Karin Boye - Μια γαλήνη απλώθηκε

Μια γαλήνη απλώθηκε απαλά σαν ηλιόλουστα χειμωνιάτικα δάση.

Πώς έγινε η θέλησή μου βέβαιη και ο δρόμος μου ταπεινός προς εμένα;

Κρατούσα στο χέρι μου χαραγμένο γυάλινο μπολ που κουδούνιζε.

Κι έγινε το πόδι μου τόσο προσεκτικό που δεν θα σκοντάψει.

Κι έγινε το χέρι μου τόσο σταθερό που δεν θα τρέμει.

Και κρατήθηκα τότε πλημμυρισμένη από τη δύναμη εύθραυστων

πραγμάτων.

Κάριν Μπόγιε, Για χάρη του δέντρου (1935) Δέρμα από πεταλούδες-Επιλογές σουηδικής ποίησης, μετ: Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη, 2018, Εκδόσεις Intellectum

Karin Boye - Αυτή τη στιγμή

Κανένας ουρανός καλοκαιρινής νύχτας δεν εισχωρεί
απνευστί τόσο βαθιά στην αιωνιότητα,
καμία λίμνη, όταν απαλύνουν οι ομίχλες,
δεν αντικατοπτρίζει τέτοια γαλήνη
όπως αυτή τη στιγμή ―

που τα όρια της μοναξιάς αφανίζονται
και τα μάτια γίνονται διάφανα
και οι φωνές γίνονται απλές σαν τον άνεμο
και δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κρύψεις.
Πώς μπορώ πλέον να φοβάμαι;
Ποτέ δεν θα σε χάσω.

Κάριν Μπογιε, Στον πυθμένα των πραγμάτων, Μτφρ: Δέσποινα Καϊτατζή- Χουλιούμη, εκδόσεις Εντευκτηρίου, 2023, σ. 64.

Karin Boye - Θέλω να συναντήσω

Οπλισμένη, ορθή, με πανοπλία

προxώρησα μπροστά –

αλλά το προσωπείο ήταν φτιαγμένο από τρόμο

και ντροπή.

Θέλω να ρίξω τα όπλα μου,

ξίφος και ασπίδα.

Όλη η απάνθρωπη κακία

ήταν ο πάγος μου.

Είδα τους σπόρους τους ξερούς

στο τέλος να ξεμυτίζουν.

Είδα το φωτεινό πράσινο

να απλώνεται.

Η αδύναμη ζωή είναι δυνατή

πιο δυνατή κι από το σίδερο

μεσ’ από την καρδιά της γης βγαλμένη

και απροστάτευτη.

Χαράζει η άνοιξη στους τόπους του xειμώνα,

εκεί που πάγωνα.

Θέλω να συναντήσω της ζωής τη δύναμη

άοπλη.

Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ

Karin Boye - Προς την Ελλάδα

Γαλάζια είναι η θάλασσά σου.

Έντονα χρυσός είναι ο ήλιος σου.

Θεοί περιδιαβαίνουν χοροπηδώντας

πάνω στη λευκή άμμο σου ―

γαλήνιο μειδίαμα

στεφανώνει βασιλικά μέτωπα,

μέλη λυγερά

δυνατά από παιχνίδι κι αγώνα,

λούζονται στο φως,

λούζονται στον άνεμο

λαμπρό γαλάζιο, που ρέει γύρω από του Μαινάλου

τη στεφανωμένη με βελανιδιές κορφή.

Ελλάδα, Ελλάδα,

των αιώνων ιαματική πηγή,

σαν κλέφτες γλιστράμε κρυφά προς εσένα,

πλύνε τους ματωμένους ώμους

τις πληγές από αυτομαστιγώματα,

όρθωσε τις ράχες τις κυρτωμένες από βάρη,

βαριά φορτωμένες από αλλότριο χέρι ―

ονειρέψου μας χαμογελαστούς ελεύθερους,

ονειρέψου μας θεούς

σε απολαυστικά παιχνιδίσματα

θαλασσογάλαζης επιθυμίας,

ποτέ ενοχλημένους από στερημένο χαρά άγχος,

ποτέ από ψεύδη για της θλίψης το χρέος.

Ελλάδα, Ελλάδα,

εσύ του γένους μας το πιο λευκό όνειρο,

γκρέμισε τα τείχη της φυλακής μας,

γκρέμισέ τα με ιαχές χαράς και χορευτικούς κυματισμούς!

Λιώσε το βρόμικο, το τυλιγμένο

τσουβάλι αφαίρεσε

από τα άκρα των αφυπνισμένων πνευμάτων,

καθάρισέ μας σκληρά

στην αρμυρή φρεσκάδα του αφρού της φουρτουνιασμένης σου θά-

λασσας,

εξανάγκασέ μας πάλι

προς τα εκεί, όπου στεκόταν το ηλιόλουστο λίκνο των θεών!

1921

Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Karin Boye - Στον πυθμένα των πραγμάτων

Διάβασα στην εφημερίδα πως κάποια πέθανε, κάποια όπως εγώ

γνώριζα το όνομα.

Ζούσε, όπως εγώ, έγραφε βιβλία, όπως εγώ, γέρασε,

και τώρα είναι νεκρή.

Σκέψου τώρα να είσαι νεκρή και να έχεις αφήσει τα πάντα πίσω σου,

αγωνία, φρίκη και μοναξιά, και την ασυμφιλίωτη ενοχή.

Όμως μια μεγάλη δικαιοσύνη βρίσκεται στον πυθμένα των πραγμάτων.

Όλοι έχουμε να περιμένουμε έλεος – μια δωρεά που κανείς δεν κλέβει.

Κάριν Μπόγιε, Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα (1941)

Μετάφραση: Δέσσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Karin Boye - Ξανθό πρωινό

Ξανθό πρωινό, ακούμπα τα μεταξένια σου μαλλιά
στο μάγουλό μου και ανέπνεε ακίνητο στη σιωπή σου.
Η γη ανοίγει πλατιά και διάπλατα το γιγάντιό της δισκοπότηρο,
αναγεννημένη και πάλι στο πυκνό σκοτάδι.
Με φωτεινά φτερά
σαν τεράστιο έντομο χαμηλώνει το Θαύμα
για ν’ αγγίξει ελαφρά ανυποψίαστους
αφυπνούμενους ύπερους.
Πρωινό της έβδομης μέρας...

Πηγή: Δέρμα από πεταλούδες, Επιλογές σουηδικής ποίησης, Μετάφραση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Εκδόσεις: Intellectum, 2018, σ. 45.

Karin Boye - Δύο Ποιήματα

Της νύχτας βαθύ βιολοντσέλο

Της νύχτας βαθύ βιολοντσέλο
σκορπά τη σκοτεινή του αγαλλίαση στα πέρατα.
Ομιχλώδεις οι εικόνες των πραγμάτων διαλύουν τη μορφή τους
σε ποτάμια κοσμικού φωτός.
Φουσκοθαλασιές, λαμπρές εκτεταμένες,
ξεπλένουν κύμα το κύμα μέσα από μπλε νύχτας αιωνιότητα.
Εσύ! Εσύ! Εσύ!
Δηλωτική ανάλαφρη ύλη, ανθοφόρου ρυθμού ο αφρός,
αιωρούμενο, ιλιγγιώδες ονείρου όνειρο,
εκτυφλωτικά λευκό!
Είμαι ένας γλάρος εγώ, και αναπαυόμενος σε τεντωμένα φτερά
πίνω θαλασσινό αλάτι ευδαιμονία
Πέρα μακριά ανατολικά απ’ όσα γνωρίζω,
Πέρα μακριά δυτικά απ’ όσα επιθυμώ,
και αγγίζω την καρδιά του κόσμου –
εκτυφλωτικό λευκό!

Το δέρμα μου είναι γεμάτο από πεταλούδες

Το δέρμα μου είναι γεμάτο από πεταλούδες,

από σκιρτήματα φτερών–

φτερουγίζουν πέρα στον κάμπο και απολαμβάνουν το μέλι τους

και πετούν στο σπίτι και πεθαίνουν

με μικρούς θλιβερούς σπασμούς,

και ούτε ένας κόκκος γύρης δεν έχει διαταραχτεί

από τα ελαφρά πόδια.

Γι’ αυτούς είναι ο ήλιος, ο πυρακτωμένος,

απέραντος, γηραιότερος από το χρόνο…

 

Αλλά κάτω από δέρμα και αίμα και μέσα απ’ το μυελό

μετακινούνται βαριά βαριά φυλακισμένοι αϊτοί θαλάσσιοι,

φαρδύφτεροι, που ποτέ δεν αφήνουν το θήραμά τους.

 

Πώς θα ήταν η ανησυχία σας μια φορά

σε θαλάσσια ανοιξιάτικη θύελλα;

Πώς θα ήταν η κραυγή σας,

όταν ο ήλιος πυράκτωνε κίτρινα μάτια;

Κλειστή η σπηλιά! Κλειστή η σπηλιά!

Κι ανάμεσα στα νύχια, στριφογυρίζουν

σαν υπόγειοι βλαστοί λευκές

οι εσώτερες ίνες μου.

Για χάρη του δέντρου, 1935
Απόδοση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη