Χάρης Μεγαλυνός - Τέλος Αυγούστου

Ας τελειώσει ο Αύγουστος,

ο μήνας που υπάρχει στο ημερολόγιο

μόνο και μόνο για να επισκεπτόμαστε ατμοπλοϊκώς

τις άγονες αλληλουχίες των νησιών,

μόνο και μόνο για να κάνουμε ότι προσευχόμαστε

στα εκκλησάκια με τους μαυρισμένους

απ’ τα κεριά αγίους

και να φωτογραφιζόμαστε μπροστά σε άσχετα βαγόνια τραίνων

με τον προφυλακτήρα της ατμομηχανής

να διασχίζει ψευδώς την απόσταση εξήντα τόσο χρόνων

απ’ την ημερομηνία κατασκευής του.

Λιγοθυμία, ατονία, εκμηδένιση,

στα ρούχα της ντουλάπας,

ίχνη βαψίματος στο λάστιχο των μπανιερών,

ανίερες συμμαχίες

των μακό με τις νάιλον ξαπλώστρες

και τις μυκητιάσεις της θάλασσας.

Ας τελειώσει λοιπόν κι αυτός ο Αύγουστος

με τις ριγωτές πλατφόρμες,

τις εσπαντρίγιες, το λινάρι,

ριγμένα με ασφάλεια

στο βάθος της βαλίτσας,

σαν να αποσυμπιέζονται

απ’ τον αέρα του καλοκαιριού

οι αναπνευστήρες,

σαν να αμαυρώνονται

απ’ τις τσουχτερές τιμές των ξενοδοχείων

λιμενοβραχίονες και σέπιες απογευματινές,

απ’ αυτήν την αμετανοήτως επαναλαμβανόμενη,

την ανθρωπίνως συγγνωστή,

βαρυγκόμια του τέλους των διακοπών.

----------------------

Πηγή: Πενήντα, Εκδόσεις Ίκαρος, 2018.

Γιώργος Μαρκόπουλος - Σε πλάγιο φωτισμό απόσπασμα

Πού πήγε ο Αύγουστος με τις βραδινές του βόλτες

στην παραλία; Πού πήγε ο Αύγουστος με το κομμέ-

νο στη μέση καρπούζι, επιδεικτικά κρατημένο σαν

έπαθλο στο ένα χέρι του πατέρα; Πού πήγε ο Αύγου-

στος με τις σαλάτες της ντομάτας, στις κουζίνες των

τότε μονοκατοικιών μας, μαγικά να λάμπουν μέσα

στο φως της πανσελήνου; Πού πήγε ο Αύγουστος,

οι άνθρωποι πού μετακόμισαν; Τους είδα πριν από

χρόνια, άλλους υπέργηρους, παχύσαρκους, σε κάτι

ημιυπόγεια όπου το μισό μόνο παράθυρο έβλεπε

στον δρόμο, να ανασαίνουν τόσο δύσκολα, λες και

στην επόμενη ανάσα μπορεί και να άφηναν για πά-

ντα τον κόσμο, και άλλους, στο λιμάνι του Πειραιά,

τους πιο φτωχούς, δίπλα σε μαγαζάκια με σάμαλι

μπαγιάτικο, να ονειρεύονται διακοπές, ενώ οι πολλοί

– στίφη – απέναντι έμπαζαν τα αυτοκίνητά τους στα

πλοία. Αξύριστοι! Με κοιλιά αφύσικα μεγάλη. Με

βερμούδες πολυφορεμένες και αερόσολα παπούτσια

τραγικά άπλυτα, ενώ στις σκεπές των οχημάτων τους

διέκρινες ποδήλατα με τους τροχούς προς τον ουρανό,

φούρνους μικροκυμάτων και σαγιονάρες δεμένες με

σύρμα. Πού πήγε; Πού πήγε ο Αύγουστος;

Πηγή: Σε πλάγιο φωτισμό(κείμενα για πρόσωπα, γεγονότα, ημέρες), εκδόσεις Κέδρος, 2025.

Δώρα Μοάτσου - Αύγουστος

Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του

Τρυγούν μέσα στ' αμπέλι τα σταφύλια.

Κι' απ' τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,

Μέσα σταπομεσήμερο τ' Αυγούστου,

Η μυρουδιά του πατημένου μούστου

Στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,

Κ' ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια

Το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.

Τριγύρω μας απλώνει πονηρά

Τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.

Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας

Ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας...

Ζεστό τ' απομεσήμερο τ' Αυγούστου,

Μεθυστικιά κ' η μυρουδιά του μούστου.

Γιάννης Τζανετάκης - Μην είστε σεις

Δελφίνια μεσοπέλαγα

με χάρη που πηδάτε

μην είστε σεις αγάπες μου

στο πλοίο πλάι του Αυγούστου

από του χρόνου τ’ άπατα

τα κόρτε σας τα λάγνα

οι ομορφιές τα θέλγητρα

τα μπούστα

τα πλατάκια

τα χείλη όλο που ’ψαχναν

στον έρωτα ανάσα

μην είστε σεις

–ρωτάω ξανά–

ή με γελά η ντάλα

Μετά από μένα, εκδόσεις Πόλις, 2023.

Ήλίας Κατσούλης - Αύγουστος είναι

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Αύγουστος είναι το τραγούδι του Νικόλα

και κάποια νύχτα στη ζωή που τα 'χεις όλα

μια αγκαλιά και φορητό ραδιοφωνάκι

να παίζει Μάλαμα, Περίδη και Λιδάκη

Αύγουστος είναι και του Ρίτσου η σονάτα

αλλά μπορεί κι ένα χωνάκι σοκολάτα

του σεληνόφωτος αυτή η πανδαισία

να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία

 

Αύγουστος είν' ο ρεμβασμός του Σκιαθίτη

κι οι αναμνήσεις απ' το φως του Πανορμίτη

φλόγα κεριού σε ταπεινό προσκυνητάρι

με το σπαθί του αρχαγγέλου στο θηκάρι

 

Αύγουστος είναι και το δεύτερο φεγγάρι

προτού προλάβει ο Σεπτέμβρης να το πάρει

πεντέξι στίχοι π' αγαπάς και τους θυμάσαι

είσαι και συ που ξαγρυπνάς κι όταν κοιμάσαι

Οδυσσέας Ελύτης- Ο Αύγουστος

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά

κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε

πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε

Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε

κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά

κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

Από τη συλλογή Ήλιος ο πρώτος (1943)

[πηγή: Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα 2002, σ. 285]

Γιώργος Σαραντάρης - Ωραίοι καιροί

Με πράσινα φύλλα στολισμένη

Έρχεται μπροστά μου

Η στιγμή

Εκείνη όπου βυθίζω το κεφάλι

Ημέρα αυγουστιάτικη

Η θάλασσα ξυπνάει στην απαλάμη

Ο ήλιος ανεβαίνει στα βουνά

Και να η αγάπη κρύβεται στην πάχνη

Να τα πουλιά ζυγώνουνε τον ύπνο

Εγέννησαν τα ζώα σ' όλη τη φύση

Εφόρεσε ο έρωτας κορόνα

Και να παιδιά που είδαν την εικόνα

Να πρόβατα που μας ακολουθάνε

Να λαός που γέμισε τους δρόμους

Εφούντωσαν όλων τα μυαλά

Ενίκησε η χαρά και ξεχειλίζει

Φέρτε ποτήρια να πιούμε στην υγειά σας

Ωραίοι καιροί ωραιότατες παρθένες.

ΠΗΓΗ:

Γιώργος Σαραντάρης, «ΣΤΗ ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ» σελ.146 ΙΚΑΡΟΣ

Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος - Γκρίνια λουομένου

Μέρα καυσόξυλο
άμμος βρεγμένη ιδρώτα

η θάλασσα τρία άλφα
ως πυρ εξώτερον

μεσημβρία
σε θερμοκρασία βρασμού

 
στα χέρια τζίτζικας
το τραγούδι του πυροβάτης Αύγουστος

χορεύοντας καρσιλαμά η υπομονή
χειροκροτώντας λίβας

φωτογραφία διακοπών
στην κόλαση του Δάντη.

Έλλη Πασπαλά - Αύγουστος

 Ήτανε που λες κατακαλόκαιρο

Κι ο δρόμος σ’ ένα διάφανο ουρανό

Μες στην αγκαλιά μου ό,τι ακριβότερο

Κι ο κόσμος ένα βότσαλο μικρό

Κι εσύ μου λες να ξεχαστώ

Τον Αύγουστο να σβήσω από τους μήνες

Μα κι αν τις μνήμες πολεμώ

Στον Αύγουστο με πάνε πάλι εκείνες

Έκαιγε η ανάσα του στο σώμα μου

Κι έφεγγα σαν ήλιος στο κενό

έφυγε και μπήκα στο χειμώνα μου

Και πάγωσα σαν άστρο μακρινό

Αφροδίτη Κατσαδούρη - Ένα όγδοο / Χρίστος Λάσκαρης - Μαντένια

Ο Αύγουστος είναι γοργόνα:

μισός παιδική χαρά και μισός πληγωμένο γόνατο.

Η σάρκα στάζει στο μπαλκὀνι

Μαντένια

Ένα κρεβάτι

και να είναι Αύγουστος,

και ξέρω εγώ να ξαναζήσω.

Θάνος Μικρούτσικος & Γιώργος Μεράντζας - Σ' Είδαν Τα Μάτια Μου

 Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς

Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας Σ'είδαν τα μάτια μου και σ' είπανε Αύγουστος λέγανε πως ήτανε κι έβρεχε όλη την δευτέρα ποιος ήταν που 'πλένε την μέρα. Κορίτσι πράμα κι είχες μάτια μου στομώσει όλα τα γινάτια μου κοίταζες κι έλαμπαν οι δρόμοι λάμπαν εργάτες κι αστυνόμοι. Άχαρα φαίνονταν τα χρόνια μου και τα τριμμένα παντελόνια μου έπεφταν γύρω μου σαν λέπια και μ'έντυνες αστροπελέκια. Τώρα τα ρίχνω καταπάνω μου μ' όλο το άχτι του παράνομου δίχως να σου τάξω γάμο βιάστηκα λίγο να τον κάμω. Άχαρα φαίνονταν τα χρόνια μου και τα τριμμένα παντελόνια μου έπεφταν γύρω μου σαν λέπια και μ' έντυνες αστροπελέκια. Τώρα τα ρίχνω καταπάνω μου μ' όλο το άχτι του παράνομου δίχως να σου τάξω γάμο βιάστηκα λίγο να τον κάμω. Σ' είδαν τα μάτια μου και σ' είπανε Αύγουστος λέγανε πως ήτανε κ'έβρεχε όλη την Δευτέρα ποιος ήταν που 'πλένε την μέρα.

Νίκος Καρύδης - [Θα πω για το τραγούδι]

Θα πω για το τραγούδι του κόκκινου σύννεφου

για τη βιασύνη της ανοιξιάτικης βροχής

για την πίκρα που δίνει ένας επιπόλαιος ήλιος

θα μιλήσω για μενεξέδες που μύρισαν μέσα στον Αύγουστο

για χαρές που ήρθαν κι' έφυγαν σαν κύματα

για τη φτήνεια ενός φεγγαριού τα ξημερώματα

θα πω για την αγωνία της πρώτης σιωπής

για την οδύνη μιας μέρας που έντυσε τα χρόνια

για μιαν ανέλπιστη ώρα που ήρθε για να γίνει ζωή

Οι άνθρωποι θα με λένε φλύαρο

μα εσύ θα ξέρεις

πως μιλάω για σένα.

Πηγή: Η τελευταία θάλασσα, Ίκαρος, 1945

Κική Δημουλά - Βροχή επιστροφής

Εγώ, όταν μεγαλώσω

θα γίνω Σεπτέμβριος έλεγε ο Αύγουστος.

Έβρεξε δω λιγάκι.

Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος

αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.

Όπως χτυπάνε κάθε τόσο

ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,

αν λειτουργεί καλά

ο τρόμος του πολέμου.

Ελάχιστη βροχή,

ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του

το χώμα τη σταγόνα

– καθώς δοκιμαστής κρασιών-,

μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά

παραπονιάρα να τριφτεί

πάνω στα περιβόλια.

Δέναν οι παραθεριστές

στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα

μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν.

Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια

κοιτώντας τα τροχόσπιτα

στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου.

Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους

μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς

κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω,

νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι.

Λοξά στημένη

νανούριζε τα τέλια της

μια κιθάρα ηλιοκαμένη.

Ευτυχώς βελτιώθηκε

το βιοτικό επίπεδο της βάρκας.

Γίνανε βάρκες κατοικίδιες

– αστυφιλία των σκαριών.

Αστραφτερές, εξωλέμβιες,

πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες

ακολουθούν τ’ αφεντικά τους,

σκυλάκια ράτσας

χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης.

Γαύροι πηδάνε κατά πάνω,

μια τελευταία ασημένια περιέργεια.

Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά

γι’ αυτό το προς το τέλος.

Αν έχει ξαστεριά

θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.

Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.

Μήπως και ξαναβρέξει.

Να σε ξεπλύνω λίγο.

Είσαι μες στην αρμύρα και τ’ αλάτια

από τότε που ήμουνα θάλασσα.

Από τη συλλογή Το τελευταίο σώμα μου, εκδ. Κείμενα, 1981. Συγκεντρωτικός τόμος Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, 1998.

Γιάννης Ρίτσος - Μεσημέρι Αυγούστου

  

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.

Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο

κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,

είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει

κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κι ένα άρωμα

από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.

 

Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα

στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –

 

μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.

 

 Μικρό Αφιέρωμα (1960 - 1965)

[Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 4ος, Κέδρος]

 

Νίκος Καρούζος - Φωνασκία του αίματος

  

Αυτός ο αγέρωχος μήνας Αύγουστος…

Φρικώδης του μεγάλου θέρους αναφώνηση

ο τέττιγας που γίνεται ελέφαντας κοινοτοπίας

προβοσκίδα η υπνώττουσα σκιά μες στο χορτάρι

τις νύχτες τρέχουν οι κομήτες που δεν είδαμε

διάττοντες πότε – πότε χαλαλίζουν το φως από πλήξη

κανένα σχίσμα δεν υπήρξε τρομερότερο -:

ειν’ ο άνθρωπος και η φύση.

 

Ας αυτοσχεδιάζουμε ας πίνουμε καφέδες κάνοντας: Α!…

 

 

 

[Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Β', εκδόσεις Ίκαρος]

Βαρβάρα Χριστιά - Αύγουστος

Κι έπειτα

άνοιξα τη δίφυλλη την πόρτα 

κι έσυρα έξω 

το βαρύ μου το κρεβάτι. 

Έτσι γυμνό χωρίς τα σωθικά του.

Χωρίς σεντόνια, χωρίς στρώμα, 

χωρίς μνήμες..

Με κρεμασμένη την καρδιά μου στις σανίδες,

σαν το τσιγγάνικο φουστάνι σ' έναν φράχτη.

Κι είχε έναν Αύγουστο εκεί έξω.

ένα φεγγάρι!

Μα μέσα μου έβρεχε Φθινόπωρα η νύχτα.

Πηγή: Ασυμφωνία τύπου ξι,  Εκδόσεις Πικραμένος 2019.

Οδυσσέας Ελύτης-Άσημον

Έντεκα του Aυγούστου απόκρημνες κι άνθρωπος κανείς

Mήτε και σπίτι. Mόνο βοές, βοές και μία

Θάλασσα πεινασμένη που ορμάει να φάει μαράζι απ' τα παλιά

ορυχεία σου

Kείνα των κίτρινων καιρών με τον μεγάλο μαύρο σκύλο

Γαβ η αγάπη· γαβ η απάρνηση· γαβ η Mαρία και η

Προσκύνησις των Mάγων· γαβ όλα σου τα υπάρχοντα

Γεννηθείς; Eν; Έτος; Θρήσκευμα; Kενό.

Eνώ

Kάτω από τα σαν παλαιά παλίμψηστα

Kάθετα τείχη όπου δυο τρεις ακόμη θυρεοί διακρίνονται

Περνάν οι Oύγοι με τις Aουγκουστίνες τους και με τα

κυνηγετικά τους

κουδουνάκια ή άλλα χωρικών παιχνίδια

Στον πλαγίαυλο. Kαι στρατός πολύς ύστερα, μαύρος

Σειρήνες. Tο νοσοκομειακό. Kαι δεξιά στο βάθος ένα

Mέγα πετρελαιοφόρο με δάσος γερανούς

Που πλέει κατά τα δυτικά και απομακρύνεται

Kάπως έτσι κι εμείς. Kι άλλοι επιστρέφουν. Aλλ'

Oύτ' ενός το άηχο σώμα με τ' αγγίγματα όσα

Γνώρισε να συνωθούνται μέσα του δεν φανερώνεται

Mονομιάς να πέσει

όπως πέφτει το κακό

η αλήθεια

Όμως φαίνεται ότι σαν αποσπασμένες

Aπό κοίλα παλαιών νεκρών ακόμη και όταν

Φως φέρνουν, σκοτεινές είναι οι θεότητες

Kαι ποτέ κανενός (όπως των ερωτευμένων κάποτε που εγγίζονται

τα ματοτσίνορα

Mια στιγμή τούς εφάνηκε είδανε την ύφανση του πεπρωμένου)

Δεν εδόθηκε κάτι να διακρίνει

Όμορφο κι όλο ερείπια όπως ο πρώτος έρωτας

A τι να πεις που κι έναν μόνον

Aναστεναγμό ν' ανοίξεις θα σε ρίξει χάμου ο άνεμος

Γαβ η αγάπη· γαβ ο Iούδας με το φυγαδευμένο βλέμμα του

Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις και οι μακρύτατοι καιροί

Δεν ακούγεται πια τίποτε. Kείνο που 'θελε ο Θεός

H ψυχή μου, η προς στιγμήν αιώνια, το 'νιωσε

Kαι ξανά βρήκε το νόημα της υλακής του ο σκύλος

Nα τες τώρα που σιγά σιγά

Eπιστρέφουν οι στεριές. Yπόσταση λαβαίνουν οι άνθρωποι

Στην παλιά του θέση ξαναρχινάει ν' αναβοσβήνει ο φάρος

Kαι το σπίτι το κόκκινο αργοπορεμένο

Στ' ανοιχτά του κάβου στέκει αρόδο μ' αναμμένα φώτα

Mασουλάνε χόρτο σκοτεινό τα περιβόλια

Kαι θολή θωρείς μες στους αιθέρες να

Kατεβαίνει μ' ένα δίσκο φρέζιες τρέμουσες

H γυναίκα που τη λεν Γαλήνη.

Tα Eλεγεία της Oξώπετρας, Ίκαρος 1991

Θωμάς Γκόρπας-Μαγική Εικόνα

Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα

ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη.

Στο πικάπ

έπαιζε ασταμάτητα

του Τσιτσάνη η "Συννεφιασμένη Κυριακή".

Και κανείς δεν είπε ν' αλλάξει ο δίσκος...

Θωμάς Γκόρπας, Παλιές ειδήσεις, Τα ποιήματα (1957 - 1983), εκδόσεις Ποταμός

Νάνος Βαλαωρίτης--Ποιά θάλασσα

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του

Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή

Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του

Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις

Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς

Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει

Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα

Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια

Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα

Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του

Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό

Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του

Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη

Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή

Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα `ναι αρκετά μεγάλη

Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει

Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια

Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη

Από τη ποιητική συλλογή, Η τιμωρία των μάγων.

Γιώργος Χρονάς-Πάντα είναι Αύγουστος

Πάντα είναι Αύγουστος
Το χώρισμα ανάμεσα στα δωμάτια
Ξύλο μαυρισμένο.
Πάντα η φωτογραφία στον κίτρινο τοίχο
Δείχνει τη συνάντηση στο ποτάμι
Την ώρα που ο ήλιος μετέωρος ανάμεσα
Από δέντρα και άμμο ναρκισσεύεται
Στο νερό.
Πάντα φτάνει το τρένο στον σταθμό
Οι πρώτες φωνές στους διαδρόμους, το πρώτο τσιγάρο, τα μεγάφωνα
Οι απίστευτες ματιές της Κυριακής για ένα ταξίδι στη μυθολογία
Το πλήθος, τα χέρια, τα μέλη, τα μάτια των υπνωτιστών.
Πάντα είναι Αύγουστος
Η μητέρα σου στο διπλανό δωμάτιο ξερνάει και συ αγωνίζεσαι
Για τη μετατόπιση ανάμεσα από λίμνες, έλη, νεκρούς
Σε βιβλία χημείας και φυσικής που τα οφείλεις τον Σεπτέμβρη
Σε σώματα απέραντα ανέπαφων
Που διατηρούνται στη ζωή
Με τη μυθολογία του Αυγούστου

– Ο πατέρας σου υπέγραψε πριν από λίγο
Δεν μπορείς να φύγεις
Είναι Αύγουστος.

Από την ποιητική συλλογή Βιβλίο 1 (1973) του Γιώργου Χρονά

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Γιώργος Χρονάς, Τα ποιήματα (1973-2008) 
Ενότητα: Αρνητικά ειδώλων, εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα, 2008.

Πηγή:https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/05/21/george-chronas-panta-einai-avgoustos-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%82-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%8D%CE%B3/