Sherko Bekas (1940-2013)
Μικρά Κάτοπτρα (απόσπ.)
Όταν άγγιξα το κορμί ενός δέντρου
ρίγησε από πόνο.
Όταν άπλωσα το χέρι στο κλαδί
το κορμί του δέντρου ξέσπασε σε κλάμα
όταν αγκάλιασα το κορμί του
το χώρα κάτω από τα πόδια μου ρίγησε
και βόγκηξαν οι βράχοι.
Έσκυψα τότε και πήρα
μια χούφτα χώρα
και βόγκηξε ολόκληρο το Κουρδιστάν.
Το όπλο
Για να δώσουν ευτυχία στο βουνό
τα δέντρα παρακάλεσαν τον άνεμο
να κάνει μουσική μαζί τους σα να ‘ταν φλάουτα.
Για να ελαφρύνει την πλήξη του κήπου
το πουλί ζήτησε απ’ το ποτάμι
να βάλει τα κύματά του να χορέψουν.
Και για να ζήσει η ποίηση ελεύθερη
η γη ζήτησε από τα αντάρτικα τουφέκια
να πυρπολήσουν τη σκοτεινιά της νύχτας
και να πεθάνουν στην αγκαλιά του ήλιου.
ΧΙ
Στη χώρα μου
οι εφημερίδες γεννιούνται βουβές
τα ραδιόφωνα γεννιούνται κουφά
οι τηλεοράσεις γεννιούνται τυφλές
κι όσους στη χώρα μου
θέλουν όλα ετούτα να γεννιούνται γερά κι ελεύθερα
τους κάνουν βουβούς και τους σκοτώνουν
τους κάνουν κουφούς και τους σκοτώνουν
τους κάνουν τυφλούς και τους σκοτώνουν
τέτοια συμβαίνουν
στην πατρίδα μου.
Ahmed Arif (1927-1991)
τριάντα τρεις σφαίρες
Αυτό το βουνό, είναι το βουνό του Μεγκενέ
Όταν απλώνεται το πρώτο φως της αυγής, στη Βαν
Αυτό το βουνό, είναι παιδί του Νεμρούτ
Όταν απλώνεται το πρώτο φως της αυγής απέναντι στο Νεμρούτ
Η μια του πλευρά, με στοίβες το χιόνι, ο ορίζοντας του Καύκασου
Η άλλη του πλευρά, πλουμιστό χαλί, στα χέρια του Πέρση
Στις κορυφές του τσαμπιά οι πάγοι
Στα κεφαλόβρυσα φυγάδες αγριοπερίστερα
Και αγέλες ζαρκαδιών
Κοπάδι οι πέρδικες…
(…)
Έλα, πώς να δώσουμε την είδηση;
Αυτό, δεν είναι σμήνος γερανών
Δεν είναι αστερισμοί στον ουρανό
Μα μια καρδιά με τριάντα τρεις σφαίρες
Τριάντα τρεις ανάβρες αίμα
Δεν χύνονται,
Έχουν σχηματίσει λίμνη σ’ αυτό το βουνό…
(…)
Δεν υπήρχε ελπίδα,
Θα τον χτυπούσαν,
Η διαταγή ήταν σαφής.
Τα μάτια του τώρα πια θα τα ‘τρωγαν σκουλήκια
Την καρδιά του, τ’ αρπαχτικά …
Με χτύπησαν
σε ένα ήσυχο πέρασμα των βουνών
Την ώρα της πρωινής προσευχής
Κείτομαι …
Ματωμένος, ανάσκελα…
(…)
Παίρνουνε την ψυχή μου, πριν την ώρα της
Δεν μπορώ να το χωρέσω στα βιβλία
Το ‘χει διατάξει με κωδικό ένας πασάς
Με χτύπησαν δίχως ανάκριση, δίχως δίκη
Κιρβέ μου, έτσι ακριβώς να γράψεις την ιστορία μου
Ίσως να τη νομίσουν παραμύθι
Δεν είναι τριανταφυλλένια στήθια
Σφαίρα τού ντουμ-ντουμ,
Έσκασε… Κομμάτιασε το στόμα μου…
Εκτελέστηκε η διαταγή θανάτου
Στη γαλανή ομίχλη του βουνού,
και το μισοκοιμισμένο αγέρι της αυγής
βάψανε με αίμα.
Μετά σ’ εκείνο το σημείο σταύρωσαν τα όπλα τους.
Τους κόρφους μας ψηλάφισαν μεθοδικά
Όλα τα έκαναν φύλλο και φτερό
Πήρανε το άσπρο μου ζωνάρι, το κεντημένο στο Κιρμανσάχ
Το κομπολόι μου, την ταμπακέρα μου και φύγανε
Και ήτανε όλα δώρα από το Ατζέμελι …
(…)
Μόλις είχε βγάλει μουστάκια
Ο μικρός μου θείος ο Ναζίφ
Ωραίος,
Λεπτός
Καλός καβαλάρης
Χτυπήστε αδέρφια, είπε
Είναι μέρα τιμής
Και όρθωσε το άλογο του.
Κιρβέ μου, έτσι ακριβώς να γράψεις την ιστορία μου,
Ίσως να τη νομίσουν παραμύθι
Δεν είναι τριανταφυλλένια στήθια
Σφαίρα του ντουμ-ντουμ,
Έσκασε, κομμάτιασε το στόμα μου…
Adnan Al-Sayegh
Ιράκ
Το Ιράκ που χάνεται
Με κάθε βήμα που κάνουν οι εξόριστοι
Το Ιράκ που τρέμει
Με κάθε ίσκιο που περνάει
Βλέπω την κάνη ενός όπλου μπροστά μου,
Ή μια άβυσσο.
Το Ιράκ που νοσταλγούμε:
Η μισή ιστορία του, τραγούδια και αρώματα
Η άλλη μισή, τυραννία.
Flowers of flame, μτφρ. Ξ. Σκαρτσή
Πηγή: https://mandragoras-magazine.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%AF%CE%B1/9965?fbclid=IwAR3mAaQgb-PyIfZl8ARLl5wR3Kh6PIYdIqhqzk-sNyOxdTbavR_ewJGbOcQ
