Bob Dylan - Señor

 

Bob Dylan - Hurricane (Official Audio)

 

Bob Dylan - Mother of Muses

Mother of Muses, sing for me
Sing of the mountains and the deep dark sea
Sing of the lakes and the nymphs of the forest
Sing your hearts out, all your women of the chorus
Sing of honor and fate and glory be
Mother of Muses, sing for me

Mother of Muses, sing for my heart
Sing of a love too soon to depart
Sing of the heroes who stood alone
Whose names are engraved on tablets of stone
Who struggled with pain so the world could go free
Mother of Muses, sing for me

Sing of Sherman, Montgomery, and Scott
And of Zhukov, and Patton, and the battles they fought
Who cleared the path for Presley to sing
Who carved the path for Martin Luther King
Who did what they did and they went on their way
Man, I could tell their stories all day

I'm falling in love with Calliope
She don't belong to anyone, why not give her to me?
She's speaking to me, speaking with her eyes
I've grown so tired of chasing lies
Mother of Muses, wherever you are
I've already outlived my life by far

Mother of Muses, unleash your wrath
Things I can't see, they're blocking my path
Show me your wisdom, tell me my fate
Put me upright, make me walk straight
Forge my identity from the inside out
You know what I'm talking about

Take me to the river, release your charms
Let me lay down a while in your sweet, loving arms
Wake me, shake me, free me from sin
Make me invisible, like the wind
Got a mind that ramble, got a mind that roam
I'm travelin' light and I'm a-slow coming home

Bob Dylan - Things Have Changed

 

Bob Dylan - Love Sick

 

Tom Waits and Bob Dylan - I Got You Babe (Sonny and Cher Cover)

 

Bob Dylan - Death Is Not the End

 

Bob Dylan - The Wicked Messenger -Διονύσης Σαββόπουλος - Άγγελος εξάγγελος

Bob Dylan - The Wicked Messenger

There was a wicked messenger

From Eli he did come

With a mind that multiplied

The smallest matter

When questioned who had sent for him

He answered with his thumb

For his tongue it could not speak, but only flatter.

He stayed behind the assembly hall

It was there he made his bed

Oftentimes he could be seen returning

Until one day he just appeared

With a note in his hand which read

"The soles of my feet, I swear they're burning"

Oh, the leaves began to fallin'

And the seas began to part

And the people that confronted him were many

And he was told but these few words

Which opened up his heart

"If ye cannot bring good news, then don't bring any".

Άγγελος-εξάγγελος μας ήρθε από μακριά

γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι,

δεν ήξερε καθόλου, μα καθόλου να μιλά

και είχε γλώσσα, μόνο για να γλείφει.

Τα νέα που μας έφερε, ήταν όλα μια ψευτιά,

μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αφτί μας,

γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά

κι ακούγοντάς τον, ησύχαζε η ψυχή μας.

Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά

κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα.

Μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά

και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα.

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά

κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα.

Ώσπου κατά το βραδάκι, βρε τι του 'ρθε ξαφνικά

κι άρχισε να φωνάζει με μανία.

Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά,

η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα.

Τα νέα που σας έφερα, σας χάιδεψαν τ' αφτιά,

μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια.

Αμέσως καταλάβαμε, τι πήγαινε να πει

και του 'παμε, να φύγει μουδιασμένα.

Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει,

καλύτερα να μη μας πει κανένα.

 Διονύσης Σαββόπουλος - Άγγελος εξάγγελος 

Bob Dylan - Like a Rolling Stone

Bob Dylan - Like a Rolling Stone

Bob Dylan - Σαν πέτρα που κυλάει

Μια φορά κι έναν καιρό ντυνόσουν τόσο φίνα

Έδινες και καμιά δεκάρα στους ζητιάνους πού και πού, σωστά;

Ο κόσμος σε καλούσε και σου'λεγε: "Πρόσεχε γλύκα. Θα πέσεις!"

Νόμιζες ότι πλάκα σου έκαναν όλοι

Γελούσες με όλους αυτούς που θεωρούσες ξοφλημένους

Τώρα δεν μιλάς τόσο δυνατά

Τώρα δεν φαίνεσαι τόσο υπερήφανη

Που σέρνεσαι και παρακαλάς για ένα πιάτο φαΐ

Πώς είναι η αίσθηση;

Πώς είναι η αίσθηση

Να είσαι δίχως σπίτι

Σαν μια παντελώς άγνωστη

Σαν πέτρα που κυλάει;

Πήγες στο καλύτερο σχολείο. Σωστά, κυρία Μοναχική;

Αλλά ξέρεις πως μόνο να πίνεις και να μεθάς έμαθες.

Και κανείς δεν σου δίδαξε ποτέ στους δρόμους πώς να ζεις.

Και τώρα βρίσκεις ότι μάλλον καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις

Είπες ότι ποτέ δεν θα συμμορφωνόσουν

Με εκείνον τον μυστήριο άστεγο αλήτη, αλλά τώρα συνειδητοποιείς

Ότι άλλοθι δεν πουλά

Καθώς κοιτάς στο κενό των ματιών του

Και τον ρωτάς: "Θες να κάνουμε μια συμφωνία;"

Πώς είναι η αίσθηση;

Πώς είναι η αίσθηση

Να είσαι μόνη σου

Χωρίς σπίτι να κατευθυνθείς

Σαν μια παντελώς άγνωστη

Σαν πέτρα που που κυλάει;

Ποτέ δεν γύρισες το κεφάλι σου να δεις τα συνοφρυώματα των ζογκλέρ και των κλόουν

Όταν όλοι έρχονταν και σε διασκέδαζαν

Ποτέ δεν κατάλαβες ότι δεν είναι καλό

Δεν θα έπρεπε να αφήνεις άλλους ανθρώπους να τα βγάζουν πέρα για σένα

Συνήθιζες να καβαλάς το επιχρωμιωμένο άλογό σου με τον διπλωμάτη σου

Που είχε στον ώμο του μια γάτα Σιαμαία

Και δεν είναι σκληρό όταν ανακαλύπτεις

Ότι δεν είναι αυτός που φαίνεται

Αφού σου πήρε ό,τι είχε να σου πάρει;

Πώς είναι η αίσθηση;

Πώς είναι η αίσθηση

Να είσαι μόνη σου

Χωρίς σπίτι να κατευθυνθείς

Σαν μια παντελώς άγνωστη

Σαν πέτρα που κυλάει;

Η πριγκίπισσα επάνω στο καμπαναριό κι όλοι οι ωραίοι άνθρωποι

Πίνουν, σκέφτονται πόσα πολλά έχουν εξασφαλίσει

Ανταλλάσσουν πολύτιμα δώρα και φρου-φρου

Αλλά καλύτερα να βγάλεις το διαμαντένιο σου δαχτυλίδι, βάλε το ενέχυρο μωρό μου

Διασκέδαζες πολύ

Με τον Ναπολέοντα που κουρέλια φορούσε στη γλώσσα που μιλούσε

Πήγαινε μαζί του, σε καλεί, μην αρνηθείς

Όταν δεν έχεις τίποτα, τίποτα πάλι δεν έχεις να χάσεις

Είσαι αφανής τώρα, αόρατη... Δεν έχεις μυστικά να κρύψεις...

Μετ. Άκης Κανάρης

Bob Dylan-Η ζωή μου (απόσπασμα)

Μερικές φορές ξέρεις ότι τα πράγματα δεν γίνεται να μην αλλάξουν, ετοιμάζονται να αλλάξουν, αλλά το νιώθεις μόνο -όπως λέει το τραγούδι του Sam Cooke "Change is Gonna Come"- δεν το ξέρεις με αποφασιστικό τρόπο. Μικρά πράγματα προαναγγέλουν αυτό που έρχεται, ωστόσο εσύ ίσως δεν τα αντιλαμβάνεσαι. Και τότε γίνεται κάτι πολύ άμεσο και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο, περνάς στο άγνωστο, καταλαβαίνεις ενστικτωδώς τι τρέχει -απελευθερώνεσαι.

Δεν χρειάζεται να κάνεις ερωτήσεις και ξέρεις ήδη πώς έχει η κατάσταση. Ξεκινάει τότε μια γρήγορη διαδικασία, σαν κάτι μαγικό, αλλά δεν είναι έτσι, βέβαια. Δεν είναι ότι ξαφνικά ακούς μια κανονιά και φτάνει η στιγμή• δεν ανοίγουν απότομα τα μάτια σου και νιώθεις πολύ έξυπνος και σίγουρος για κάτι. Είναι κάτι πιο συνειδητό. Είναι σαν να δούλευες πολύ καιρό στο φως της ημέρας και τότε συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι βραδιάζει νωρίς, ότι δεν έχει σημασία πού είσαι, δεν παίζει κανένα ρόλο αυτό. Είναι κάτι αντανακλαστικό. Κάποιος σηκώνει ψηλά τον καθρέφτη και ξεκλειδώνει την πόρτα• η πόρτα ανοίγει απότομα και σε σπρώχνουν μέσα, και το κεφάλι σου βρίσκεται πια αλλού. Μερικές φορές χρειάζεται ένα συγκεκριμένο άτομο για να σε κάνει να το συνειδητοποιήσεις.

Bob Dylan (24 Μαΐου 1941)

Η ζωή μου, μτφρ.: Χίλντα Παπαδημητρίου, Νίκη Προδρομίδου, εκδόσεις Μεταίχμιο

Bob Dylan - Mississippi

 

Bob Dylan - Knocking on Heaven's Door (Original 1973)

 

Bob Dylan-Not Dark Yet

 

Shadows are fallin' and I've been here all day
It's too hot to sleep and time is runnin' away
Feel like my soul has turned into steel
I've still got the scars that the sun didn't heal
There's not even room enough to be anywhere
It's not dark yet but it's gettin' there

Well, my sense of humanity has gone down the drain
Behind every beautiful thing there's been some kind of pain
She wrote me a letter and she wrote it so kind
She put down in writin' what was in her mind
I just don't see why I should even care
It's not dark yet but it's gettin' there

Well, I've been to London and I been to gay Paris
I've followed the river and I got to the sea
I've been down on the bottom of the world full of lies
I ain't lookin' for nothin' in anyone's eyes
Sometimes my burden is more than I can bear
It's not dark yet but it's gettin' there

I was born here and I'll die here against my will
I know it looks like I'm movin' but I'm standin' still
Every nerve in my body is so naked and numb
I can't even remember what it was I came here to get away from
Don't even hear the murmur of a prayer
It's not dark yet but it's gettin' there

Bob Dylan - Desolation Row

Bob Dylan–Τραγούδια 1962-2001.

 Long Ago, Far Away [Πολύ Παλιά, Πολύ Μακριά]

Να μιλάς γι’ αγάπη κι αδελφοσύνη
Πολύ μπορεί να σου κοστίσει
Ένας άντρας το έκανε πολύ παλιά
Είχε βλέμμα φωτεινό, είχε μακριά μαλλιά
Κι αυτοί το σταυρό του μαρτυρίου είχαν στήσει
Πολύ μακριά, ναι, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

Τους σκλάβους σέρναν μ’ άλυσες βαριές
Γερμένα τα κεφάλια, δαρμένες οι καρδιές
Αλλά ήταν παλιά, στου Λίνκολν τις εποχές
Κι ήταν πολύ παλιά
Ναι, πολύ μακριά, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

Πόλεμος και όπλα και κανόνια κι όλα ψέμα
Κι ο κόσμος να βουλιάζει στο σκότος και στο αίμα
Πτώματα να γεμίζουνε το ρέμα
Μα ήτανε πολύ παλιά
Ναι, πολύ μακριά, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

Ο ένας είχε παρά μ’ ουρά
Κι ο άλλος πάντα άδεια την κοιλιά
Τον έναν τον είχαν για βασιλιά
Κι ο άλλος δεν είχε να φάει μήτε ελιά
Μα ήτανε πολύ παλιά
Ναι, πολύ μακριά, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

Ο ένας πέθανε από κοφτερό μαχαίρι
Κι ο άλλος από σφαίρα μέρα μεσημέρι
Κι ένας τρίτος έσβησε με ραγισμένη την καρδιά
Σαν είδε να λυντσάρουνε τον γιο του με πέτρες και ραβδιά
Μα ήτανε πολύ παλιά
Ναι, πολύ μακριά, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

Οι μονομάχοι, ο ένας τον άλλο να ξεκάνει
Και το πλήθος μ’ ιαχές και γέλια να τους ράνει
Ήτανε στης Ρώμης τον καιρό
Το αίμα έρεε φτηνό σαν το νερό
Μα ήτανε πολύ παλιά
Ναι, πολύ μακριά, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

Να μιλάς γι’ αγάπη κι αδελφοσύνη
Πολύ μπορεί να σου κοστίσει
Ένας άντρας το έκανε πολύ παλιά
Είχε βλέμμα φωτεινό, είχε μακριά μαλλιά
Κι αυτοί το σταυρό του μαρτυρίου είχαν στήσει
Πολύ μακριά, ναι, πολύ παλιά
Τέτοια δεν συμβαίνουν πια

The Times They Are A-Changin’ [Αλλάζουν οι Καιροί]

Κόσμε ελάτε, συναχθείτε
Όπου κι αν περιπλανιόσασταν
Και παραδεχθείτε
Πως γύρω σας φουσκώνουν τα νερά
Θα σας μουσκέψουν ως το κόκαλο, για τα καλά
Κι αν θαρρείτε
Πως αξίζει να σωθείτε
Να κολυμπάτε αρχίστε τώρα
Αλλιώς σαν πέτρες θα βυθιστείτε
Ναι, τα νερά μανιάζουν
Οι καιροί αλλάζουν

Ελάτε συγγραφείς, ελάτε κριτικοί
Σεις που με την πένα προφητεύετε και τη γραφή
Τα μάτια σας διάπλατα ανοιχτά
Η ευκαιρία δεν έρχεται ξανά
Έγκαιρα φροντίστε η φωνή σας ν’ ακουστεί
Γιατί ο τροχός γυρίζει πάλι απ’ την αρχή
Και δεν μπορείς να ξέρεις ποιος θα σωθεί ή θα χαθεί
Γιατί ο χαμένος σήμερα αύριο θα ‘ν’ ο νικητής
Γιατί αλλάζουν οι καιροί

Ελάτε γερουσιαστές, ελάτε βουλευτές
Το κάλεσμα ακούστε το προσεκτικά
Μη στέκεστε άλλο στα κατώφλια τα παλιά
Μη φράζετε το δρόμο άλλο
Γιατί αυτός που τελικά θα πληγωθεί
Είναι αυτός που κωλυσιεργεί
Ξέσπασε και μαίνεται έξω η μάχη η σφοδρή
Σε λίγο θα τρίξουν τα παραθύρια σας
Θα γκρεμιστούν οι τοίχοι οι τρανοί
Γιατί αλλάζουν, ναι
Αλλάζουν οι καιροί

Μανάδες ελάτε, ελάτε πατεράδες τώρα
Ελάτε απ’ όλη τη μεγάλη χώρα
Κι ό,τι δεν καταλαβαίνετε, μην το κρίνετε στιγμή
Οι γιοι κι οι θυγατέρες σας δεν ακούνε πια
Καμιά σας προσταγή
Ο παλιός σας δρόμος πολύ γρήγορα γερνάει
Κι απ’ τον καινούργιο, λέω, βγείτε
Αν δεν ξέρετε καλά να τον ακολουθείτε
Γιατί αλλάζουν, ναι, αλλάζουν
Αλλάζουν οι καιροί

Η γραμμή έχει χαραχτεί
Κι ακούστηκε η κατάρα σαν ιαχή
Αυτός που σήμερα ξέμεινε πίσω
Αύριο θα είναι πια μπροστά
Όπως και το σήμερα
Αύριο θα είναι χτες ξανά
Η τάξη γοργά ανατρέπεται και ξεθωριάζει
Όσο ο νους σου δεν το βάζει
Και έσχατοι έσονται οι πρώτοι
Ναι, έσχατοι έσονται οι πρώτοι
Γιατί αλλάζουν οι καιροί
Ω, ναι, αλλάζουν
Αλλάζουν οι καιροί

With God on Our Side [Mc τον Θεό στο Πλευρό]

Τίποτα δεν λέει τ’ όνομα μου
Κι ακόμα πιο τίποτα
Της γέννησης μου η χρονιά μου
Η σκούφια μου κρατάει από τα Μεσοδυτικά
Εκεί μας μάθανε να είμαστε
Καλά και στο Νόμο υπάκουα παιδιά
Κι ότι η χώρα όπου ζούμε εδώ και κάμποσο καιρό
Έχει στο πλευρό της τον Θεό

Ω το λεν’ της ιστορίας τα βιβλία
Ναι, το λένε τόσο καλά
Εφορμά το ιππικό
Σκορπάει στους Ινδιάνους θανατικό
Ναι, εφορμά το ιππικό
Σκορπάει στους Ερυθρόδερμους θανατικό
Η χώρα νέα ήταν ακόμη
Μα είχε στο πλευρό της τον Θεό

Έγινε ο Πόλεμος ο Ισπανοαμερικανικός
Κι ο Εμφύλιος έγινε κι αυτός
Και γινήκανε ήρωες τρανοί
Αυτοί που πήγαιναν με τ’ όπλο στο χέρι
Κι όχι με το σταυρό
Μα είχαν στο πλευρό τους τον Θεό

Πήγαμε και στο Πρώτο Παγκόσμιο Μακελειό
Το λόγο ποτέ να καταλάβω δεν μπορώ
Μα έμαθα να το δέχομαι
Με περηφάνια και τιμή
Γιατί δεν μετράνε οι νεκροί
Και τίποτα δεν είναι φοβερό
Αν έχεις στο πλευρό σου τον Θεό

Κι όταν τέλειωσε κι ο Δεύτερος Παγκόσμιος πια
Τους Γερμανούς τους συγχωρέσαμε για τα καλά
Και φίλοι τους γίναμε ξανά
Μ’ όλο που είχαν ξεκάνει στους φούρνους
Και στα κρεματόρια
Έξι εκατομμύρια κορμιά
Κι οι Γερμανοί τώρα, παιδιά
Το ξέρει ο καθένας μας αυτό
Έχουν στο πλευρό τους τον Θεό

Έμαθα τους Ρώσους να μισώ
Από όταν ήμουνα παιδί μικρό
Κι αν ξεσπάσει πόλεμος ξανά
Αυτούς θέ’ να μισήσουμε
Αυτούς θα πολεμήσουμε
Αυτούς θα φοβηθούμε
Απ’ αυτούς θα τρέξουμε να κρυφτούμε
Ναι, αυτός θα είναι ο εχθρός
Μα θα είναι στο πλευρό μας ο Θεός

Και τώρα έχουμε όπλα χημικά
Κι αν πρέπει θα πολεμήσουμε μ’ αυτά
Κάποιος θα πιέσει ένα κουμπί
Κι όλος ο κόσμος θα χαθεί
Μα για ερωτήσεις δεν έχουμε καιρό
Σαν έχουμε στο πλευρό μας τον Θεό

Ώρες πολλές και σκοτεινές
Έχω αναρωτηθεί γιατί
Ο Ιησούς προδόθηκε από ένα φιλί
Αλλά ν’ αποφασίσεις πρέπει μόνος σου εσύ
Αν ο Ιούδας εκείνο τον καιρό
Είχε στο πλευρό του τον Θεό

Φεύγω τώρα σκοτισμένος
Φεύγω αποκαμωμένος
Φεύγω πάλι μπερδεμένος
Κι είν’ ανείπωτη η ζάλη
Που ‘χω πάλι στο κεφάλι
Κι είναι άραγε στου Θεού τη φύση
Τον επόμενο πόλεμο να σταματήσει;

Desolation Row [To Σοκάκι της Απελπισίας]

Πουλάνε καρτ ποστάλ με κρεμασμένους
Τα διαβατήρια καφέ τα βάφουν όλοι
Το Ινστιτούτο Καλλονής γιόμισε ναύτες μεθυσμένους
Το τσίρκο έφτασε στην πόλη
Κι ήρθε κι ο τυφλός ο αρμοστής
Τον μέθυσαν μέχρι καταληψίας
Το ένα χέρι του στο σχοινί ακροβασίας
Στο παντελόνι του το άλλο
Κι οι οχλοκράτες κάνουν σαματά μεγάλο
Γυρεύουν ένα μέρος για να πάνε
Καθώς τα μάτια μας κοιτάνε
Της Κυράς και τα δικά μου
Πέρα, μακριά απ’ το Σοκάκι της Απελπισίας

Η Σταχτοπούτα τόσο καλόβολη μου μοιάζει
«Μία θέλει έναν», χαμογελάει και με πειράζει
Τα χέρια στις κωλότσεπες τα βάζει
Όπως κι η Μπέτυ Ντέιβις που τη θαυμάζει
Και μπαίνει ο Ρωμαίος και λέει με πάθος
«Δικιά μου είσαι, θαρρώ»
Και λέει κάποιος, «Είσαι σε μέρος λάθος
Πάρε δρόμο από δω»
Και αφού τ’ ασθενοφόρα φύγουν ένα-ένα
Ήχο άλλο δεν ακούς κανένα
Παρά τη Σταχτοπούτα που σφυρίζει
Και το Σοκάκι της Απελπισίας ανέμελα σκουπίζει

Το φεγγάρι σχεδόν κρυμμένο είναι τώρα
Και για τ’ άστρα να κρυφτούν ήρθε η ώρα
Κι ακόμα κι η κυρία που λέει τη Μοίρα
Τα πράγματα της μάζεψε η κακομοίρα
Ολα, εξόν τον Κάιν και τον Άβελ τον Πλησίον
Και τον Κουασιμόδο από την Παναγία των Παρισίων
Κι όλοι κάνουν έρωτα σαν παλαβοί
Ειδεμή περιμένουν τη βροχή
Κι ο Καλός ο Σαμαρείτης τα ρούχα του φοράει
Στην παράσταση είναι έτοιμος να πάει
Και να πιει έως αναισθησίας
Κάτω στο Σοκάκι της Απελπισίας

Κι η Οφηλία να ‘ναι κάτω απ’ το παραθύρι
Φοβάμαι πολύ γι’ αυτήν την κόρη
Είναι στα είκοσι δύο και δεν έχει κύρη
Στο ράφι μένει σαν καμιά γεροντοκόρη
Ο θάνατος είναι κάτι ρομαντικό γι’ αυτή
Ακόμη ζώνη αγνότητας φορεί
Θρησκεία το επάγγελμα της έχει ανακηρύξει
Το αμάρτημα της είναι ότι δεν έχει ζήσει
Και μ’ όλο που το βλέμμα της στραμμένο είναι
Στου Νώε το Ουράνιο Τόξο της Μεγάλης Φαντασίας
Ολοένα κρυφοκοιτάζει προς το Σοκάκι της Απελπισίας

Ο Αϊνστάιν, ντυμένος Ρομπέν των Δασών
Με τις αναμνήσεις του να παίζουν στη διαπασών
Κλειδωμένες σ’ ένα μπαούλο μεταλλικό
Μιαν ώρα πριν πέρασε κι αυτός από δω
Με τον φίλο του, έναν καλόγερο πολύ φθονερό
Έμοιαζε τόσο άμωμα τρομακτικός
Καθώς κάπνιζε το τσιγάρο του κι αυτός
Κι ύστερα άρχισε τους οχετούς με πάθος να μυρίζει
Και το αλφάβητο σαν ψαλμωδία να μουρμουρίζει
Δεν θα σου ‘ρχόταν να του ρίξεις καν ματιά
Αν δεν ήξερες πώς έπαιζε το ηλεκτρικό βιολί παλιά
Ναι, έπαιζε το ηλεκτρικό βιολί-βιολάκι
Στης Απελπισίας το Σοκάκι

Δόκτωρ Βρόμας τον κόσμο του έχει βάνει
Σ’ ένα δερμάτινο φλιτζάνι
Αλλά όλοι οι άφυλοί του οι ασθενείς
Να το τινάξουν στον αέρα θέλουν, θαρρείς
Και η νοσοκόμα μου, κάποια ντόπια πεταμένη
Τα γιατρικά να ετοιμάζει είν’ επιφορτισμένη
Και στα χέρια της κρατάει τις κάρτες που λένε
«Τα καζάνια της κολάσεως καίνε»
Κι όλοι να φυσάν φτηνές φλογέρες
Τους ακούς νύχτες και μέρες
Αν γύρεις λίγο το κεφάλι
Στο Σοκάκι της Απελπισίας πάλι

Στο δρόμο τα παραπέτα έχουν στήσει
Κι όλα έτοιμα είναι για τη γιορτή
Το Φάντασμα της Όπερας ιερέα έχουν ντύσει
Και τον Καζανόβα ταΐζουν με το κουτάλι
Ωραίος και τρανός να νιώσει πάλι
Μετά θα τον ξεκάνουν και θα τον ξεχάσουν
Αφού πρώτα με λέξεις τον δηλητηριάσουν
Και το Φάντασμα στις κοκαλιάρες τις κοπέλες θα φωνάξει
«Όποια δεν ξέρει, ας φύγει ή ας λουφάξει
Τον Καζανόβα τον τιμώρησαν γιατί το ‘παίζε αντράκι
Στης Απελπισίας το Σοκάκι

Τα μεσάνυχτα πράκτορες ελάτε ζώστε
Κι εσείς οι υπεράνθρωποι κυκλώστε
Όλους τους πολύξερους που λεν πολλά
Και φέρτε τους στου εργοστασίου τη σκοτεινιά
Και δέστε τους απάνω τους ξανά
Τη μηχανή που σταματάει την καρδιά
Κι ύστερα θα φέρουν κηροζίνη απ’ τα οχυρά
Οι άνθρωποι απ’ την ασφαλιστική την εταιρεία
Έτσι που να μην έχει κανείς την ευκαιρία
Να το σκάσει προς της Απελπισίας το Σοκάκι τη μεριά

Του Νέρωνα ο Ποσειδώνας παρακαλά να ‘σαι
Ο Τιτανικός σαλπάρει το χάραμα, μην το φοβάσαι
Και όλοι φωνάζουνε, «Με ποιανού είσαι τη μεριά;»
Και ο ‘Εζρα Πάουντ και ο Τ. Σ. Έλιοτ, παιδιά
Τσακώνονται στου καπετάνιου την κουκέτα
Και χαβανέζοι τραγουδιστές τους κοροϊδεύουν
Τους λεν «τσινκολελέτα»
Και οι ψαράδες λουλούδια να κρατάνε
Ανάμεσα στα παραθύρια και της θαλάσσης τα νερά
Όπου νεράιδες εύμορφες κυλάνε
Και κανείς να μη σκέφτεται πολλά-πολλά
Παρά να λέει πως είναι άνευ ουσίας, άνευ σημασίας
Το Σοκάκι της Απελπισίας

Ναι, το έλαβα το γράμμα σου εχθές
(Την ώρα που έσπασε το ρόπτρο μου, μαθές)
Όταν ρωτούσες πώς τα πάω, τι εννοούσες;
Ήταν αστείο, μ’ εμένα εσύ γελούσες;
Όλοι αυτοί οι τύποι που αναφέρεις
Ναι, τους γνώριζα, χωλοί ήταν κομμάτι
Τα πρόσωπα τους ξανά έπρεπε να φτιάξω, ξέρεις
Το στόμα να το βάλω εκεί που ήταν το μάτι
Και άλλο όνομα στον καθένα τους να δώσω
Τώρα δεν βλέπω καλά μέσα στο καμαράκι
Άλλα γράμμα μη μου στείλεις, μη γράφεις τόσο
Εξόν κι αν τα ταχυδρομήσεις
Απ’ της Απελπισίας το Σοκάκι

Bob Dylan – Τραγούδια 1962-2001. Α’ τόμος, μετάφραση-επίμετρο: Γιώργος Ίκαρος Μπαμπασάκης (εκδόσεις Ιανός)

Bob Dylan-Mr Tambourine Man

 

Bob Dylan - Blind Willie McTell

 

Bob Dylan - One More Cup of Coffee

 

Bob Dylan - All Along the Watchtower

 

Bob Dylan-Blowing in the wind

                                       

                                                     Blowin' In The Wind -Bob Dylan


Στον Άνεμο Πετάει

Πόσους δρόμους πρέπει ένας άντρας ν’ ακολουθήσει
Προτού σαν άντρα μπορεί κανείς να τον ορίσει;
Σε πόσες θάλασσες πρέπει ένα περιστέρι λευκό να αρμενίσει
Προτού στην άμμο πάει γλυκά για να καθίσει;
Ναι, και πόσες φορές θα βροντήσουν τα κανόνια
Προτού τα θάψουμε για πάντα μες στα χιόνια;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει

Πόσα χρόνια μπορεί να αντέξει ένα βουνό
Προτού της θάλασσας το φθείρει το νερό;
Ναι, και πόσα χρόνια μπορούνε κάποιοι
Ν’ ανεχθούνε τη σκλαβιά
Προτού έρθει να τους δοθεί και πάλι η λευτεριά;
Και πόσες φορές μπορεί κανείς να γυρίζει το κεφάλι
Να κάνει πως δεν βλέπει το γύρω του το χάλι;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει

Πόσες φορές πρέπει το βλέμμα να σηκώσεις
Προτού τον ουρανό να δεις ολόκληρο κι όχι με δόσεις;
Και πόσα αυτιά κανείς πρέπει να έχει
Προτού το κλάμα του συνάνθρωπου αρχίσει να προσέχει;
Και πόσοι πρέπει να πεθάνουνε, πόσοι ακόμα άλλοι
Προτού νιώσουμε πως ο θάνατος κάνει ζημιά μεγάλη;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει



[πηγή: Bob Dylan, Τραγούδια 1962-2001, τ. A' , ελεύθερη μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ιανός, Θεσσαλονίκη 2006]