Σβήνουν απότομα όλα γύρω μου σαν όταν κλείνει
του θαλάμου το φωτάκι η νοσοκόμα και πάει ν’
αδειάσει τα λεκανάκια με το αίμα το πηγμένο και
τα γκρίζα σάλια ή όπως σβήνουν όλα στο μυαλό
του αγοριού που ψαύει το φαλλό του κάτω απ’ το
σεντόνι γίνεται νύχτα γύρω μου πολλαπλασιάζονται
σα ρίζες σπαραγγιού άγνωστοι άνομοι να παζαρεύ-
ουν σκόνη στα τσιγάρα το καυλί τους και τη μάνα
τους την ίδια κι άλλοι που αρκούνται να μυρίζουν
τη βενζίνα στο σφουγγάρι και τρίτοι που βαράν
γροθιές αναμεταξύ τους κι αιμορραγούν εγώ φοβά-
μαι μα δε φεύγω τότε με πλησιάζει κάποιος και
«Δεν είσαι συ που η μνηστή σου χρόνια στο οινο-
πνευμα συντηρημένη στο μουσείο» και «Εσύ δεν
είσαι που ’σβησες απ’ τον οικογενειακό σας τάφο
τα ονόματα βάζοντας σ’ άντρες και γυναίκες Λά-
ζαρος μα τίποτα δε γίνηκε» κι εγώ καταλαβαίνω
πως οι πάντες ξέρουμε τα πάντα για τους πάντες
άρα ελεύθερα μπορώ να ψεύδομαι γι’ αυτό και κό-
βω το κεφάλι μου το βάζω στη μασχάλη τ’ άλλο
φοράω γίνομαι σαν τον Άη-Γιάννη των εικονισμά-
των μπαίνω στο παιχνίδι και παίζω μέχρι που από
τα μάτια του καλού μου κεφαλιού σβήνουν απότο-
μα όλα.
[από την συλλογή ‘Πόλεως’, εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 12/1985]
Πηγή: https://diskoryxeion.blogspot.com/2012/12/blog-post_16.html
