Είμαι ερωτικός ποιητής. Αυτό δε σημαίνει πως τάχθηκα να εκφράσω ολόκληρο το φάσμα του έρωτα, αλλά μόνο το μικρό κομματάκι του που μου αναλογεί. Αν καταφέρω να το εκφράσω καλά, τότε το κομματάκι αυτό δε θα ‘ναι τόσο μικρό :η ποίηση θα το μεγαλώσει.
Πολλοί με ρωτούν γιατί επιμένω τόσο στην ατομική μου περίπτωση, που μεγαλώνει -όπως λένε- αντί να ελαττώνει την απόσταση ανάμεσα σε μένα και τον άλλο.
Η ατομική μου περίπτωση είναι ένας καημός .Αλήθεια, ποιος δεν έχει έναν καημό; Εάν εσένα σ’ εγκατέλειψε η κοπέλα σου κι εμενα ο φίλος μου, η πίκρα της εγκατάλειψης δεν είναι κοινή και για τους δυο μας; Αυτή μας φέρνει πιο κοντά, κι ας διαφέρουν οι περιπτώσεις ….Ο πόνος μας ενώνει όλους.
Ανέκαθεν οι ποιητές, άμα ήθελαν να αποφύγουν την αμεσότητα, κατέφευγαν σε δυο δραστικές και πανάρχαιες λύσεις:το μύθο και τα σύμβολα. Γιατί να καταφύγω κι εγώ σ’ αυτές τις γενικεύσεις, που αιώνων υποκρισία και ευκολία τις έχουν φθείρει ανεπανόρθωτα; Προτιμώ να είμαι ρεαλιστής, να λέω «αγαπημένε μου» και όχι «αγάπη μου». Καμιά τεχνική ή ιδεολογία δε θέλω να νοθεύσει το ένστικτό μου.
Είναι αλήθεια προκλητικός; Δεν ξέρω. Μ’αρέσει να προκαλώ τους υποκριτές. Ξέρω πάντως ότι είμαι εξομολογητικός. Και μια εξομολόγηση που βγαίνει απ’ τη συντριβή είναι σαν το νερό που, όσο αδύνατα κι αν στάζει,τρώει σιγά σιγά την πέτρα …..
Γιατί δεν τους ενοχλούν οι φαντάροι και οι ναύτες του Τσαρούχη και τους ενοχλούν οι φαντάροι και οι αρβύλες στα ποιήματά μου; Φαίνεται πως ο λόγος είναι πιο δραστικός απ’ την εικόνα· αλλιώς δεν εξηγείται.
Κάποιος φίλος κριτικός έγραψε για την ποίησή μου ανοιχτά και αποκαλυπτικά. Του υπέδειξα να μην ξεχνάει ότι ο ποιητής μπορεί να είναι όσο θέλει τολμηρός στα ποιήματά του, ο κριτικός όμως πρέπει πάντα να είναι διακριτικός.
Το Επ' εμοί (δοκίμια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου