Νίκος Γεωργόπουλος - Η σημαία

Μετά την παρέλαση

μαζευτήκαμε οι παλιοί φίλοι

που λέγαμε μια καλημέρα ακόμα μεταξύ μας,

να πιούμε ένα τσίπουρο στου Αργύρη.

Ο καθένας μας και μια σημαία μαζί του

βαρυφορτωμένη και πολυκαιρισμένη.

Του Κώστα

ήταν η πιο βαριά,

ασήκωτη.

Εκεί ανάμεσα στις μπλε και άσπρες λωρίδες

είχε πλέξει προσδοκίες με οράματα

και στο σταυρό κατάσαρκα

είχε καρφώσει ένα όνειρο

φυλαγμένο προσεκτικά

μέσα σε καρδιές παιδιών

και τιμαλφή ποιητών.

Του Βασίλη πάλι ήταν φορτωμένη

με μύθους και αναζητήσεις,

και γαλανόλευκες βεβαιότητες

να πλαγιοκοπούν τον σταυρό,

στοχεύοντας πάντα

τις λευκές ανοιχτές του πύλες

να τις παραβιάσουν

με αρχαία ανακατέματα

και βαλσαμωμένους θούριους.

Η Ειρήνη, η μικρότερη της παρέας

τη φορούσε ανάρριχτα

για την ψύχρα των καιρών,

με ένα σταυρό επάνω της

ν’ αφρίζει μονάχος

χωρίς λωρίδες

και άλλες ελπίδες

να τη βαραίνουν.

Ο Μήτσος διακριτικά χαμένος ανάμεσά μας

να ψαχουλεύει θεωρίες και αγωνίες,

είχε μπαλώσει πρόχειρα

ένα σφυροδρέπανο

στη θέση του σταυρού,

και τις λωρίδες τις είχε ξαναβάψει

κόκκινες με το αίμα του

να τρέχει ακόμα

στις διαδηλώσεις.

Η Θάλεια μικροκαμωμένη

και στριμωγμένη στα χρόνια της,

είχε τη σημαία της χυμένη

να προσκυνάει στα πατώματα

καθώς σέρνει τον σταυρό της

ήσυχα χωρίς παράπονο

στις γαλανόλευκες εκβολές του.

Ο Θανάσης

στοιχείο αντιδραστικό

και πνεύμα αντιλογίας

δίχως σταυρούς

και άλλα σύνεργα πόνου,

κουβαλούσε μαυροφορεμένα

στιχάκια να μας απαγγείλει

και να μας απελευθερώσει

μέσα μας.

Κι εγώ

σημαδεμένος από τη γέννα

για τις ηρωικές εφόδους της επιβίωσης

είχα περάσει στο σταυρό τα καρφιά μου

και τις γαλανόλευκες

τις άφησα να κρέμονται

χωρίς σύμβολα

χωρίς αφηγήσεις

χωρίς άλλες δικαιολογίες.

Μόνο της Άννας

ήταν ακόμα καινούργια

-σαν καινούργια-

αχρησιμοποίητη

και τακτοποιημένη στις συμβάσεις της

σαν την ίδια της τη ζωή

δίχως σταυρούς να κουβαλάει στην πλάτη

χωρίς γαλάζιους ορίζοντες

για να χαθεί.

Και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας,

και κουνούσαμε κοροϊδευτικά

ο καθένας τη σημαία του

στα μούτρα του άλλου

και ο Θανάσης μας χάριζε στιχάκια

και ξορκίζαμε τους φόβους μας σταυρωτά

καθώς φιλιόμαστε στον αποχωρισμό.

* από την ποιητική συλλογή "Δεμένα Σώματα", εκδόσεις ΑΩ, 2019οι αντιδράσεις