Είχε κάνει παραγγελιά. Το «Ένας Μάγκας στο Βοτανικό». Κατεξοχήν αντρική επιλογή ζεϊμπέκικου.
Χόρευε ελεύθερα χωρίς επιτηδευμένα βήματα και φιγούρες, χωρίς πολλά, πολύ σκέτα, πολύ δωρικά.
Μόνο τα πόδια κινούνταν βαριά και με αλογάριαστες κινήσεις, σχεδόν σέρνονταν από υπογάστρια μνήμη, τα χέρια κρέμονταν στα πλαϊνά της, ανέκφραστα, χωρίς αισθήσεις, πεταμένα στον κορμό της, εντελώς άδεια, άψυχα καλώδια που τα βρόντηξαν κεραυνοί και γυρεύουν να σωριαστούν διαλυμένα πάνω στη γή.
[...]
Έριξε τη μαύρη καμπαρντίνα στους ώμους της, έβγαλε από την τσάντα της χρήματα κι άφησε στο τραπέζι, ήπιε μια τελευταία γουλιά κρασί και κινήθηκε προς την έξοδο βιαστικά και φανερά ανακουφισμένη. Όπως το έμπα της, έτσι εντυπωσιακό και το έβγα της.
Γυναίκα αντισυμβατική, αυτεξούσια, εκφρασμένη τοις μετρητοίς και άπαξ.
Πηγή: Αριστέα Γ. Σερεμέτη, Ηλεκτρόνια, Αθήνα: Λόγου Χάριν 2021, σσ. 8-9.
