Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Η έλξη των σωμάτων

Αποκαμωμένος και μελαγχολικός

απ’ την αποτυχία του στον έρωτα

έγειρε ο Νεύτωνας μισή ωρίτσα όλη κι όλη

κάτω από εκείνη τη μηλιά να ξαποστάσει

κι ήταν αυτό αρκετό για να σκεφτεί

και να διατυπώσει το νόμο της βαρύτητας,

τον νόμο για την αμοιβαία έλξη των σωμάτων.

Κι εγώ τόσες ώρες ξαπλωμένος δίπλα της,

στο σώμα εκείνο που με έλκει αναπόδραστα,

βλέπω το φως να καμπυλώνεται, βλέπω τον χρόνο

να επιβραδύνεται στην επαφή με το κορμί της,

και λίγα λόγια ακόμα δεν κατάφερα να πω,

μια θεωρία, έστω αναπόδεικτη, να δοκιμάσω.

Από τη Συλλογή: Γράμματα σε έναν πολύ νέο ποιητή.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Θηλυκός Ιούνιος

Πατώντας στις άκρες των δαχτύλων του
που πρέπει να τα φανταστείς, αναγνώστη,
λεπτά και μακριά
με νύχια βαμμένα κόκκινα ή ροζ
και πέλματα που καμπυλώνουν απαλά
όπως ο χωροχρόνος

ανεπαισθήτως μπήκε ο φετινός Ιούνιος 
-ένας θηλυκός Ιούνιος χωρίς αμφιβολία- 
κι έκανε πλήρη κατοχή στις νύχτες μας 
και στα λευκά σεντόνια.

Ο θάνατος πλένει το πρόσωπό του στα νερά που κυλάνε απ' το σώμα

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Άνοιξη

 

Την άνοιξη δεν μου τη φέρνει πια όπως παλιά

η μυρωδιά της ανθισμένης νεραντζιάς

κι οι τρίλιες των πουλιών έξω απ’ το τζάμι μου,

ούτε το πρώτο παγωτό απ’ το περίπτερο,

το πρώτο κοντομάνικο μπλουζάκι στη βεράντα

κι η μέρα που νυχτώνει όλο και πιο αργά.

Άνοιξη είναι το στήθος σου,

όταν το πρώτο χάπι για την αλλεργία της χρονιάς

σε ρίχνει ζαλισμένη και βαριά στην πολυθρόνα

και ξεγλιστράει μέσ’ απ’ τη ρόμπα σου γυμνό.

Πηγή: Ο θάνατος πλένει το πρόσωπό του στα νερά που κυλάνε απ' το σώμα σου, εκδ. Πόλις 2023.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Άνοιξη στην πόλη

Ο σκύλος μου σταματάει 
σε κάθε χόρτο και λουλούδι
και το μυρίζει προσεκτικά. 

Κάνω υπομονή και τον αφήνω, 
είναι η πρώτη του άνοιξη
 στον κόσμο. 
Και η δική μου, νομίζω

Από τη συλλογή «Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής», εκδ. Πόλις, 2016

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/dog-poems/10/ ]

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Τι νέοι που υπήρξαμε

Δεν μου αρέσουν 

τα ποιήματα, 

οι ποιητές 

μού αρέσουν. 

Δεν μου αρέσουν 

αυτά που γράφετε, 

εσείς μου αρέσετε.

Έτσι μας έλεγε 

κι εμείς γελούσαμε 

και τη φιλούσαμε,

γιατί ούτε και σε μας 

αρέσανε πολύ 

αυτά που γράφαμε,

εκείνη μας άρεσε. 

Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή, εκδ. Πόλις.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος- Ο Γιάννης Κοντός στον ουρανό

Τα λίγα έπιπλα –δυο τρεις καρέκλες, το μονό κρεβάτι,
το τραπέζι του– λουφάζουν τώρα αμίλητα 
μες στο δωμάτιο, μαζεμένα 
σαν τα συσταλτά νύχια της πληγωμένης γάτας. 

Τα πουκάμισα και τα πουλόβερ του στην ντουλάπα 
σφιχταγκαλιάζονται με τα ίδια τους τα μανίκια 
που μέχρι χθες ανέμιζαν
 από εσωτερικούς ανέμους αρπαγμένα. 
Οι κούπες για το τσάι του στραγγίζουν 
μάταια στον νεροχύτη κι η βρύση στάζει αργά,
 όπως συμβαίνει πάντα στα λυπημένα ποιήματα.

Το κασκόλ του άφαντο, πετάει 
κάτω απ’ τα σύννεφα κι ανάμεσα στις κεραίες.  

(Από τη συλλογή «Ο θάνατος πλένει το πρόσωπό του στα νερά που κυλάνε απ’ το σώμα σου», εκδ. Πόλις, 2023)

Πηγή: https://www.andro.gr/special-categories/badges/oi-poihtes-mas-gia-ton-gianni-konto/4/

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, «Δυτικά των λέξεων – κα'»

Ν’ αφουγκράζεσαι

το σιγανό κροτάλισμα

της βροχής

στον φωταγωγό,

είναι η ποίηση του Νοεμβρίου.

Από τη συλλογή: Ο θάνατος πλένει το πρόσωπό του στα νερά που κυλάνε απ’ το σώμα σου, Εκδόσεις Πόλις, 2023.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Ο σταματημένος χρόνος

Μια γυναίκα στο διπλανό τραπέζι

μαζεύει με το ένα χέρι τα μαλλιά της

και σκύβει πάνω απ’ το κερί 

ν’ ανάψει το τσιγάρο της.

Κάθε κίνηση έχει σταματήσει, 

όλοι οι ήχοι έχουνε πάψει,

τα δευτερόλεπτα κοιτάζουν 

πίσω από την πόρτα

μην τολμώντας να εισέλθουν.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Τα σύκα

 Είναι τόση η ζέστη που τα σύκα

σκάνε μες στα τελάρα του μανάβη

και το γάλα τους πιτσιλίζει

τα πρόσωπα των περαστικών.

Η γεύση του πάνω στα στεγνά τους χείλη

τούς μεθάει τόσο

που χάνουν τον δρόμο τους

και χτυπάνε ξένες πόρτες.

Μερικοί αντικρίζουν τον έρωτα της ζωής τους.

Άλλοι περνούν απλώς μερικές ευχάριστες ώρες.

Πηγή:Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής, εκδ. Πόλις

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Ταξίδια

Τον χάρτη τον έχεις διάπλατα ανοιχτό

στο πάτωμα, μπροστά από το κρεβάτι μας.

Το πρωί, μόλις ξυπνάς, ανοίγεις το παράθυρο

να μπει λίγη δροσιά και τρέχεις στο μπάνιο

–ακούω τα πέλματά σου επάνω στα πλακάκια

και τ’ ορμητικό σφύριγμα ανάμεσα απ’ τα πόδια σου–

κι ύστερα γυμνή, όπως όλη τη νύχτα δίπλα μου,

πέφτεις στα γόνατα πάνω απ’ τον χάρτη

γυρεύοντας τον επόμενο προορισμό μας.

Εγώ αισθάνομαι πως είμαι ήδη στον δικό μου.

Πηγή: Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής, Πόλις, 2016.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Έξοδος

.

Πάντα απροειδοποίητα έρχεται η άνοιξη

ό,τι κι αν λεν οι μετεωρολόγοι

Κι εκεί που είμαστε έτοιμοι για μία ακόμη 

απελπισμένη έξοδο από το Μεσολόγγι 

Περνάει εκείνη έξω απ' το παράθυρό μας

με την κοιλιά γυμνή κάτω απ' το μπλουζάκι

Και κάνοντας ροζ τσιχλόφουσκες

δείχνει πού είναι η ομορφιά και πού η καλοσύνη

.
Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Ο θάνατος πλένει το πρόσωπό του στα νερά που κυλάνε απ’ το σώμα σου, εκδ. Πόλις, 2023

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Όταν πέφτω εγώ για ύπνο

Όταν πέφτω εγώ για ύπνο

ξυπνάει και πιάνει δουλειά

ο νεκρός ποιητής

Μ' ένα μοντγκόμερι στους ώμους,

ένα σβησμένο τσιγάρο στα χείλη,

ένα λεκανάκι καθαρό νερό στα χέρια 

περνάει, το ένα μετά το άλλο,

απ' όλα τα αγάλματα των δρόμων της Αθήνας

και καθαρίζει τα μέτωπα των ποιητών 

απ' τις ακαθαρσίες των πτηνών

και των θνητών τις ύβρεις.

Κοντά στα ξημερώματα πια, στο Ζάππειο,

κάθεται κάτω απ' το άγαλμα του Αχιλλέα Παράσχου 

και ψιθυρίζει καπνίζοντας το τελευταίο του τσιγάρο:

«Αχ, το αηδόνι πέθανε• ζει μόνο το κορμί του•

ίσως ακόμη κι η καρδιά, αλλ’ όχι κι η φωνή του».

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Το δρεπάνι

Έχεις δει το γεράκι

Πώς βουτάει στο απέραντο

κι ανοίγονται από κάτω του

κόλποι της θάλασσας

και ράχες των βουνών

και βουίζει ο αέρας

στο δρεπάνι των φτερών του;

Έτσι κι οι άνθρωποι στον έρωτα,

μα δίχως τα φτερά

Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος -Να είναι Ιούλιος

Κι ας είναι ήδη Νοέμβριος
με πτώση της θερμοκρασίας
και κασκόλ,

εγώ ακόμα σε βλέπω
να ξεπλένεσαι με το λάστιχο

απ' το αλάτι της θάλασσας

και μισοκρυμμένη

πίσω από τις φυλλωσιές

να λύνεις το μαγιώ σου

και να τυλίγεσαι με τη λευκή πετσέτα,

να είναι Ιούλιος,

ν' αστράφτει ο ήλιος στο γυμνό κορμί

και κανείς να μην έχει πεθάνει ακόμα.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Τι κοιτάζει στ' αλήθεια ο ποιητής, εκδόσεις Πόλις

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - 5 Οκτωβρίου

Πρωί είναι και μπαίνει σ’ ένα καφενείο,

παραγγέλνει μια βότκα με πορτοκάλι

κι απαγγέλει στην ευειδή σερβιτόρα

τη «Φοινικιά» του Παλαμά

και του Σικελιανού το «Θαλερό»,

ολόκληρα από μνήμης.

Εκείνη σκουπίζει τα χέρια στην ποδιά της,

ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω της,

χαμογελάει δειλά στον ποιητή,

τον ξέρει : Είναι ο Ηλίας Λάγιος

και είναι χρόνια τώρα πεθαμένος.

Γράμματα σ’ έναν πολύ νέο ποιητή, Πόλις, σ. 66.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος - Ανδρέας Εμπειρίκος

Σ’ ένα μπαλκόνι πάνω από τη θάλασσα,
στο βάθος η Ίος, η Σίκινος, η Αμοργός,
λίγο πιο πέρα ο Ατλαντικός Ωκεανός,

μ’ έναν μεγεθυντικό φακό στο χέρι
εξετάζει ένα κουτί με γραμματόσημα,
τ’ αφήνει στην άκρη, πιάνει τα κιάλια
και τα στρέφει προς τη θάλασσα όπου μια μελαχρινή,
άσπρο μαγιό, κοντά μαλλιά, μεγάλο στήθος,
εδώ και ώρα κολυμπάει στα βαθιά.

Δεν γράφει ποιήματα· καπνίζει.

Γράμματα σ' έναν πολύ νέο ποιητή, εκδ. Πόλις

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος-H Joyce Mansour στο όνειρό μου

Βλέπω την Joyce ψηλά στον ουρανό 

να πλέει προς τον έρωτα

να πλέει προς τον θάνατο

χτυπώντας με τα πόδια τον αέρα

από το λογχισμένο της μουνί

στάζει στο χώμα αίμα

από τα στήθη της γυμνά

στάζουν στο χώμα ποιήματα

οι άνθρωποι πέφτουν στα γόνατα

και ψηλαφούν τη γη για να τα βρουν

εκείνη με τα νύχια της

ξύνει τη στάχτη από τα μάτια τους

και ξυπνάω