Δημήτρης Λέντζος - Δεκαπενταύγουστος Ιούδας

Η μεταγωγή του έγινε
με δημόσια δαπάνη
στις αγροτικές φυλακές
της Τίρυνθας
ισοβίτης ζωές τώρα
καμμιά χάρη
δεν δέχθηκε
ούτε άδεια και άλλες
του νόμου ευεργεσίες
έμεινε εκεί αμετανόητος
μετρώντας
ανάποδα τα χρόνια του
το πρωί έβγαινε
με τον λευκό του χιτώνα
και άπλωνε στη συκομουριά
τα λινά του ρούχα
ύστερα χτένιζε τα μακριά του μαλλιά
στον ήλιο
με τους ανεμιστήρες
και τις κληματαριές
και έμοιαζε από μακριά
σαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο
και τον Άγιο Ιωάννη τον μαθητή
τις νύχτες στο κελί του
έψελνε στο δεξιό ψαλτήρι
με τις χορωδίες
των ισοβιτών
με τα τατουάζ και τα φωτοστέφανα
ύστερα άναβε το καντήλι
μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας
και την παραμονή της γιορτής της
χόρευε
στο πανηγύρι στις Μυκήνες
εκείνο το παλαιό τσάμικο
ανάμεσα σε κονιάκ, μπύρες
σπασμένα γυαλιά
και παλαμάκια
από τις εταίρες
των διπλανών ιερών
χαράματα
τον βρήκαν κρεμασμένο
στη συκομουριά
στον αγρό του Κεραμέως
μπροστά από την πύλη
του ανακτόρου
των Ατρειδών.

Δημήτρης Λέντζος - Χακί αμπέχoνο

                                      Δώρα Βέτσου - Χακί αμπέχωνο - (Ν. Μπαλής - Δ. Λέντζος) 

Χακί αμπέχονο και το μπλουτζίν τριμμένο

κι η πολαρόιντ να κρατάει τη στιγμή

τσιγάρο σκέτο και αδέξια στριμμένο

στο δρόμο τράβηξες μια κόκκινη γραμμή.

Μακριά συνέλευση γενιά των συνθημάτων

πάντα μιλούσες με σφιγμένη τη γροθιά

φούρνος – κατάψυξη παιχνίδι αισθημάτων

κι απ’ τα δεκάξι σου να πέφτεις στα βαθιά.

Πάει καιρός που μπήκες στα 40

πού θα μας πάει άραγε αυτή η εκδρομή

κι εμείς που λέγαμε θα αλλάξουμε τα πάντα

οι ίδιοι αλλάξαμε ζωές και διαδρομή.

Τόσα ποιήματα του Λόρκα του Νερούδα

και κάτι βράδια μεθυσμένη με Ρεμπώ

κάμπια που έγινες μια νύχτα πεταλούδα

παρτ τάιμ τα όνειρα το Σάββατο ρεπό.

Πώς να κρατήσεις τη ζωή με χαλινάρι

και με τσιρότο πώς να κλείσεις την πληγή

αγρίμι ο έρωτας και κόβει το λινάρι

και ακόμη μέσα σου το τραύμα αιμορραγεί.

Δημήτρης Λέντζος - Δεκαπέντε

Μνήμη Αλέξη Γρηγορόπουλου

Εγώ μ αρχαίο πυρετό

πιάνω στα τρία εκατό

πως να με νιώσετε

στη γαμημένη σας ζωή

μ όλα τα πρέπει και τα μη

θα με σκοτώσετε

μα εγώ θα έρχομαι ξανά

στο ονειρό σας που γερνά

δεν θα γλυτώσετε

το φόνο μου με πονηριά

προτού να σβήσουν τα κεριά

θα μου χρεώσετε

Μάνα, μη με ψάχνεις μάνα

έχω για παρέα ήλιους μακρινούς

φίλε, τα χαρτιά μου στείλε

δεν περνάς λαθραία για τους ουρανούς

Είχα τα όνειρα υγρά

και ανοιγμένα τα φτερά

πως να με φτάσετε

μέσα στο κόσμο σας σκυφτοί

παραιτημένοι εαυτοί

θα προσπεράσετε

κι όλοι με λέγατε μικρό

κι έχω μπροστά μου τον καιρό

κι όμως μεγάλωσα

με μία σφαίρα στη καρδιά

για όλου του κόσμου τα παιδιά

στο φως σκαρφάλωσα.

Δημήτρης Λέντζος - Δεκαπενταύγουστος

Αχ! κοριτσάκι μου πεντέμισι χρονώ

τον ήλιο κοίταξες και κάηκες μια μέρα

και το ταξείδι σου το πρώτο το στερνό

μοιάζει του κόσμου μαχαιριά η καλημέρα

Και συ μητέρα που αγιάζεις τα νερά

πως να σε λένε Παναγιά η Αντιγόνη

απόψε οι άγγελοι πουλήσαν τα φτερά

και σου αγόρασαν το νεκρικό σεντόνι

Περιστεράκι μου για σένανε θρηνώ

και κάνω τόπο να κρυφτείς την αγκαλιά μου

ήλιε που άφησες τον κόσμο σκοτεινό

κι αφίλητα για πάντα τα φιλιά μου

Μια μέρα θάρθει το ποτάμι καθαρό

να φέρει πίσω τη πανάρχαια εικόνα

κόσμε που κρύβεσαι στον πρόστυχο καιρό

Δεκαπενταύγουστος και μοιάζεις με χειμώνα.

Αντλήθηκε απ' το προφίλ του Ποιητή