Γιάννης Νεγρεπόντης - Οι Κούφοι

Άνθρωποι μικροί ντύθηκαν 
τα μεγάλα πάθη˙ τα μεγάλα!
Και πού τα κάμουν οι ανόητοι 
αυτά; Εδώ. Στον τόπο αυτόν 
που η μνήμη πιο σκληρή
κι’ απ’ το γρανίτη.
Πως λησμονούν οι κούφοι 
στην Ελλάδα….

Από τη συλλογή «Δωρήματα» σελ.21 , Εκδόσεις «ΝΟΣΤΟΣ»

Γιάννης Νεγρεπόντης - Ανδριάντες

Πέντ’ έξι εργάτες ήρθαν το πρωί
νομίσαμε για την πλατεία
μα ήταν για τον ανδριάντα
που είχαν έλθει.

(Πότε εκείνες οι παράτες
οι λόγοι- ο εμετικός αυτός βερμπαλισμός
η επισημότης- σα να ‘ τανε χτες…)

Ως το μεσημέρι το βάθρο μόνο
χωρίς σκοπό και δίχως σημασία
αν η ματαιότητα σιωπηλά κι αθόρυβα
δε ‘ρχοταν να στηθεί
και με το σαρδόνιο της γέλιο
τις πιο απίθανες μοναχικές μας ώρες
να μας ανησυχεί.

Γιάννης Νεγρεπόντης ( 1930 – 1991 )
Πηγή: Καθημαγμένοι, Εκδόσεις: Γκόνης- Αθήνα 1960

Γιάννης Νεγρεπόντης - Ο τόπος μας

Περνώντας τα χρόνια
έχουμε δέσει, έχουμε στοιχειώσει
και το τοπίο δε λέει
να χορτάσει
απαιτητικό κι' αβυσσαλέο
έρχεται από μακριά
κυλάει στο αίμα μας
μάς αναστατώνει
κι' ό,τι λέμε λευτερωθήκαμε μες στα υπόγεια ρεύματά του
μάς έχει παρασύρει.

Κι' άλλον τόπο απ' την Ελλάδα
ούτε να τον σκεφτούμε.

Πηγή: Σπύρος Κοκκίνης, Ανθολογία Νεοελληνικής Ποιήσεως 1708-1971, Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ι.Δ. Κολλάρου και Σίας Α.Ε. 1971.

Γιάννης Νεγρεπόντης-Ανδριάντες

Πέντ' έξι εργάτες ήρθαν το πρωί
νομίσαμε για την πλατεία
μα ήταν για τον ανδριάντα
που είχαν έλθει.

(Τότε εκείνες οι παράτες
οι λόγοι- ο εμετικός αυτός βερμπαλισμός
η επισημότης- σαν να 'τανε χτες...)

Ως το μεσημέρι το βάθρο μόνο
χωρίς σκοπό και δίχως σημασία
αν η ματαιότητα σιωπηλά κι αθόρυβα
δε 'ρχόταν να στηθεί
και με το σαρδόνιό της γέλιο
τις πιο απίθανες μοναχικές μας ώρες
να μας ανησυχεί.

Ποιητική Ανθολογία Άγκυρας

Γιάννης Νεγρεπόντης-Ανεργία

Τη στιγμή που βάζεις το κλειδί

στην κλειδαρότρυπα

γυρίζοντας τη νύχτα μόνος σπίτι σου

για το βραδινό ύπνο

όλα της μέρας τα ψέματα

και τα προσχήματα διαλύονται.

Η νύχτα με το σχήμα κρεβατιού

σεντονιών που είναι εύπλαστα

στα πιο απίθανα γεωμετρικά σχέδια

της ψυχολογίας ενεδρεύει

και το πολύ κακό

που αν και γνωρίζεις το άνισο του αγώνα

το ύπουλο

ανοίγεις την πόρτα σου κάθε φορά

σαν να’ ναι μια άλλη βραδιά

γυμνός από κάθε χειρονομία, υπόσχεση

και από κάθε ψευδαίσθηση γυμνός

από κάθε τι που λέμε ανθρώπινο.

Και το ζήτημα να μην είναι

αν θ’ αντέξεις ή κι ως πότε

αλλά να πρέπει ν’ αντέξεις.

Γιάννης Νεγρεπόντης ( 1930 – 1991)