Καίτη Αλιφέρη-Μακροπούλου - [άτιτλο]

 Ήρθες αργά δίχως να φταις κι' απλώνεται το βράδυ

Πώς τώρα να κινήσουμε για μεγάλο δρόμο;

Θα μπει ομίχλη γύρω μας, θα φέρει το σκοτάδι

κι' η ολοΐσκιωτη ερημιά θα μας γεμίζει τρόμο.

Καίτη Αλιφέρη--Μακροπούλου (1915-1992)

(Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια Ελλήνων Λογοτεχνών. Αθήνα: Εκδόσεις Παγουλάτου 1976

Πηγή: https://anemourion.blogspot.com/2017/11/blog-post_64.html

Καίτη Αλιφέρη-Μακροπούλου - Η ζωγραφιά της Καλαμάτας

Μύρια τα κάλλη σου τρανή, ωραία Καλαμάτα…

σαν τι τραγούδι να σου βρω γι’ αυτή την ομορφιά;

είναι τα περιβόλια σου με λούλουδα γεμάτα

κι η θάλασσά σου απέραντη, γαλάζια και βαθειά.

 

Μετά από χρόνια άραγε ποιος θα σε τραγουδήσει…

ποιος θ’ αγαπήσει αληθινά την κάθε σου γωνιά,

να περιγράψει τα βουνά, τη φωτεινή σου δύση

και τις βαρκούλες του γιαλού με τα λευκά πανιά.

 

Και ποιος με στίχους θα μπορεί τάχα να ζωγραφίσει

τη μυρωμένη σου άνοιξη που όμοια δεν ΕΙΝ’ καμμιά

και τα χλωμά φθινόπωρα που γύρω έχουν ανθίσει

οι ακακίες αμέτρητες και τ’ άσπρα γιασεμιά.

 

Ποιος το ποτάμι το πλατύ σωστά θα περιγράψει

που βιαστικά κατέβαινε πάνω από τα βουνά,

χωρίς ποτέ ο ήχος του τον τόνο του ν’ αλλάξει

σε μεσημέρια, σε βραδιές ή και σε δειλινά.

 

Μα και το κάστρο στο βορηά, των ιπποτών λημέρι

ποιος τάχα θα το μελετάει όσον καιρό θα ζει;

και τόσα άλλα όμορφα της Καλαμάτας μέρη

ποιος θα τ’ αναθυμίζεται ποιος θα τα νοσταλγεί…

 

Καίτη Αλιφέρη--Μακροπούλου (1915-1992)

Πηγή: https://anemourion.blogspot.com/2017/11/blog-post_64.html

 

Καίτη Αλιφέρη Μακροπούλου-Στο διάβα της ζωής

Παίξε λατέρνα τον σκοπό
τον πλάνο και τον χαρωπό
που κάποια χρόνια πρωτεινά μας έπαιζες τα βράδυα…
Είναι η ζωή μας λιγοστή
κι όση μας μένει θα σβυστεί
μέσα σε κάποια σκοτεινά κι’ ανέσπερα σκοτάδια.

Πάνω στου κόσμου τον τροχό
ίδια ξεφεύγει πάντα ηχώ…
Μύριες οι λύπες και χαρές στη γήινη τη σφαίρα
μύριοι κι’ οι έρωτες τρελλοί
με μια πνοή απατηλή
γεννιώνται και πεθαίνουνε μέσα στην κάθε μέρα.

Τι όνειρα χιμαιρικά
μα κι’ αλλαγμένα σκηνικά…
ό,τι γνωρίσαμε τρανό πως πάντα έχει πεθάνει!
κι ούτε ένας ίσκιος του αχνός
όπως ο ξέθωρος καπνός
του καραβιού π’ απόμακρα ξεβγαίνει απ’ το λιμάνι.

Παίξε λατέρνα τον σκοπό
μέσα στο δείλι το θαμπό
τι κι αν τα τόσα γιασεμιά σιγά θα μαραθούνε;
άλλα θ’ ανθίζουνε ξανά
σε κάποια χρόνια πιο στερνά
κι άλλα τραγούδια θ’ αντηχούν σ’ όσους μετά θα ρθούνε


Καίτη Αλιφέρη-Μακροπούλου (Καλαμάτα,1915-1992)


(εφημ. Η Βραδυνή 30. 1.57)

Πηγή: Νίκος Καράμπελας, Μωραΐτικη Ποιητική Ανθολογία 1708-1958, Εισαγωγή: Γιάννης Σφακιανάκης. Καλαμάτα: Νέστωρ 1958, σ. 465.