Θοδωρής Κόντος-Σ'αυτή την πόλη

Σ'αυτή την πόλη

Σ'αυτήν εδώ τη βρώμικη πόλη,
γίναμε όλοι μας βρωμιάρηδες.
Φτύνουμε παχύρευστα φλέμματα,
όπου βρούμε,
μέσα σε πεζόδρομους,
πάνω σε τοίχους ουρητήρια,
κι αυτά, απλώνουν νωχελικά το περίγραμμά τους λαμπυρίζοντας κάτω απτον ήλιο,
ή γλυστράνε αφήνοντας
γυαλιστερό ίχνος,
στιλπνές ράγες τραίνου.
Ή πάλι,
πετάμε τα αποτσίγαρα
απ'τά ανοιχτά παράθυρα,
κι αυτά, ισορροπούν πάνω στις σχάρες της αποχέτευσης,
και σιγοκαίνε για λίγο,αναμμένα καρβουνάκια σε θυμίαμα,
πριν βουτήξουν στον οχετό.

Ωστόσο,
κάνουμε ανακύκλωση.
Κλείνουμε τα σκουπίδια σε σακούλες.
Τα σκουπίδια βρωμάνε
και κλείνουμε τις σακούλες σε άλλες σακούλες.
Το βράδυ τα ρίχνουμε στον κάδο.
Μετά..δεν έχουμε ιδέα.
Παρόλα αυτά,
το πλαστικό στο πλαστικό,
το χαρτί στο χαρτί,
το γυαλί στο γυαλί.
το τσιμέντο στο τσιμέντο
κι άλλο τσιμέντο.
Το όνειρο στο όνειρο,
ο κόσμος στην οθόνη,
το παιδί στο μπαλκόνι,
η ζωή στο μαντρί,
το κέρμα στη σχισμή,
το σπέρμα στους γλουτούς,
ο έρωτας στα τρία,
ενίοτε στα τέσσερα,
οι γάτες στα σαλόνια,
το βλέμμα στην άσφαλτο,
το σώμα στην άσφαλτο,•
κάποιος τρώει τη σπλήνα
που έχει πεταχτεί απτην ανοιχτή κοιλιά του•
ένας άλλος τον επαινεί,
που ξέρει να διαλέγει τον καλύτερο μεζέ,
κι όλοι μαζί
μέσα στη χύτρα.
Το καπάκι κλείνει.
Η ατμομηχανή αγκομαχάει,
κι όμως,
τρέφει πάντα στην ώρα της
τα παιδιά της, τις σάρκες τους.
Άξια μητέρα.

Ξεχάσαμε τα Σαβ/ακα
και τις αργίες.
Ξεχάσαμε τις αποσκευές στην εθνική,
στους σταθμούς, στα εκδοτήρια.
Ξεχάσαμε τα πτώματα
στους νεκροθαλάμους και
βρώμισαν.
Μέχρι να επιστρέψουν τα ζόμπι,
έχουμε δύο μέρες διορία,
να πεθάνουμε,
όπως μας αξίζει,
σε ένα μικρό παρκάκι,
ξαπλωμένοι στη μέση ακριβώς
πάνω στο χόρτο,
γυμνοί,
με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος,
τα γόνατα λυγισμένα,
και το βλέμμα καρφωμένο
στον ξανθό ήλιο,
από ολικά εγκαύματα τρίτου βαθμού.

Και υπηρετούμε πιστά τη δημοκρατία,
κι ας είναι η πόλη μας τεράστια•
όσο πιο αχανής αυτή,
τόσο πιο δημοκράτες εμείς.
Τόσο φιλελεύθεροι, τόσο ανεκτικοί,
που είμαστε όλοι αόρατοι•
περνάμε ο ένας μέσα απο τον άλλο,
χωρίς να αισθανόμαστε το παραμικρό.
Συνωστισμός φαντασμάτων.
Οπισθοχωρούμε βέβαια, διακριτικά
μπροστά σε τυφλούς, κουτσούς, λεπρούς,
και απομακρυνόμαστε με ευγένεια
αφήνοντας στις αποβάθρες χώρο διαθέσιμο
για τους αυτόχειρες.

Και επεκτεινόμαστε συνεχώς,
μα πάντα οικολογικά•
χτίζουμε τετραώροφες συνειδήσεις,
όχι παραπάνω.
Έτσι μπορούμε να ατενίζουνε τα πάντα απόμακρα, απο ψηλά,
μα προτιμάμε να μένουμε στα υπόγεια,
στη δυσωδία της προσωπικής ελευθερίας,
της ιδιώτευσης.
Σε κάποιο τέτοιο ανήλιαγο υπόγειο
θα βρωμίσουμε και μείς,
πριν μας περισυλλέξει
το σκουπιδιάρικο του δήμου.

«Κάτι άλλο»

Κάτι άλλο
με ζυγώνει,
πιο σκούρο, πιο βαθύ,
που δε θυμίζει τόσο,
σούρουπο ή χαραυγή.

Κάτι άλλο
με τραβάει,
θολό και σκοτεινό,
που δε θυμίζει διόλου,
θάλασσα ή ουρανό.

Κάτι άλλο με κυκλώνει,
γνώριμο και βαρύ,
που σίγουρα δεν είναι
ελπίδα ή προσμονή.

Άν δείξεις λίγο θάρρος,
λιγάκι υπομονή,
σίγουρα, μιά για πάντα,
θα σου φανερωθεί.

Ελιές στον αργολικό κάμπο

Περιμένουν στοιβαγμένοι
σε σώματα των 4ων,
ή των 8,
μετά τη δύση,
στην άκρη της πλατείας,
στις καρέκλες ενός κλειστού καφενείου,
ή στην άκρη του δρόμου.
Συλλογισμένοι, αγέλαστοι,
ψιθυρίζουν, με σκυμμένα βλέμματα,
μέσα σε κύκλο,


που κλείνει για να ορίσει,
να προστατεύσει,
να ενώσει,
να ενθαρρύνει.

Ηλιοκαμένοι, με τα πρόσωπα
αυλακωμένα
από βαθιές ρυτίδες---συνοριακές γραμμές,
που κρατάνε στο βυθό της χαρακιάς τους
τις μνήμες της βροχής,
της υγρασίας,
της ανέχειας,
της ταπεινής ανάγκης.

Είμαστε ακατάδεχτοι,
να τους καλέσουμε,
με το φως της μέρας,
στις γειτονιές μας.

Είμαστε ακατάδεχτοι
να τους φιλέψουμε λίγο απ τον μεζέ μας, - τον καλό -,
μαζί με λάδι ευλογημένο
απ' τις ελιές μας,
που τις μάζεψαν

Αυτές όμως
δε γνωρίζουνε αφεντικό και ιδιοκτήτη.
Αναγνωρίζουν μόνο,
τους ρόζους απ' τα χέρια,
και τον ξινό ιδρώτα,
και τα σκληρόπετσα τα
δάχτυλα, που ακουμπάνε τον καρπό τους.

Και με το τέλος του Νοέμβρη,
έτσι αθόρυβα όπως ήρθαν,
χάνονται,
σα φαντάσματα
μες στο χειμώνα.

Ύστερα, στο τραπέζι μας,
ευλογούμε
το λάδι στη σαλάτα,
στις προσευχές μας
ευχαριστούμε το θεό

και ως του χρόνου,

για τα φαντάσματα του
μόχθου,

ούτε μιλιά.

Ομίχλη

Ομίχλη

Αργυρό περιδέραιο
με μενταγιόν από λευκό αχάτι.
Έτσι όπως κατεβαίνει
γλυστρώντας πάνω στο δέρμα των λόφων,
ντύνει με πέπλο ανάλαφρο τις καμπυλωτές κορφές,
απλώνει στρώμα αραχνοΰφαντο, να κολυμπήσεις μέσα και να φτάσεις°
αυτό που φαντάζει απόμακρο
και απρόσιτο.
Όλα μέσα της χαμηλώνουν,
απλώνεις το χέρι σου και αγγίζεις την υγρασία των βουνών, χαϊδεύεις τις κοιλάδες των γκρεμών.
Μετά, ανάλαφρα,
μπορείς ν'αφήσεις απαλά το χώμα,
και να αρχίσεις να πλανιέσαι,
να ανοίγεις δρόμο σε πυκνά νέφη.
Που σε οδηγεί δεν ξέρεις.
Μόνο πλέεις, πότε μπρούμυτα και πότε ύπτια
και ανεβαίνεις.
Κατέβηκε η σκάλα προς εσένα,
μεταξωτό, ασημοκέντητο πλεχτό, και σε σηκώνει.
Και πλέεις, όλο πλέεις σε μιά θάλασσα από πάχνη.
Με τί ενώθηκαν τα χνώτα σου και ανασαίνεις;
Για που τραβάς;

Για τα κρυμμένα, τα χαμένα, τα ακριβά.
Κι όσο ο αέρας δε φυσάει,
όσο κρατάει ο ουρανός τον κεραυνό,
όσο τα σύννεφα κυλούν αργά πάνω στον κάμπο,
ίσως προλάβεις να χαθείς
στην καταχνιά
αχνό περίγραμμα που τρεμοπαίζει,
μέχρι να σβήσει,
σε μιά θάλασσα πλατιά°
χωρίς ούτε βυθός
ούτε κορφή
να κυματίσει.

Θοδωρής Κόντος-Λαϊκισμός

Έκανε κρύο εκείνο το βράδυ.
Οι ρόδες απτο καρότσι γλυστρούσαν στη βρεγμένη άσφαλτο της Αθηνάς,
κι αυτός, 
σκυφτός μέσα στο βρεγμένο παλτό του,
έσπρωχνε το βαρύ φορτίο του.

Ήταν χαρούμενος εκείνο το βράδυ.
Δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών,
μιά τηλεόραση άθικτη.

Ούτε καν κοίταξε μέσα στον κάδο.
Δυο κλεφτές ματιές αριστερά δεξιά
κι έβαλε γρήγορα την τηλεόραση στο καρότσι.

Έσπρωχνε το βαρύτιμο φορτίο του
τσαλαβουτώντας προς το σπίτι του,
ένα χαρτόκουτο πίσω απτην αγορά.
Χώθηκε μέσα.
Απ' τον απέναντι Κωτσόβολο
μια πολύχρωμη πλάσμα full hi definition
έστελνε τα χρώματα της μέσα στο κουτί του.
Ενα πάνελ με ωραίες γραβάτες,
στρογγυλές κοιλιές,
και οργισμένα πρόσωπα με αφράτο γυαλισμένο δέρμα,
πάνω από μια μεγάλη κόκκινη λεζάντα.
"Η αντιπολίτευση επενδύει στο λαϊκισμό ".
Ονειρεύτηκε γεμιστά εκείνο το βράδυ.
Μιά γεμιστά για μία τηλεόραση.