Τώρα πια, κάνουμε τις κηδείες των ποιητών από τα πληκτρολόγια με τρεις φωτογραφίες και πέντε στίχους που βρίσκουμε σε ανέξοδες αναζητήσεις ή ως τυμβωρύχοι με συνθήματα από θριάμβους κανιβαλισμού.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος μπορεί να στάθηκε σε πολλά πράγματα εναντίον, αλλά σε άλλα τόσα τάχθηκε υπέρ. Κοινώνησε -από την κρύα βρύση που έτρεξε μέσα στις χούφτες του- στίχο δραπέτη από τις φυλακές της φιλολογικής καθαρότητας και ισοβίτη της εκφραστικής ανάγκης. Ο ποιητικός του λόγος λογοδοτούσε μόνο στους εσωτερικούς δαίμονες και αγίους. Στον καλό και τον κακό του εαυτό. Άντε, βαριά-βαριά να ζήταγε καμιά φορά τη συγκατάβαση από τα δύο εικονίσματα που είχε πάνω από το κεφάλι του, το ένα του Τσιτσάνη και το άλλο του Καβάφη.
Μην τον λογίζουμε μόνο ως ποιητή. Θα του μικρύνουμε το πουκάμισο. Μελέτησε, πρότεινε, υπερασπίστηκε και μόχθησε στα ορυχεία των Γραμμάτων και των Τεχνών. Τον λογαριασμό που έχουμε να του εξοφλήσουμε θα μας το φέρουν κρατώντας pos τα χρόνια που έρχονται.
Tώρα, θα τρέξουν πολλοί να τον αποκαλέσουν μεγάλο προφήτη και δάσκαλο. Θα είναι κυρίως εκείνοι που θα ήθελαν να είναι μικρά Χριστιανόπουλα, που πάνε με χαρά... Θα είναι εκείνοι που μέχρι πρότινος κουτσομπολεύαν τα σχόλιά του με την πρώτη ευκαιρία και ξεκατινιαζότανε σε ποιητικά σουαρέ.
Θα είναι εκείνοι που ως άλλοι ντορατζήδες τον αντιμετώπιζαν σαν λογοτεχνικό καρνάβαλο και περίμεναν το επόμενο του κράξιμο για να κάνουν τη μετάνοιά τους και όχι το επόμενό του βιβλίο.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έφυγε παίρνοντας μαζί του τις ατελείωτες ώρες μελέτης και δημιουργίας. Αφήνει τη δική του σφραγίδα στα γράμματα και στη συρρικνούμενη συντεχνία των διανοουμένων μιας χώρας που βυθίζεται με πέτρινα κοσμήματα στο λαιμό σε όλο και πιο συντηρητικές φόρμες και φόρμουλες. Σε μία χώρα που κάνει πρωτοπορία τις μόδες που έχουν λησμονηθεί.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος πίκρανε πολλούς, αγάπησε κάποιους και σεβάστηκε λίγους, όπως πολλές φωνές δυνατές και αμφιλεγόμενες. Έβριζε την τηλεόραση, αλλά χρειάστηκε να εμφανιστεί πολλές φορές σε αυτή για να τη βρίσει. Οι αντιφάσεις είναι μάλλον χαρακτηριστικό των δημιουργικών ανθρώπων.
Τώρα πια, που κάνουμε τις κηδείες των ποιητών από τα πληκτρολόγια με τρεις φωτογραφίες και πέντε στίχους που βρίσκουμε σε ανέξοδες αναζητήσεις ή ως τυμβωρύχοι με συνθήματα από θριάμβους κανιβαλισμού, ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσουμε ακόμη έναν από τους μεγάλους ποιητές και πνευματικούς (και πνευματώδεις) γραμματανθρώπους.
Φεύγουν αυτοί και μένουν πίσω κάτι φθηνές απομιμήσεις ποιητικού στοχασμού που θα τον εξαντλήσουν -αν δεν το έχουν ήδη κάνει- στις λέξεις “καύλα”, “εναντίον”, “αδερφή” και “κωλόπαιδο”.
Ε, ρε τι έχουν να του σούρουν τόσοι πεθαμένοι που θα τον περιμένουν έξαλλοι ανεμίζοντας τα αποκόμματα των δηλώσεων στις οποίες τους κακολογούσε.
