Ελένη Λιντζαροπούλου - Ιστορία

Στον Σωτήρη Δεσπότη

Ξέρεις βέβαια πως έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου
Έχω λαούς που θρέφουν την καρδιά μου
Τόπους μαύρους που τους πελέκησε αλύπητα η ιστορία
Άλλοι σώθηκαν, άλλοι χάθηκαν 
Με πονάει πολύ
Αυτό που με πονάει όμως πιο πολύ 
Είναι πως κάθε φορά που ο τροχός γυρίζει 
Κι έρχονται τα πάνω κάτω 
Οι διωκόμενοι δεν γίνονται ελεύθεροι 
Μόνο γίνονται διώκτες 
Γι’ αυτό δεν αλλάζει ο κόσμος.     

Από την συλλογή Άδηλον τραύμα, Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ  Αθήνα 2019. 

Ελένη Λιντζαροπούλου - Λωρίδα Γης

Δύσκολη η νύχτα απόψε

Οι νεκροί αυξάνουν στην Γάζα

Δύσκολη η νύχτα

Πως να πας στο κρεβάτι με τέτοια νέα;

Το χώμα γεμάτο φωτιές

Πέτρες χαράζουν τροχιές στο στερέωμα

Πως να χαράξεις στο μαξιλάρι έπειτα

Τις ιδέες σου για τον ουρανό;

Ξαγρύπνησε

Με βουερές σταλαγματιές

Φτάνει η καρδιά σου

Ως τον λαιμό

Και οι νεκροί σου δαγκώνουν την γλώσσα

Ξαγρύπνησε

Μην κοιμηθείς απόψε

Μην κοιμηθείς

Από την συλλογή Άδηλον τραύμα, εκδόσεις Αρμός.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Προσκομιδή

Φυσικά και θα σας φέρω
πορφυρό.
Τόσους άταφους νεκρούς
έχουμε.  
Μιαν αλήθεια
Και κάτι ακόμη
που δεν ορίζεται στα φανερά.

Φυσικά θα σας φέρω.
Τι φανταστήκατε;
Έτσι αξόδευτη
θ’ αφήσω τούτη την Άνοιξη;

Από την συλλογή Η αναιδής σκιά, ΑΡΜΟΣ Εκδόσεις 2017. 

Ελένη Λιντζαροπούλου - Προστακτικές Ενεστώτα Χρόνου

Στον ποιητή Ηλία Κεφάλα

Αν θες να κάνεις κάτι για τον ποιητή,

μίλα που και που για τα ποιήματά του,
διάβασέ τα και ξαναδιάβασέ τα,
πες στους άλλους ποια σπουδαία
μπορούν να μάθουν απ’ αυτά,
κάνε τέλος πάντων κάτι.

Ίδρωσε πολύ για να τα γράψει
να το ξέρεις,
κι ας μην τ’ ομολογεί.

Βλέπεις
δεν θέλει να παραδεχτεί
ότι η ποίηση,
αν δεν σου κλέβει την ζωή,
σου κλέβει χρόνο.

Δε θέλει να σου πει πως,
όσο κι αν γράφει από χάρισμα,
τόσες οδύνες του νου,
πάλι και πάλι,
δεν ήταν εύκολο να τις αντέξει.

Δε θέλει να σου πει ότι έγραφε
γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς,
δε θέλει να μιλήσει για πολλά,
δεν καταδέχεται. 

Αν θες λοιπόν να κάνεις κάτι γα τον ποιητή,
κάντο.

Για την ποίηση δεν έμεινε να κάνεις τίποτα,
οι ποιητές της τα ‘χουν δώσει όλα.

Η Εποχή των Λέξεων, Εκδόσεις των Φίλων, 2015.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Ομολογία Πίστεως

Όσα βράδια -σαν κι απόψε- αναμετρήθηκα με τις λέξεις  

Γυρεύοντας καταφύγιο στην ποίηση 

Εκείνη  

Ζητούσε μονίμως ανταλλάγματα 

Την αλήθεια και την παραδοχή. 

Έτσι προκλήθηκα να ομολογήσω:

«Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απλό πράγμα. 

Όλα εξαρτώνται από το τι εννοεί καθένας μας όταν λέει: εμείς»   

3/6/2019

Πηγή: Παραλλαγές στο Παράφορο, Αρμός 2021.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Μεγάλη Δευτέρα

Ξύπνησα με την βεβαιότητα ότι θα Αναστηθεί, όμως όσο περνούσαν οι ώρες και θα διάβαιναν  οι Μεγάλες μέρες, θα με τσάκιζε και πάλι η σκέψη πόσο "έως θανάτου" θα λυπηθεί και θα πονέσει.

                         Στην Βερονίκη Δαλακούρα, επ' ελπίδι Αναστάσεως.

από την υπό έκδοση σύνθεση Προφητικόν, ενότητα «Απένθητα πένθη»

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη

Ελένη Λιντζαροπούλου - Οδός Κυπρίων αγωνιστών

.
Είδηση καμία δεν είχαμε
Για το πώς πεθαίνουν κι όμως
Πεθάναμε
Μαζί μας κι άλλοι
Κι από τον ίσκιο μας
Κι άλλοι θα πέσουν
Για εμάς μια χαραμάδα ήλιου έφτανε
Όσο γι άλλους μια λεωφόρος φως


Από την συλλογή Άδηλον τραύμα, εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, Αθήνα 2019.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Στενεύουν από μέσα οι νύχτες

Α, Πηνελόπη

Δεν περίμενα να σε βρω να ξηλώνεις τα υφάδια της καθημερινότητας.

Έλεγα πως θα είχες αποκάμει

Ή ακόμη έλεγα πως θα ήσουν άλλη

Μα εσύ

Χειρότερη από το ξέφτι στην κουκούλα του περιπλανώμενου

Χειρότερη από την αναμονή

Α, Πηνελόπη

Φόρεσες ανάποδα την πίστη

Δεν τοξεύουν εσένα οι μνηστήρες, εσύ απλά είσαι το εμπόδιο

Το κούρσος όλο είναι η Βασιλεία

Δεν σε συμπάθησα ποτέ

Διάλεγα πάντα τη Λένω Μπότσαρη ή τη Μήδεια

Πέθαιναν δεν περίμεναν.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Το μήλο

Τώρα να σου πω ότι ξέρω πού καραδοκεί το σκουλήκι,

θα σου πω ψέματα.

Όμως αν νομίζεις ότι έχει σημασία,

γελιέσαι.

Είτε στην καρδιά του καρπού,

είτε στον φλοιό,

ένα και το αυτό.

Η μόνη διαφορά, αν αυτό σε παρηγορεί,

είναι στον αιφνιδιασμό.

Όσο πιο πολύ έχεις γευτεί την γλύκα,

τόσο πιο πικρή αισθάνεσαι την σήψη.

Γι' αυτό σου λέω:

Καλύτερα να ξέρεις από την πρώτη στιγμή,

γλυτώνεις έτσι μεγάλο μέρος απογοήτευσης.

Η εποχή των λέξεων, Οι εκδόσεις των φίλων, 2015

Ελένη Λιντζαροπούλου - Μνήμη θανάτου ΙΙ

Θα ξεχαστούν εύκολα

οι καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες

Ένα σπίτι που νοικιάστηκε τον Ιούλιο

μια αναίτια αυτοκτονία

ο ολονύκτιος ψίθυρος δυο εραστών

Εξάλλου αυτές συνέχεια συμβαίνουν.

Υπάρχουν στη μνήμη μόνον όσων τις ζουν

και, ως φαίνεται,

δεν επηρεάζουν το μέλλον

της ανθρωπότητας.

Αλλιώς θα βοούσαν τα κοιμητήρια

τόσες στιγμές που σαπίζουν μέσα τους.

Από την Συλλογή: Η Εποχή των Λέξεων, οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2015.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Εγκώμια

 Στην Μάγδα Φύσσα

Βγήκαμε με τα μικρά μας ονόματα υψωμένα στο δεξί

και τα επώνυμα απλωμένα στην βροχή

Άλλες σημαίες δεν είχαμε

μόνο κάτι ιδιότητες απλές, ντροπαλές

Τι λύπη

Να ήταν κι εκείνος εκεί, να προσέθετε και το δικό του όνομα στην λίστα των υποθέσεων

Να μην ήταν πόνος για την μάνα του εκείνος, να παρέμενε φόβος

Ο φόβος που έχουμε όλες για τους δικούς μας γιους

Να μην ήταν «ρομφαία πύρινη»

Να παρέμενε «εν ανθρώποις ευδοκία»

Παραλλαγές στο παράφορο

Ελένη Λιντζαροπούλου - Μισή πατρίδα

Αναδύομαι στεφανωμένη άλαλα πουλιά.

Ούτε ο ίσκιος μου δε με θέλει.

Αφόρητα χείλη απευθύνουν

ικεσίες στον ουρανό.

Γίνομαι πέτρα, βράχος,

αγκάθι, ρευστό πρωινό,

αγριελιά, τριβόλι.

Σταλάζω περσινό νερό

κι ερειπωμένα σώματα.

Μάταια.

Πουθενά δεν σε συνάντησα.

Ο πίθος των Γυναικών, 2013.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Ανεπίδοτο

Τύλιξα τα μηνύματα στην ροζιασμένη σκέψη

Κράτησα ένα κτητικό για να θυμάμαι και προχώρησα

Άλλες συνήθειες δεν ήθελα να έχω

Αναζητούσα σε ρυάκια μνήμης

Την γυμνή ανθοφορία των άστεων

Έσκαψα φρέατα

Κύλησα λίθους

Οργιαστικά προσκύνησα εσοχές χρεών

Κάλεσα σε χορό τους γνωρίζοντες

Κανείς δεν αποκρίθηκε

Αδυνατούσαν να ορίσουν τι μου εδόθη

Τριήμερος ταφείς

Κι όμως ζων

Παραλλαγές στο Παράφορο

Ελένη Λιντζαροπούλου - Ερώτημα

Το πρωί που θα ξυπνήσεις

-ό,τι ώρα και να 'ναι-

απάντησέ μου

Στο αδύνατο

Στο πιθανό

Στο αναπόφευκτο

Στο αναγκαίο

Σε τι συναντηθήκαμε;

Πηγή: Η εποχή των λέξεων, Οι εκδόσεις των φίλων 2015

Ελένη Λιντζαροπούλου - Συστάσεις

Στον Ανδρέα Αργυρόπουλο

Με Αυτόν είμαι σύντροφοι

Με Εκείνον που δεν δίστασε να φύγει ορίζοντας γι αλλού τον εαυτό Του

Πάγωσε, κυλίστηκε, πληγώθηκε

Άθλιος νικητής, το έχετε ξαναδεί ποτέ;

Με Αυτόν είμαι

Κάθε πρωί ξυπνά για την δουλειά, ανοίγει το παράθυρο και βλέπει πρώτη φορά τον ουρανό

Παίρνει τις πέτρες από τα χέρια του κόσμου και τις κάνει θαύματα

Ύστερα ακουμπάει ολόχαρος τα κορίτσια

Και τότε δεν τα αγγίζει πια ο θάνατος

Παραλλαγές στο παράφορο

Ελένη Λιντζαροπούλου - Δύο Ποιήματα

 

Σκέψεις με θέα

 

Όχι δεν θέλω να μας βλέπουν

Δεν θέλω τα σώματά μας να εκτίθενται

Στην λεπίδα των βλεμμάτων

Σκληραίνουν οι γωνίες την γύμνια της όρασης

Κι εγώ έχω ανάγκη από τυφλά χάδια

 

ΝΧΤ ΞΜΡΣ

 

Κι άλλη μια νύχτα χάνω τη φωνή μου

Φθόγγος φιλί και φθόγγος φόβος

Τρυπώνω στην εμμονική σου ιδέα

Αγγίζω τα υγρά σκεπάσματά σου

Γδύνω με νύχια τις παλάμες σου

Ξημέρωσε

Στις λάσπες σέρνονται τα ποιήματά μου

Πηγή: Ελένη Λιντζαροπούλου, Παραλλαγές στο παράφορο, Αθήνα: Αρμός 2021. 

Ελένη Λιντζαροπούλου - Άλαστον πένθος

Τὰ βράδια σὰν πέφτω στὸ κρεβάτι

Καὶ πρὶν κοιμηθῶ

Μνημονεύω μία μία τὶς μάνες

Ἐκεῖνες ποὺ δὲν ξεστόμισαν ποτὲ

Οὔτε μία λέξη γιὰ τὴν ἀσπίδα, κι ὅμως,

Δαγκώνοντας τὰ χείλη σφικτὰ

Θυμιάζουν μὲ ἀξιοπρέπεια τὰ μάρμαρα

Σιδερώνουν μὲ τὶς σωστὲς τσακίσεις τὴν σημαία

Καὶ δὲν γνωρίζουν –ποτὲ δὲν θὰ τὸ μάθουν–

Ἂν ὁ βωμὸς ἐκεῖνος ἦταν ἱερὸς

Ἢ ἂν ὅλα εἶναι ἕνα παιχνίδι ἀπὸ καιρὸ στημένο.

.

Από την συλλογή Άδηλον τραύμα, Αρμός, 2019

Ελένη Λιντζαροπούλου-Συμπαντική σιγή

Μαζεύω λέξεις

να τις καταθέσω

στο κοινό ταμείο

της ανθρωπότητας μας

και πόσο λίγες φαίνονται

στην σκέψη: «αν δεν υπήρχες;»

.

Ιούλιος 2012

.

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην συλλογή Η Εποχή των Λέξεων, Οι εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2015.

Ελένη Λιντζαροπούλου - Νεότητα

Θα φαντάζομαι το καλοκαίρι κάθε φορά σαν μια αλατισμένη ντομάτα

Εσύ θα την ξεπλένεις στο θαλασσινό νερό

Κι εγώ θα κοιτάζω υπνωτισμένη τα δόντια σου στην σάρκα της

Καθισμένοι οι δυο μας στα πολύχρωμα βότσαλα

Μεταλαμβάνουμε την θεία γυμνότητα του ψεύδους

Ονειρεμένα μάτια

Ερωτοτροπούν με σώματα που ξέχασαν πως είχανε ανταμώσει

Ω, πόσο λάμπει ατελείωτος ο κόσμος γύρω μας

Χωρίς βυθό

Χωρίς κέντρο

Μόνο μια κρυφή υπόμνηση κάπου βαθειά στον χρόνο

Ταράζει την ηδονή:

«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα»

Από την συλλογή Άδηλον τραύμα, Αρμός: Αθήνα 2019.

Ελένη Λιντζαροπούλου-Βαρέθηκα να βρέχει

Η Άνοιξη του έτους φέτος δεν θα συμφωνούσε με τα ενδεχόμενά μας   

Μια νευρικότητα είχε καταλάβει ολόκληρη την πόλη 

Παρενοχλώντας τους διερχόμενους 

Υγραίνοντας ώμους 

Βρέχοντας τις άκρες των παντελονιών

Μια συνήθεια χρόνων, ένα συμβόλαιο σχεδόν με τις αισθήσεις, καταπατιόταν

Ο περιπτεράς μάζευε τις εφημερίδες κάτω από πήχες νάιλον μονολογώντας 

Οι ειδήσεις επαναλάμβαναν νέα για το φαινόμενο  

Οι νοικοκυρές, για τον φόβο της μπουγάδας, παρακολουθούσαν καθημερινά τα Δελτία 

Ένα μονόλεπτο σποτ για την ευαισθητοποίηση του κοινού αποπειράθηκε να διαπεράσει την επικαιρότητα 

Αντικειμενικά δεν τα κατάφερε

Η απουσία συναίνεσης δεν θεωρείται ακόμη βιασμός

Παραλλαγές στο Παράφορο, Αρμός 2021.