Νίκος Γεωργόπουλος - Κοινωνική καταξίωση

Ξεκίνησαν ως

σχεδιαστές ονείρων

φιλόδοξοι

ανατροπείς της καθεστηκυίας

ρέμπελοι

θηρευτές μπουρζουάδων.

Σιγά σιγά

στα χρόνια της ενηλικίωσης

συναναστρεφόμενοι με την αγορά

έμαθαν καλά την τέχνη

της κοινωνικής καταξίωσης

και άρχισαν να θηρεύουν

εύσημα, προαγωγές και λάφυρα.

Στα στερνά

ξεβρασμένοι στη λήθη

πλέκουν εγκώμια σταυροβελονιά

και ξαχνίζουν συνταγές επιτυχίας

για τους κληρονόμους.

Η ενότητα των αντιθέτων

-που λέγαμε και παλιά- ως άρνηση

… ή ως καρικατούρα;

Πηγή: Δεμένα σώματα, εκδόσεις ΑΩ, 2019

Νίκος Γεωργόπουλος - Η σημαία

Μετά την παρέλαση

μαζευτήκαμε οι παλιοί φίλοι

που λέγαμε μια καλημέρα ακόμα μεταξύ μας,

να πιούμε ένα τσίπουρο στου Αργύρη.

Ο καθένας μας και μια σημαία μαζί του

βαρυφορτωμένη και πολυκαιρισμένη.

Του Κώστα

ήταν η πιο βαριά,

ασήκωτη.

Εκεί ανάμεσα στις μπλε και άσπρες λωρίδες

είχε πλέξει προσδοκίες με οράματα

και στο σταυρό κατάσαρκα

είχε καρφώσει ένα όνειρο

φυλαγμένο προσεκτικά

μέσα σε καρδιές παιδιών

και τιμαλφή ποιητών.

Του Βασίλη πάλι ήταν φορτωμένη

με μύθους και αναζητήσεις,

και γαλανόλευκες βεβαιότητες

να πλαγιοκοπούν τον σταυρό,

στοχεύοντας πάντα

τις λευκές ανοιχτές του πύλες

να τις παραβιάσουν

με αρχαία ανακατέματα

και βαλσαμωμένους θούριους.

Η Ειρήνη, η μικρότερη της παρέας

τη φορούσε ανάρριχτα

για την ψύχρα των καιρών,

με ένα σταυρό επάνω της

ν’ αφρίζει μονάχος

χωρίς λωρίδες

και άλλες ελπίδες

να τη βαραίνουν.

Ο Μήτσος διακριτικά χαμένος ανάμεσά μας

να ψαχουλεύει θεωρίες και αγωνίες,

είχε μπαλώσει πρόχειρα

ένα σφυροδρέπανο

στη θέση του σταυρού,

και τις λωρίδες τις είχε ξαναβάψει

κόκκινες με το αίμα του

να τρέχει ακόμα

στις διαδηλώσεις.

Η Θάλεια μικροκαμωμένη

και στριμωγμένη στα χρόνια της,

είχε τη σημαία της χυμένη

να προσκυνάει στα πατώματα

καθώς σέρνει τον σταυρό της

ήσυχα χωρίς παράπονο

στις γαλανόλευκες εκβολές του.

Ο Θανάσης

στοιχείο αντιδραστικό

και πνεύμα αντιλογίας

δίχως σταυρούς

και άλλα σύνεργα πόνου,

κουβαλούσε μαυροφορεμένα

στιχάκια να μας απαγγείλει

και να μας απελευθερώσει

μέσα μας.

Κι εγώ

σημαδεμένος από τη γέννα

για τις ηρωικές εφόδους της επιβίωσης

είχα περάσει στο σταυρό τα καρφιά μου

και τις γαλανόλευκες

τις άφησα να κρέμονται

χωρίς σύμβολα

χωρίς αφηγήσεις

χωρίς άλλες δικαιολογίες.

Μόνο της Άννας

ήταν ακόμα καινούργια

-σαν καινούργια-

αχρησιμοποίητη

και τακτοποιημένη στις συμβάσεις της

σαν την ίδια της τη ζωή

δίχως σταυρούς να κουβαλάει στην πλάτη

χωρίς γαλάζιους ορίζοντες

για να χαθεί.

Και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας,

και κουνούσαμε κοροϊδευτικά

ο καθένας τη σημαία του

στα μούτρα του άλλου

και ο Θανάσης μας χάριζε στιχάκια

και ξορκίζαμε τους φόβους μας σταυρωτά

καθώς φιλιόμαστε στον αποχωρισμό.

* από την ποιητική συλλογή "Δεμένα Σώματα", εκδόσεις ΑΩ, 2019οι αντιδράσεις

Νίκος Γεωργόπουλος - Πρόσφυγες

Φοβούνται οι μουζίκοι του άστεως 

μην και περάσουν οι διωγμένοι 

από πάνω τους

και τους εξαφανίσουν.

Από παλιά  όμως οι κυνηγημένοι

περνούσαν από μέσα μας.

Σε άλλους αφήνανε

γδαρσίματα  στην ψυχή

και σε άλλους 

την ψυχή τους.

Έτσι και τώρα.

ποιητική συλλογή Δεμένα Σώματα, εκδόσεις ΑΩ, 2019

Νίκος Γεωργόπουλος - Κηδεία επιφανούς

Να πηγαίνετε στις κηδείες·

ειδικά αυτών που θαυμάζετε.

Τη στιγμή της εξύψωσης

και του αποχαιρετισμού,

τη στιγμή της εκφώνησης

και του επικηδείου

-από τον πρώτο τη τάξει-

εκείνη την στιγμή που υφαίνεται

η αγιογραφία του μακαρίτη,

οι ψίθυροι από τον γυναικωνίτη

που σέρνονται σιωπηλά,

και δυο τρεις κουβέντες στα πεταχτά

από τους παρακειμένους,

σε φιλιώνουν με το μέσα σου,

σε ανακουφίζουν.

Ήξεραν κι άλλοι…

VIP’S FUNERAL

You should go to funerals;

      especially to people’s you admire.

  The moment of praise

         and farewell,

          the moment of articulation

          and funeral oration

        --of the first in order—

        that moment when is weaved

     the hagiography of the deceased,

    the whispers from the matroneum

                  trailing quietly,

       and two or three hasty words

              from those present,

        reconcile you to your inside,

                they relieve you.

               Others also knew...

________________________________________________

ποιήμα μου από την συλλογή "Δεμένα σώματα", εκδόσεις ΑΩ, 2019 μεταφρασμένο στα αγγλικά από τον φίλο ποιητή Γιάννη Γκούμα

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του ποιητή

Νίκος Γεωργόπουλος - Αμόλα καλούμπα

«Μόνη πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια!»

στους παιδικούς φίλους

Σ' ένα ταξίδι μνήμης συναντώ

μικρό παιδί να παίζω στην αυλή μου

σε δύο καρέκλες τον μπερντέ τοποθετώ

μ' ένα κερί φωτίζω την φωνή μου.

Καθώς φιγούρες έχω για σκιές

κάτι αυτοσχέδια μικρά καραγκιοζάκια

και ενώ αλλάζω εγγαστρίμυθες φωνές

η αυλή γεμίζει μυρωδιές και παλαμάκια.

Και εκεί ανάμεσα σε λήθη και ζωή

ξερά καλάμια για τον χάρτινο αετό μου

κόλλα από αλεύρι και η ουρά του πλουμιστή

καλούμπα αμόλα για να πιάσω τ' όνειρό μου.

Κλείνω τα μάτια και αρχίζω να μετρώ

τρέχουν οι μνήμες στις κρυψώνες να κρυφτούνε

φτού σου και βγαίνω, θα έρθω να σας βρω

μ' ένα κρυφτό παιγνίδι να τα πούμε.

Στο χωματόδρομο με βλέπω ξαφνικά

σειρά ν' απλώνω τα πολύχρωμα γυαλένια

μπαζ και παράμπαζο να βγάζω στα τυφλά

σημάδι, απόσταση, «πόσα έχω κερδισμένα;»

Τις Κυριακές συχνά, μετά το φαγητό

ρεσάλτο κάνω με το τσούρμο στην αλάνα

με ένα μπακότερμα αρχίζω τον χορό

το πρώτο γκολ χαρίζω σε μια Άννα.

Κι όταν σουρούπωνε καθόμουν στα σκαλιά

σε λίγο η μάνα θα με φώναζε να φάω

ονειρευόμουνα με μάτια ανοιχτά

στον φεγγαρόδρομο με γέλια να τσουλάω.

.......

Χρόνια ενήλικα κι αυτά με προσπερνούν

κάπου θυμάμαι είχα κρύψει τ' όνειρό μου

τώρα φοβάμαι μην το πάρουν σαν το βρουν

ακόμ' ανέμελα να παίζει στο μυαλό μου.

Τα αγαθά κόποις φλέγονται, 2015

Νίκος Γεωργόπουλος - Κόκκινοι μικροί διαβόλοι

Ένα τσούρμο καπετάνιοι
και μια σκούνα στο λιμάνι
πάνε για να ταξιδέψουν
μια Ουτοπία να γυρέψουν.

Το κουμάντο θέλουν όλοι
κόκκινοι μικροί διάβολοι.

Χάρτες γύρω τους απλώνουν
τα όνειρά τους ξεδιπλώνουν
εκατό πορείες βγάζουν
μα καμιά δεν συνταιριάζουν.

Το κουμάντο θέλουν όλοι
κόκκινοι μικροί διάβολοι.

Κάπου βρίσκουνε μια άκρη
βάζουν ναύτη στο κατάρτι
μα κι αυτός κουμάντο κάνει
κι είναι ακόμα στο λιμάνι.

Το κουμάντο θέλουν όλοι
κόκκινοι μικροί διάβολοι.

Κι όταν βγάζουν μια πορεία
τα χαλάνε στην ευθεία.
Με καμπύλη ξεμακραίνει
με ευθεία δεν τους βγαίνει.

Το κουμάντο θέλουν όλοι
κόκκινοι μικροί διάβολοι.

Κι ο καιρός περνάει στον ντόκο
ούτε όρτσα, βίρα φλόκο
που να μπλέκουν σε ιστορίες
για ταξίδια σε Ουτοπίες.

Πηγή: Τα αγαθά κόποις φλέγονται

Νίκος Γεωργόπουλος - Εραστές

Αυτοί πάντα αγαπιούνται στη μπανιέρα.

Αφήνουν το πρώτο νερό

να τρέξει για τα καλά επάνω τους

να ξεπλύνει τις στερήσεις,

και μετά ανταλλάσουν ανάσες.

από τη  συλλογή: Δεμένα Σώματα, ΑΩ 2019.