Τὰ βράδια σὰν πέφτω στὸ κρεβάτι
Καὶ πρὶν κοιμηθῶ
Μνημονεύω μία μία τὶς μάνες
Ἐκεῖνες ποὺ δὲν ξεστόμισαν ποτὲ
Οὔτε μία λέξη γιὰ τὴν ἀσπίδα, κι ὅμως,
Δαγκώνοντας τὰ χείλη σφικτὰ
Θυμιάζουν μὲ ἀξιοπρέπεια τὰ μάρμαρα
Σιδερώνουν μὲ τὶς σωστὲς τσακίσεις τὴν σημαία
Καὶ δὲν γνωρίζουν –ποτὲ δὲν θὰ τὸ μάθουν–
Ἂν ὁ βωμὸς ἐκεῖνος ἦταν ἱερὸς
Ἢ ἂν ὅλα εἶναι ἕνα παιχνίδι ἀπὸ καιρὸ στημένο.
.
Από την συλλογή Άδηλον τραύμα, Αρμός, 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου