Ελευθερία Αρβανιτάκη- Ζωή κλεμμένη

                                                   Ελευθερία Αρβανιτάκη- Ζωή κλεμμένη

 Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ίσως εκείνο που ζητάς

εγώ να μην το έχω

κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες

εγώ πολύ ν' απέχω.

Ίσως να μη σου φτάνω εγώ

γιατί πολλά ζητούσες

μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα

αν λίγο μ' αγαπούσες.

Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου

μη με κοιτάς σαν ξένη

ζωή που δε μοιράζεται

είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατάει εδώ

μονάχα η συνήθεια

μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα

σ' αγάπησα στ' αλήθεια

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Του πόθου τ' αγρίμι

Του πόθου τ' αγρίμι δεν τρώει, δεν πίνει

δεν ξαποσταίνει. Πεινάει για σένα, 

διψάει για μένα και περιμένει. Σε θέλω στο πλευρό μου ακοίμητο φρουρό μου με το φιλί με το σπαθί, το δράκο να σκοτώσεις και να 'ρθεις να με σώσεις απ' τη ζωή μου την κλειστή. Τι δε θα δινα το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα κι ας χανόμουνα στη λάβα την καυτή και στα παγόβουνα. Αν μ' αγαπάς, μη μου το πεις αφού το ξέρω τρεις φορές θα μ' αρνηθείς. Τι δε θα δινα το γύρο του κορμιού σου να ξανάκανα κι ας πνιγόμουνα στο κύμα που μαζί σου δροσιζόμουνα. Αν μ' αγαπάς να μου το λές κι εγώ για σένα θα πατήσω και τις δέκα εντολές. Στη νύχτα του κόσμου το χέρι σου δωσ' μου, παρηγοριά μου, το δρόμο να βρούμε, τον τρόπο να ζούμε, ανηφοριά μου.

                                   Ελευθερία Αρβανιτάκη - Του Πόθου Τ' Αγρίμι 

Μιχάλης Γκανάς - Σκιές και χρώματα

 

                                                   Ελευθερία Αρβανιτάκη - Σκιές και χρώματα

Είναι κάτι αγάπες μου

που σηκώνω στις πλάτες μου,

είναι χέρια που κράτησα

κράτα με

σαν πουλάκια τ’ άφησα.

Είναι κάτι στον άνθρωπο

τρυφερό κι απάνθρωπο

και ο κόσμος παράξενος

γυάλινος

σκοτεινός και διάφανος.

Είν’ ο κόσμος δύσκολη γραφή

όλο σβήνεται

κι αν δε διαβαστεί με την αφή

τίποτα δε γίνεται.

Είναι λύπες που ξέχασα

και χαρές που δεν έζησα,

είναι χρόνια που φύγανε

μίλα μου

πες μου που πήγανε.

Είναι φίλοι που χάθηκαν

και φωνές που μου στάθηκαν,

είναι μάτια που φίλησα

μάτια μου

κι από φως ξεχείλισα.

Είναι σπίτια που έχασα

και ποτέ δεν τα ξέχασα,

ένα σχήμα που μπόρεσα

σώμα μου

κι άλλα που δε χώρεσα.

Είναι κάτι στον άνεμο

μυστικό και παράνομο

που τρελαίνει τα σώματα

πόνα τα

με σκιές και χρώματα.

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Ματούλα Ζαμάνη - Τα κορμιά και τα μαχαίρια

Τα κορμιά και τα μαχαίρια

άντε κάποτε αλλάζουν χέρια,

τα σημάδια τους αφήνουν

που πονάνε και δε σβήνουν.

Άγγιξέ με, φίλα με, μύρισέ με

κρύψου μέσα μου, κατοίκησε με,

σαν παλιό κρασάκι φύλαξέ με

ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά,

αχ! ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά

είναι μια πατρίδα που θα γίνει ξενιτιά.

Τα πουλιά και τα τριζόνια

άντε τραγουδάνε τόσα χρόνια

κι από την ανατριχίλα

κοκκινίζουνε τα μήλα.

Τα κορμιά και τα μαχαίρια

άντε μη βρεθούν σε λάθος χέρια,

κάποιο φονικό θα γίνει

και ποιος παίρνει την ευθύνη.

Μέσα στης γιορτής το κέφι

άντε πιο ψηλά κρατάει το ντέφι

όποιος πόνεσε και ξέρει

γλύκα που `χει το μαχαίρι

 

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Μένω Εκτός

 Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου 

Μουσική: Ara Dinkjian 

Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα

τρέχω με ταχύτητα φωτός.

Μένω εκτός σαν κάτι στόματα

που διωξε απ' τον κόσμο ένας λωτός.

Τα βράδια μου τα εργένικα

τραγούδια λέω αρμένικα

θέλω να γυρίσω

μα ο παράδεισος κλειστός.

Τα βράδια μου τα εργένικα

τραγούδια λέω αρμένικα

θέλω να μιλήσω

μα είν ο τόπος μου σβηστός.

Μένω εκτός, μιλάω με σύρματα

στη σιωπή ζυγιάζω σαν αητός.

Μένω εκτός σαν κάτι σχήματα

που φτιαξε στην άμμο ένας πιστός.

Τα βράδια μου τα εργένικα

τραγούδια λέω αρμένικα

θέλω να γυρίσω

μα ο παράδεισος κλειστός.

Τα βράδια μου τα εργένικα

τραγούδια λέω αρμένικα

θέλω να μιλήσω

μα είν ο τόπος μου σβηστός.

Νότης Μαυρουδής - Ερωτικό

Τραγουδά η Ελυθερία Αρβανιτάκη. Μουσική: Νότης Μαυρουδής. Στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος. Από τον δίσκο «Κάπου ανατολικοδυτικά» (1989).

Δέσε μου τα δυο σου χέρια στο λαιμό μου,
πάρε αυτή τη μαύρη πέτρα, τον καημό μου,
πάρε αυτή τη μαύρη πέτρα, τον καημό μου,
δέσε μου τα δυο σου χέρια στο λαιμό μου.

Κόκκινο σαν αίμα, λέω,
το τραγούδι σου και κλαίω
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα,
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα.

Στέκουν πέρα και γρυλίζουν τα ζαγάρια,
μπήξτε ουρλιαχτό να φύγουν, παλληκάρια,
μπήξτε ουρλιαχτό να φύγουν, παλληκάρια,
στέκουν πέρα και γρυλίζουν τα ζαγάρια.

Κόκκινο σαν αίμα, λέω,
το τραγούδι σου και κλαίω
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα,
μες στη νύχτα μου που σ’ είδα
άντρας μου είσαι και πατρίδα.

Γιώργος Ιωάννου -Νίκος Μαμαγκάκης - Το γράμμα

Γύρισε το γράμμα πίσω
πουθενά δε θα μιλήσω
έφυγες με άλλο πλοίο
και δε μου `γραψες αντίο
έφυγες με άλλο πλοίο
και δε μου `γραψες αντίο

Περπατάς μέσα στ’ αγιάζι
η καρδιά για σένα βράζει
Περπατάς μέσα στις στάλες
των ματιών μου τις ψιχάλες
Περπατάς μέσα στις στάλες
των ματιών μου τις ψιχάλες

Έσβησα μέσα κλεισμένη
μα η καρδιά μου επιμένει
βλέπω τη φωτογραφία
που μας βγάλαν στα Χαυτεία
βλέπω τη φωτογραφία
που μας βγάλαν στα Χαυτεία

Πάρε κόλλα και μελάνι
μόλις πιάσετε λιμάνι
γράψε μέσα την αντρέσσα
δείξε μου πως έχεις μπέσα
γράψε μέσα την αντρέσσα
δείξε μου πως έχεις μπέσα

Στίχοι για το τραγούδι Το γράμμα Αρβανιτάκη Ελευθερία του έτους 1988 σε στίχους Ιωάννου Γιώργος και σύνθεση Μαμαγκάκης Νίκος από το album Κέντρο διερχομένων.

Οδυσσέας Ελύτης - Σου Το 'Πα Για Τα Σύννεφα

Σου το ’πα για τα σύννεφα
σου το ’πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα
Στα φανερά και στα κρυφά
σου το ’πα για τα σύννεφα
Για σένα και για μένα

Σου το ’πα με τα κύματα
σου το ’πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με την χαρτορίχτρα
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το ’πα με τα κύματα
Σου το ’πα μες στη νύχτα

Σου το ’πα τα μεσάνυχτα
σου το ’πα τη στιγμή που δε μιλούσες
που με το νου μου μόνο λίγο σ’ άγγιζα
κι άναβε το φουστάνι που φορούσες
Από κοντά κι από μακριά
σου το ’πα τα μεσάνυχτα
Με τ’ άστρα που κοιτούσες

Πηγή: Τα ρω του έρωτα, 1972

Οδυσσέας Ελύτης - Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία το ραντεβού μας η ώρα μία. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τα μαύρα μάτια σου το μαντήλι την εκκλησούλα με το καντήλι. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι με τα μισόλογα τα σβησμένα τα καραβόπανα τα σχισμένα. Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια όλα τα πήρε τα πήγε πέρα τους όρκους που έτρεμαν στον αγέρα. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης ( "Τα Ρω Του Έρωτα", 1972)

μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου ("Τραγούδια Για Τους Μήνες",1996)

ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Οδυσσέας Ελύτης - Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά
          έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν' εκείνα που αγαπώ
          γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
          το λέω και τ' ομολογώ
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
          μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
          όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα 'ναι αργά
          δεύτερη ζωή δεν έχει.

Από τη συλλογή Τα Ρω του έρωτα (1972)

[πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, «Το παράπονο», Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 298-299]

 Ελευθερία Αρβανιτάκη-Το παράπονο

Γιώργος Ιωάννου-Νίκος Μαμαγκάκης - Όχι μαζί

Μην περπατάς, μην περπατάς μαζί μου

να μη σε γράψουνε
με ξέρουνε στην πιάτσα
και θα σε κάψουνε

Περπατά το κατόπι πάνω στα βήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα
εγώ από σένα φως μου δε θέλω χρήματα

Γυρνάω και σε βλέπω
και αναστατώνομαι
αν είσαι όπως δείχνεις
εγώ σκοτώνομαι

Δε θέλω να μας δούνε, μισώ το μάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους
εγώ ποτέ δεν είπα για το κρεβάτι τους

Περπατά κι ακόλουθα, μάθε το σπίτι μου
να έρχεσαι μονάχος, αποσπερίτη μου
κι όταν χτυπάς την πόρτα μες τα μεσάνυχτα
τα παραθύρια μου όλα θα `ναι ορθάνοιχτα

Νίκος Μαμαγκάκης - Όχι μαζί 

Στίχοι:  Γιώργος Ιωάννου

Μουσική:  Νίκος Μαμαγκάκης

Ναπολέων Λαπαθιώτης-Ερωτικό

Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,

ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…

Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,

τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.



Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,

στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,

κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…



Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,

και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,

αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,

σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!



Γράφτηκε στις 7.8.1928. Όπως πρώτος αποκάλυψε ο Άρης Δικταίος στη συγκεντρωτική έκδοση του 1964, το ποίημα έχει ακροστιχίδα και σχηματίζει το όνομα «Κώστας Γκίκας» που ήταν η μεγάλη αγάπη του ποιητή. Φαίνεται πως η φιλία τους κράτησε αρκετά χρόνια, αφού ο ίδιος μνημονεύεται και σε επιστολή του 1935 (την παραθέτει ο Δικταίος) αλλά και στις Προϋποθέσεις, το σχεδίασμα του 1937.



Από το παλιό αφιέρωμα του Κομνά. Έγινε αντιπαραβολή με την έκδοση του Ζήτρου. Έχει μελοποιηθεί υπέροχα από τον Νίκο Ξυδάκη και το τραγούδησε εξίσου υπέροχα η Ελευθερία Αρβανιτάκη (στον δίσκο «Κοντά στη δόξα μια στιγμή»). Το γύρισμα «αχ καρδιά μου» στη μέση του έβδομου στίχου είναι εύρημα της μελοποίησης ή της ερμηνείας.

 Στίχοι: Ναπολέων Λαπαθιώτης
Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Πηγή: https://www.sarantakos.com/liter/lapathiotis/erwtiko.html

Ναπολέων Λαπαθιώτης-"Σαν αεράκι"

Χρυσή μου αγάπη, αν ήξερες
τι μέλι είσαι για μένα...
Τα μπουμπουκάκια τα όμορφα,
τα μοσχομυρισμένα.
Και τα αγεράκια που φυσούν
Σα λιποθυμισμένα,
δεν έχουνε το βάλσαμο
που 'χεις εσύ για μένα...

Της λίμνης τ' αφρολούλουδο
και του γιαλού η γαλήνη.
Η σμύρνα, το ροδόσταμο
που αργοσταλάει και σβήνει.
Κι οι ροδωνιές, κι η ολόδροση
του κήπου ανθόπλημμύρα,
των δυο χειλιών σου των γλυκών
δεν στάζουνε τα μύρα...!!!

Πάω στην τρισέρημη αμμουδιά
και - μόνη τί να κάμω;
Χαράζω κύκλους απαλούς
Στο μουσκεμένον άμμο...
Σαν αγεράκι χάνονται στο κύμα
Απάνω - απάνω
Και απόμεινα στην ερημιά
Μονάχη... Τί να κάμω!!!

Τώρα το ετοιμοθάνατο
βαλσαμωμένο αγέρι,
γλυκά τραγούδια θλιβερά
ν' αναστενάξει ξέρει...
Αλήθεια! Ξέρει πιο γλυκά
να τραγουδάει από μένα!
Εγώ δεν ξέρω πιο γλυκά
μα ξέρω πιο θλιμμένα...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Σαν αεράκι

Στίχοι: Ναπολέων Λαπαθιώτης

Μουσική: Μανώλης Πάππος

Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Φρικαντέλα - Σαν αεράκι

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Παράπονο - Ξενιτιά - Παραδοσιακά Αρμένικα Τραγούδια - Live - Σεπτέμβριος 1995

Onnik Dinkjian - Yar Ko Parag/ Bingeol medley

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Παράπονο - Ξενιτιά

Μουσική: Παραδοσιακά Αρμένικα Τραγούδια: 

Διασκευή: Ara Dinkjian

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου


Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ' αγαπάς δεν είπες.
Το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθανε το σώμα μου.

Δε θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο.
Το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαϊτα μου.

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
του φεγγαριού τη λάμα.
Παρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.


Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτειά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτειά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιό κρασί μεθάει τα μάτια του, πες.