζεις!

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΟΙΧΟΥΣ

Στις πίσω πτέρυγες

του

νοσοκομείου όπου

τίποτα

δε φυτρώνει ριγμένες

στάχτες

κι ανάμεσά τους λάμπουν

τα σπασμένα

κομμάτια μιας πράσινης

μπουκάλας

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ

Πολλά μπορούν να συμβούν

από

ένα κόκκινο

καροτσάκι

που αστράφτει από βρόχινο

νερό

κοντά στις άσπρες

κότες

ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ ΜΟΝΟ

Έφαγα

τα δαμάσκηνα

που ήταν στην

παγωνιέρα

και που

είχες πιθανόν

φυλάξει

για πρόγευμα

Συγχώρησέ με

ήταν νόστιμα

τόσο γλυκά

και τόσο κρύα

ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ LOCUST

Μέσα

στο

πράσινο

άκαμπτο

γερασμένο

λαμπερό

σπασμένο

κλαδί

έλα

λευκέ

γλυκέ

Μάη

πάλι

(Το Locust είναι Δένδρο της Βόρειας Αμερικής που λέγεται και ψευτοακακία)

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Η μέρα ήταν παγωμένη

Θάψαμε το γατί .

Πήραμε ύστερα την κούτα του

Μ’ ένα σπίρτο την κάψαμε

Στην πίσω αυλή.

Οι ψύλλοι που γλιτώσανε

Την ταφή και την πυρά

Ψοφήσανε απ’ το κρύο .

ΠΟΙΗΜΑ

Καθώς η γάτα

σκαρφάλωνε στην

οροφή του

ντουλαπιού με την μαρμελάδα

πρώτα το δεξί

μπροστινό της πόδι

προσεχτικά

κι ύστερα το πισινό

κουτρουβαλιάστηκε

στο κενό

της άδειας

γλάστρας

Μετάφραση: Τάσος Κόρφης

William Carlos Williams-Όλα τα φανταστικά πράγματα

τη μουσική τη ζωγραφική κι όλα τα σχετικά

αυτό μονάχα σκέφτονταν

στο Πουέρτο Ρίκο τις παλιές μέρες

των Ισπανών όταν ήταν κορίτσι

Έτσι τώρα

δεν γνωρίζει τι να κάνει

μονάχη με τον εαυτό της

και γερνώντας εδώ πέρα —

Το πράσινο παραμένει πράσινο

όμως τα απομεινάρια

παλαιότερων πραγμάτων, ma chere

πρέπει να αντέξει τις απορρίψεις

εκείνου που επιστρέφει

στις απαρχές —

Ειδάλλως τι; ένας

καθάριος άνεμος, ψηλά, απρόσβλητος

από χυδαίες μυρωδιές.

 Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς.

William C. Williams--Ένα ποίημα σε δύο μεταφράσεις

Η προθεσμία   

Ένα τσαλακωμένο φύλλο
σκούρο χαρτί
στο ύψος περίπου

και στο φαινομενικό όγκο

ενός ανθρώπου

κυλούσε με τον

άνεμο σιγά

όλο πιο πάνω στο

δρόμο όταν

ένα αυτοκίνητο κατηφορίζοντας

προς τα εκεί

το τσάκισε στο

χώμα. Κι αυτό

-όχι σαν τους ανθρώπους-

σηκώθηκε ξανά κυλώντας

με τον άνεμο όλο και πιο

ψηλά να γίνει όπως

ήταν πριν

μτφ. Τάσος Κόρφης

Η διάρκεια

Ένα τσαλακωμένο φύλλο
σκούρο χαρτί
περίπου στο ύψος

και τον φαινομενικό όγκο
ενός ανθρώπου
στροβιλιζόταν με τον

άνεμο αργά ξανά
και ξανά μες στο
δρόμο όταν

ένα αυτοκίνητο πέρασε
από πάνω του και
το τσαλάκωσε στο

χώμα επάνω. Σε αντίθεση
μ’ έναν άνθρωπο σηκώθηκε
πάλι και στροβιλίστηκε

με τον άνεμο ξανά
και ξανά για να γίνει
όπως πριν ήταν.

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

William Carlos Williams-Η πράξη

 Ήτανε τα τριαντάφυλλα στη βροχή.

Μην τα κόψεις, τα υπερασπίστηκα.

                         Δε θα αντέξουν, είπε.

Μα είναι τόσο όμορφα

                             εκεί που είναι.

Αμ, όλοι ήμασταν κάποτε όμορφοι, είπε

                           εκείνη,

και τα ‘κόψε και μου τα έδωσε

                        στο χέρι.

Η πράξη (Τhe Act, 1948), William Carlos Williams, μετφρ., Γιάννης Ζέρβας, εκδ. Printa, 2021

William Carlos Williams-Απολογία

Σήμερα γιατί γράφω;

Η ομορφιά των
τρομερών προσώπων
της ανυπαρξίας μας
με υποκινεί:

γυναίκες έγχρωμες
εργάτες —
έμπειροι και γερασμένοι —
γυρίζουν το σούρουπο στο σπίτι
με τα ρούχα βγαλμένα
πρόσωπα ίδια
με παλαιά Φλωρεντιανή βελανιδιά.

Επίσης

τα κομμάτια που
συνθέτουν τα πρόσωπά σας με υποκινούν —
ανώτατοι πολίτες —
μα όχι
με τον ίδιο τρόπο.

*Από το βιβλίο Ουίλλιαμ Κάρλος Ουίλλιαμς Ποιήματα», Εκδόσεις Ηριδανός, 2007. Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς.

William Carlos Williams-Πέντε ποιήματα

Η προθεσμία

Ένα τσαλακωμένο φύλλο

σκούρο χαρτί

στο ύψος περίπου

και στο φαινομενικό όγκο

ενός ανθρώπου

κυλούσε με τον

άνεμο σιγά

όλο πιο πάνω στο

δρόμο όταν

ένα αυτοκίνητο κατηφορίζοντας

προς τα εκεί

το τσάκισε στο

χώμα. Κι αυτό

-όχι σαν τους ανθρώπους-

σηκώθηκε ξανά κυλώντας

με τον άνεμο όλο και πιο

ψηλά να γίνει όπως

ήταν πριν

`

*

Το κόκκινο καροτσάκι

Πολλά μπορούν να συμβούν

από

ένα κόκκινο

καροτσάκι

που αστράφτει από βρόχινο

νερό

κοντά στις άσπρες

κότες

`

*

Μετρική εικόνα

Στις λεύκες μέσα είναι ένα πουλί-

ο ήλιος είναι!

Τα φύλλα είναι ένα κίτρινο ψαράκι

που κολυμπάει στο ποτάμι

Το πουλί περνάει ξυστά επάνω τους-

Στα φτερά του η μέρα.

Φοίνικας!

Αυτός είναι που ανάβει

Τη μεγάλη αναλαμπή στις λεύκες.

Με το τραγούδι του

Το θόρυβο σκεπάζει

Των φύλλων που χτυπιούνται στον αέρα

`

*

Πορτραίτο μιας προλετάριας

Μια γεροφτιαγμένη νέα ξεφούσκωτη γυναίκα

με μια ποδιά

Τα μαλλιά της κολλημενα πίσω όπως στέκεται

στο δρόμο

Το ένα πόδι με την κάλτσα παίζει

στο πεζοδρόμιο

Το παπόύτσι της στο χέρι. Κοιτάζοντας

προσεχτικά στο βάθος του

Τραβάει το χαρτί του πάτου

για να βρει το καρφί

Που την πλήγωσε

`

*

Ανάμεσα σε τοίχους

Στις πίσω πτέρυγες

του

νοσοκομείου όπου

τίποτα

δε φυτρώνει ριγμένες

στάχτες

κι ανάμεσά τους λάμπουν

τα σπασμένα

κομμάτια μιας πράσινης

μπουκάλας

`

***********************************************************

Ένα ποίημα είναι μια μικρή (ή μεγάλη) μηχανή από λέξεις. Όταν λέω ότι δεν υπάρχει τίποτα το συναισθηματικό σε ένα ποίημα, εννοώ πως δεν μπορεί να υπάρχει σε κανένα μέρος, όπως σε κάθε άλλη μηχανή, που να πλεονάζει. Η κίνηση του είναι εσωτερική, κυματώδης, φυσικού, μάλλον παρά φιλολογικού χαρακτήρα. Έτσι κάθε ομιλία, έχοντας το δικό της χαρακτήρα, δημιουργεί μια ποίηση που θα πρέπει να είναι ιδιότυπη και προς αυτή την ομιλία άλλα και προς την δική της εσωτερική μορφή. Το αποτέλεσμα είναι η ομορφιά: ένα απλό πράγμα που επιλύει τα σύνθετα αισθήματά μας για κτημοσύνη. Όταν κάποιος γράφει ένα ποίημα, το γράφει, προσέχτε, παίρνοντας λέξεις όπως τις βρίσκει, άσχετες από αυτόν και τις συνθέτει -χωρίς παραποίηση που θα κατάστρεφε τις ακριβείς του έννοιες- σε μια πυκνή έκφραση του νου και της καρδιάς του, που θα πρέπει να συμφωνεί με την ομιλία που χρησιμοποιεί. Δεν είναι ό,τι λες που μετράει σαν έργο τέχνης αλλά ό,τι κάνεις, με τέτοια διανοητική πυκνότητα που να ζει σε μιαν ιδιότυπη φυσική κίνηση, για να βεβαιώνει την αυθεντικότητά του. 

(Απόσπασμα από κείμενο ποιητικής του William Carlos Williams)

William Carlos Williams (1883- 1963), Πέντε ποιήματα (μετφρ.: Τάσος Κόρφης), εκδ. Πρόσπερος, 1979

Πηγή: http://www.poiein.gr/2015/06/26/william-carlos-williams-1883-1963-dhyioa-dhiethiaoa-iaoon-ouoio-eunoco-aea-dhnuodhanio-1979/