Γλυκερία Μπασδέκη - Δύο ποιήματα

 θέλω να με πας στα πανηγύρια

                                  Σ' αυτά τα τριήμερα που τραγουδάει η

Ξανθή Περράκη ακόμη κι όταν δεν τραγουδάει, με χάρτινα

τραπεζομάντιλα μες στη λίγδα, να καθίσουμε κάτω απ' τα

ηχεία, να μην ακούς αυτά που σου λέω και να μην καταλα-

βαίνω αυτά που μου λες. Να είναι της Παναγιάς ανήμερα

και να ΄χει κλάψει η εικόνα και να 'χουν βγει τα φιδάκια να

γλείψουν τα δάκρυα και να 'χουν μοσχοβολήσει τα κρινάκια.

Όλα να 'ναι νάι νάι νάι κι εσύ ο πιο Παναγιώτης, γιατί θα σ'

έχω ξεματιάσει αποβραδίς με λάδι κι αλάτι και θ' αστρά-

φτεις σαν πάλκο. Κι όλο θα φέρνεις μπίρες κουτάκια με το

εύκολο άνοιγμα και θα με ταΐζεις λουκάνικα με πράσο μέχρι

ν' ανοίξει το στομάχι απ' την τόση ευτυχία και να πεταχτούν

οι λέξεις που έκρυβα πρόχειρα στους πεπτικούς σωλήνες και

σ' άλλες θαλάσσιες σπηλιές. Και μπίρα την μπίρα, ηχείο το

ηχείο, γαρίφαλο το γαρίφαλο, τίποτε δεν θα 'ναι ακριβώς το

ίδιο. Θα λέμε ότι έχουμε ονομαστική και μας λένε Μαρία

Μοντεσσόρι και Γιούλα Παναγιούλα και Παναΐτ Ιστράτι και

Ξανθή Περράκη και ό,τι γιορτάζει και δεν γιορτάζει ανήμε-

ρα. Θα λέμε, θα τρώμε και θα δεχόμαστε ευχές.

        Γιατί έτσι είναι τα πανηγύρια που δεν πήγαμε, αλλά θα

πάμε. Τρεις ημέρες μέγα θάμα είναι και μετά μαζεύει η ορ-

χήστρα.

                                   *

απόψε φίλα με να με χορτάσεις

                                                                  Υπάρχουν πρωινά

φιλιά χωρίς καφέ, με γλώσσες στεγνές - φιλιά που ακόμη

μυρίζουν ύπνο και σεντόνια. Υπάρχουν και μεσημεριανά,

ήρεμα, χορτασμένα - φιλιά με υπολείμματα σάλτσας.

     Αργά το βράδυ τα φιλιά μυρίζουν οινόπνευμα. Του κόντε

Σολωμού ήταν ποτισμένα με κολόνια, του Μάλκολμ Λόουρι

είχαν γεύση τεκίλας με σκουλήκι. Και τα δύο ήταν σοβαρά 

και θλιμμένα και σήκωναν τη σκόνη σαν σύννεφο.

     Υπάρχουν τα πληρωμένα, υπάρχουν και τα ελευθέρας. Φι-

λιά σε πάρκα, σε δρόμους, σε σπίτια, σε γραφεία, σε φορ-

τηγά. Φιλιά σε υπόστεγα και φιλιά κάτω απ' τον βυθό. Υπό

το μηδέν και με θυελλώδεις ανέμους. Φιλιά που απειλούν

την πανίδα και φιλιά που απειλούν τη χλωρίδα. Υπάρχουν

κι αυτά που δεν απειλούν κανέναν.

     Η Ούλρικε Μάινχοφ έδινε αλμυρά φιλιά με γλώσσα, η Έμι-

λυ Ντίκινσον δεν πρόλαβε να φιληθεί. Ο στρατάρχης Παπά-

γος δεν φιλούσε στο στόμα κι ο Αδόλφος Χίτλερ έδινε μακρό-

συρτα δραματικά φιλιά με τον Βάγκνερ στη διαπασών. Ένας

που ήξερα φιλούσε σαν να φοβόταν μη χάσει το λεωφορείο

κι ένας που ήθελα να ξέρω, σαν το άθροισμα των αριθμών

της ημερομηνίας της άλωσης της Κωνσταντινούπολης - τα

φιλιά του έγραφαν ιστορία, δηλαδή.

     Μερικοί φιλάνε κατουρημένες ποδιές και μερικοί την Πα-

ναγιά στο στόμα. Μερικοί φιλάνε σταυρό, άλλοι προτιμούν

τους λαιμούς. Κάποιοι έχουν φιληθεί πολύ, κάποιοι όχι και

τόσο.

      Και κάποιοι θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να λάβουν τον

τελευταίο ασπασμό - το πλέον δημοκρατικό απ' όλα τα φιλιά

που μας αναλογούν.

ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ

κλάματα

LIFO ΒΙΒΛΙΑ

2019

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη

Γλυκερία Μπασδέκη - Έξι ποιήματα

 ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗ Βʼ

άχνιζε το κεφάλι μου

έβγαιναν δικηγόροι

και γιατροί, συνάψεις,γάγγλια

σε φαγοπότι

φύγετε,φύγετε-

έχω τη μάναμου

στην αιμοκάθαρση

έφτυνα,σκόνταφτα,έσερνα

κατάρες,δεν ήμουν

στα καλά μου προφανώς

φύγετε,φύγετε-

έχω να βγάλω δυο

καισαρικές, έχω τρελλό στο σπίτι

-πάρτε δρόμο

τους έπεισα στην τελική-

πήρανε τσάντες,σώβρακα,συμβόλαια,

πήγαν στους δίπλα με το εγκεφαλικό

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ

γελούσες στην κουτσή

φορμαίκα,

τι Κάκια Μένδρη,

τι Αττίκ,

τι Ντιριντάουα

όλους τους ξέθαψες

τις Πανελλήνιες του ογδονταεφτά,

τον θείο ΄Εκτορα,

μια λέξη απʼ την εκδρομή

στα Τρίκαλα

το τυρρανούσες,

τοʼψαχνες,

το πήγαινες φιρί φιρί

πάλι μαζί ξεπέσαμε στον καναπέ

ΘΑʼΡΘΕΙΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

τοʼλεγαν θείες,μάνα,γειτονιά-πάντα κυλότα

καθαρή,δεν ξέρεις πότε

θαʼρθει

το έμφραγμα,το

εγκεφαλικό,μια

απλή λιποθυμία,έστω

σαν έτοιμη από καιρό,εσύ

κυρία,αρχόντισσα

να μη γελάνε

οι γιατροί,να μην

κουτσομπολεύουν

νοσοκόμες

EΘΝΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ

για το

σπασμένο πόδι

να σας δει

ο κύριος

Παπαδίτσας

ούρα, ουρία,

ζάχαρο

κύριος

Σινόπουλος, απαρεγκλίτως

ακτίνες θώρακος

Εμμανουήλ

Αναγνωστάκης -κλείστε όμως

ραντεβού

εγκαίρως

για την ψυχή

για την ψυχή

ο

κύριος

Γιώργος

Χειμωνάς

-τι επιστήμων!

(ΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΣΤΙΣ ΛΙΣΤΕΣ,

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΟΥ;)

ΤΙ

ΔΕΝ

ΤΟΥΣ

ΒΡΙΣΚΕΤΕ

ΠΟΤΕ;

ΤΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΜΟΥ ΛΕΤΕ;

χτυπήστε νύχτα το

κουδουνι,

πάρτε τον πετεινό σας

αγκαλιά,

λαλήστε

τρις

και

να

μπροστά σας

οι

γιατροί

ολόδροσοι

Μʼ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ

θα σε σκοτώσει

το τσιγάρο (είπες)

το τραμ Πατήσια-Λάρισα

το νι πριν τα φωνήεντα

το ασετόν, οι λάμπες αλογόνου,

ένας φαντάρος Κώστας

απʼ τον ΄Εβρο (είπα)

θα με σκοτώσει επίσης

FASTEN YOUR SEAT BELTS PLEASE

νάτος,

νάτος πετιέται

όχι Πλαστήρας,όχι

τον άλλο καβαλλάρη εννοώ

τον μαύρο-μαύρο

τον μαυρόγυφτο

τον στραβοκάνη

που θα σου τάξει αεροπλανάδα

Κυψέλη-Δάσος των Μακάρων

να λες αγκού

να φτύνεις χιόνι

να είσαι ο σούπερ μακαρίτης

με φαλάκρα

κι άλλες ψυχραιμίες

Πηγή: https://www.poiein.gr/2012/03/29/aeoeanssa-idhaoayec-aie-dhiethiaoa/

Γλυκερία Μπασδέκη - [άτιτλο]

Δεν είχα ποτέ δικό μου κήπο

Ούτε γλάστρες είχα

Δεν χρειάστηκε ν’ αφήσω τα κλειδά στον κολλητό μου

Να ποτίζει τα λουλούδια όσο λείπω

Ποτέ δεν έλειψα άλλωστε

Πήγα μέχρι την Αλεξάνδρας κι έτρεξα πίσω

Πήγα μέχρι το περίπτερο κι αγόρασα ξυραφάκια

Πήγα μέχρι την ταράτσα κι άπλωσα θηλειές

Πήγα πουθενά

Πήγα κατά διαόλου μου και δεν ήθελα να γυρίσω

Γιατί δεν ερχόσουνα

Γιατί δεν σε είχα μυρίσει στον αέρα

Γιατί δεν έβλεπα τα κορίτσια στη Σόλωνος

Να τραγουδάνε τον εθνικό τους ύμνο

Γιατί δεν σου είχα πιάσει το χέρι

Κι είμασταν ακόμα πολύ σκλαβωμένοι

Γιατί δεν πρόσεξα ότι φορούσες σιδεράκια

Και ξεσήκωνες κάτι ραγιάδες στη Μπενάκη

Έπρεπε να με φιλήσεις στο στόμα

Για να πάω κάπου

--------------------

Πηγή: Αν είχαμε παντρευτεί, θα γεννούσαμε τον Κωστή Παλαμά, Εκδόσεις Τηλέγραφος, 2024.

Γλυκερία Μπασδέκη - Οι φίλοι και οι σκύλοι

αυτοί με αγαπάνε πιο πολύ
αυτοί με ξέρουν
στα μάτια μου    ορκίζονται
 
(είσαι η κούκλα μας,    μου λένε)
μέρες μου γλείφουν   τις ουλές
(είσαι η φάτνη μας,   μου λένε)
οι φίλοι και οι σκύλοι
 
Οι φίλοι μου.
Οι σκύλοι μου.

(Από τη συλλογή «Σύρε καλέ την άλυσον», εκδ. Ενδυμίων, 2012).

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/dog-poems/8/ ]

Γλυκερία Μπασδέκη - Ασυνόδευτες

 Οι φακές δεν χρειάζονται ποιήματα για να βράσουν.

 

Έχουν μάθει να πηδάνε μόνες τους στην κατσαρόλα,

να βρέχονται με το ταπεινό λαδάκι,ίσως και μ’ένα ξερό

δαφνόφυλλο που το’σκασε απ΄τα άπαντα του Καρυωτάκη.

 

Δε θέλουν τίποτε άλλο. Ιδίως απαγγελίες.

 

Ξινίζει και το πούμαρο απ’τις μικροφωνικές που στριγγλίζουν

τις άρτι εκδοθείσες.

 

Γλυκερία Μπασδέκη - Μύλοι Αγίου Γεωργίου

μες στον Μασούτη, άλουστη

λερή

ένα αλεύρι ήθελε, δεν προσδοκούσε

τίποτε, δεν ήξερε, εννιά παρά

στο κλείσιμο

κι όμως

δεν έχει ώρες ο Ανελέητος,

δεν στέλνει μήνυμα πιο πριν, δεν

προειδοποιεί ο Αλήτης

εκεί, μπρος στο αλεύρι

ολικής, μετά τις

ζύμες

παραμόνευε

κι εκείνη άλουστη, λερή,

ένα αλεύρι μόνον

ήθελε

την κάρφωσε, την έλυωσε

πάει στον αγύριστο

κι ακόμα παραπέρα η άλουστη

με το αλεύρι αγκαλιά αιώνες τώρα

Όλες οι αντιδράσει

Γλυκερία Μπασδέκη - Στον Γιώργο Χειμωνά

                                     
Κάθε βράδυ βγαίνει βόλτα με ένα καρότσι.
Μέσα του δεν υπάρχει μωρό, αλλά γάτα.
Τη φωνάζει Αγαύη και είναι τριών μηνών.
Κάθεται πάντοτε στο ίδιο παγκάκι. Στον
Βοτανικό κήπο. Την παίρνει αγκαλιά
και απαγγέλει στίχους από τον Άμλετ. Γύρω του
μαζεύονται διάφοροι: πόρνες, φονιάδες,
τραβεστί, νταβατζήδες, νάνοι από το
διπλανό τσίρκο, άρρωστοι με Έητζ που
το ’σκασαν από το Λοιμωδών. Τους αφήνει
να τη χαϊδέψουν κι αν έχει κέφια, τους
δίνει να την κρατήσουν για λίγο στην
αγκαλιά τους. Μόλις αρχίσει να φέγγει
σηκώνεται βάζει την Αγαύη στο καρότσι
και φεύγει βιαστικά για να ανοίξει
το ιατρείο του. Όπως πάντα.

Πηγή: Γλυκερία Μπασδέκη, Είναι επικίνδυνο ν’ ανοίγεις την πόρτα σου σε άγνωστες μικρές, Πλέθρον 1989.

Γλυκερία Μπασδέκη -Καλοκαιρινά Φροντιστήρια

Οι  έμπειροι σε καλοκαίρι σπανίως μεταδίδουν την πείρα τους. 

Δεν παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα καλοκαιρικής,

δεν μαζεύουν κλειστά γκρουπάκια τριών-τεσσάρων ατόμων

για εντατικά. 

Εχουν καεί από Ιούλιο και μη συμμόρφωση σε δείκτες προστασίας. 

Τους έχουν φύγει θερινά ηλιοστάσια από τα χέρια και δεν είπαν κιχ.

‘Εχασαν μια δεξιά γάμπα στο Ιόνιο και μια αριστερή αορτή στο Αιγαίο. 

Θρήνησαν μπουρνούζια δυο νούμερα μεγαλύτερα, κόπερτον συλλεκτικά

με το σκυλάκι της Τζόντυ Φόστερ, όλο τον δύσκολο θάνατο του Ασλάνογλου

και τα ψάθινα καπέλα της Λυμπεράκη όταν δεν είχε ακόμη γίνει μάνα. 

Επαιξαν πολύ κι έχασαν πολύ οι βετεράνοι. 

Ξέρουν ότι τέτοιες πείρες δεν πάνε σκυταλοδρομία.

Το πολύ πολύ να σου πουν να προσέχεις την πανσέληνο του Αυγούστου

και τα μπλουζ του Μισσισιπή.

Κι αυτό με επιφύλαξη : δεν είναι να τα λες σε νέους αυτά τα πράγματα. 

-Θα καούν με χάρη  κι από μόνοι τους...

 

Γλυκερία Μπασδέκη - [Βραβεία δώστε!]

όλα τα θέλω

 

λίστες μικρές
μεγάλες
κύπελλα

 

εύφημες μνείες
μπρούντζινα

 

δεύτερα
πρώτα
κρατικά

 

για να τα χώνω
μέσα μου
βαθειά

 

να ψάχνεις
μήνες
στα συντρίμμια

Γλυκερίας Μπασδέκη - Η ζωή του παιδιού

τέρμα Σκουφά μου σπάνε τα νερά

έτσι όπως πήγαινε το πράγμα
θα γεννούσα

σηκώνεται για τουαλέτα ο άνθρωπος

γυρίζει, του’χω το παιδί του
φασκιωμένο


μου λέει δεν είναι
συμπεριφορές αυτές,
θα εκτεθούμε στα γκαρσόνια

αρχίζει το μωρό μπαμπά μην τρέχεις
πιάνει και τις καμπάνες του ο δικαστής

γίναμε ρόμπα

Η Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Γλυκερία Μπασδέκη - Υπό Δαιμόνων

άρχισε τους εξορκισμούς,
τα απεταξάμην

βγάλε τη φούστα, το
σουτιέν,
στην τάρταρο το
φανελάκι

ακάθαρτη και
βελζεβούλα,
δράκαινα, τρεις
νύχτες
ούρλιαζε η
μικρή, πονούσε



τα πόδια μούδιασαν
στον καναπέ
έτσι ανοιχτά, να φύγουν
τα δαιμόνια

να πάνε αλλού,

σε κόρη άλλη
άνυδρη και
έρημη
και αγεώργητη

Η Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Γλυκερία Μπασδέκη - Μύλοι Αγίου Γεωργίου

Μες στον Μασούτη, άλουστη,
λερή
ένα αλεύρι ήθελε, δεν προσδοκούσε
τίποτε, δεν ήξερε, εννιά παρά,
στο κλείσιμο

κι όμως
δεν έχει ώρες ο Ανελέητος,
δεν στέλνει μήνυμα πιο πριν, δεν
προειδοποιεί ο Αλήτης

εκεί, μπρος στο αλεύρι
ολικής, μετά τις
ζύμες
παραμόνευε

κι εκείνη άλουστη, λερή,
ένα αλεύρι μόνον
ήθελε

την κάρφωσε, την έλυωσε

πάει στον αγύριστο

κι ακόμα παραπέρα η άλουστη

με το αλεύρι αγκαλιά αιώνες τώρα

Η Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Γλυκερίας Μπασδέκη - Ο ύμνος της ζητιανιάς (απόσπασμα)

Είναι σπουδαία τέχνη η ζητιανιά

Δεν δίνει ο πάσα ένας τον παρά

Δε σου χαρίζει το προπέρσινο παλτό

Δε χαλαλίζει το ληγμένο φαγητό

Πρέπει να είσαι της υπομονής

Να επιμένεις και να εκλιπαρείς

Στις βίλες να τη στήνεις στωικά

Μέχρι να βγει η πλούσια κερά

Το χώμα που πατάει να το γλέιψεις

Στο πρώτο κλώτσημα μην υποκύψεις

Δε θέλει εγωισμούς και χαζομάρες

θα δουν τα μάτια σου πολλές τρομάρες

θα προσκυνήσεις για να ελεηθείς

Μα στην ουσία θα 'σαι εσύ ο νικητής

Μία βοήθεια, παρακαλώ!, bibliotheque, 2018

Γλυκερία Μπασδέκη-[Ποιώ την νήσον]

Αν δεν πέταξες τις πατερίτσες
Κι οι γιατροί δεν έσκισαν τα πτυχία τους
Αν δεν σε φίλησε η μαύρη πεταλούδα του Πόρου
Και δεν έσταξε λέπια το σεντόνι σου
Θα με θεωρήσεις άλλο ένα νησί
Μέσα σ’ όλα τ’ άλλα νησιά
Θα ξέρεις μόνο τις μοντέρνες ταβέρνες μου
Και το χοτέλ Λιόχαρη φίσκα τον Αύγουστο
Εγώ δεν είμαι το νησάκι που νόμισες
Εγώ είμαι η παλίρροια
Και η αγία πανθάλασσα
Είμαι η μυστηριώδης νήσος
Και η παντοχαρά
Ο Θεός κάνει πάρτυ στον κόλπο μου
Τι ψαλμωδίες!
Τι χοροί!
Τι φλερτ!
Τι Χερουβείμ στην ενδοχώρα!
Τι καλοήθειες, τι θάματα, τι πράματα
Σ’έναν ορμίσκο μαζεμένα!

Αν δεν ζάρωσες ποτέ σου
Με ρίγη στη ραχοκοκαλιά
Δεν πιστεύεις σε μένα
Είσαι  βλαξ με περικεφαλαία
Αν με θεωρείς οικονομική λύση
Και τριήμερη απόδραση
Μην περιμένεις  να μεσιτέψω για χάρη σου
Στα σαρανταπέντε κύματα
Μη σώσεις και ξαναπατήσεις
Στο λιμάνι μου
Σιγά μην χαλαλίσω θαύματα
Σιγά να μην θαυματουργήσω
Αναιτίως

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/83398

Γλυκερία Μπασδέκη- Ραμόνα travel

Φύτευα τριαντάφυλλα στο χιόνι.

Νόμιζα πως όταν αγαπάς όλα γίνονται χώμα, όλα γίνονται λουλούδια.
Νόμιζα πως όταν αγαπάς φυτρώνουν τριαντάφυλλα στο χιόνι.
Δεν μπόρεσα να κοροϊδέψω το χειμώνα.
Τίποτε δεν ανθίζει στο χιόνι.
Το χιόνι δεν είναι χώμα, το χιόνι είναι χιόνι.
Τα τριαντάφυλλα δεν ανθίζουν στο χιόνι.

Τέσσερα Θεατρικά, εκδόσεις Bibliotheque

Γλυκερία Μπασδέκη-λευκοί πια

 (τον σεπτέμβριο η γλώσσα ξασπρίζει)

Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών
ανθέων, με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού(...)

Ανδρέας Εμπειρίκος

 

 

Τώρα που έφυγε ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος.

Τώρα που ξεμαύρισες και δεν μιλάς καλοκαιρινά.

Στη λευκή σου εποχή.

Χωρίς τον ήλιο τον ηλιάτορα να σου χαρίζει αναίδεια, γλωσσάρα και λαμπερό δέρμα.

Χωρίς κρυμμένες κυτταρίτιδες στα κόπερτον.

Χωρίς παραλίες. Χωρίς τις λέξεις- σαράντα υπό σκιάν.

Γιατί τον Αύγουστο η γλώσσα μαυρίζει και ψήνεται.

Τον Αύγουστο λες θέλω, έρχομαι, δε γαμιέται, σ' αγαπάω, εσένα μόνο, χούφτωσέ με, καίγομαι, κι άλλο, μη σταματάς.

Ενώ τον Σεπτέμβριο η γλώσσα ξασπρίζει και ψιχαλίζει.

Τον Σεπτέμβριο λες δεν ξέρω, φοβάμαι, έβγαλε ψυχρούλα, θα βρέξει, άστο για μετά, τι να σου πω τώρα, θα βράσω φασόλια.

Όσα πρόλαβες να πεις τα είπες.

Κι όσα δεν πρόλαβες θα τα πεις του χρόνου.

Τώρα μπορείς να μελαγχολήσεις για το καλοκαίρι που ξαναέφυγε και θα ξαναφύγει μέχρι να ξανάρθει.

Το ίδιο έκαναν και πριν από σένα κι ο Ρεμπώ, κι ο Γκαίτε, κι ο Ασλάνογλου κι η φίλη μου η Καίτη που έχει κομμωτήριο στην Πάτρα.

Πηγή:https://www.lifo.gr/blogs/crying-game/leykoi-pia-apo-tin-glykeria-mpasdeki

Γλυκερία Μπασδέκη-πανελλαδικές

 {έχεις να δίνεις και να δίνεις εισαγωγικές }

Πάντα θα μένει μια άσκηση φυσικής άλυτη, λατρεία μου.

Δεν τελειώνει το έργο έτσι εύκολα.

Δεν ξεπληρώνεις σ'αυτό το εξεταστικό με 17.000 μόρια μάγκες/ μια χαρά/ με τα τσαρούχια στο Χημικό Ιωαννίνων .

Έχει κι άλλα πλάνα ο σκηνοθέτης.

Έχει πολλά χιλιόμετρα σελυλόιντ, έχει μονταζιέρα, έχει να βρει αίθουσα, να κόψει εισιτήρια -δεν καθάρισες με μια φορά Πανελλαδικές αγαπημένε υποψήφιε.

Θα δίνεις και θα δίνεις κι όλο θα εισάγεσαι.

-Θα περάσεις Πανκαταθλιπτικές .

-Θα περάσεις Πανωλεθριακές.

-Θα περάσεις Παναπελπισιακές.

Θα γράφεις σε τετράδια, σε τοίχους, σε παγκάκια, σε φλέβες.

Και θα ξαναεισάγεσαι και θα ξαναεισάγεσαι.

- Θα περάσεις Παναισθηματικές.

- Θα περάσεις Πανθρυψαλιακές.

- Θα περάσεις Πανπροδοσιακές.

Δεν έχουν τελειωμό αυτές οι εισαγωγικές

- πάντα θα μένει μια άσκηση φυσικής άλυτη, λατρεία μου.

πηγή: https://m.lifo.gr/articles/crying/104721

Γλυκερία Μπασδέκη : αναλγητικά* {πάντα να’χεις κάνα καλοκαίρι πρόχειρο στο φαρμακείο}

Εμείς οι σταχομαζώχτρες, οι κόρες οι τακτικές με το κουντεπιέ τζίτζικα και το φυλλοκάρδι μυρμηγκιού δεν πετάμε κανένα καλοκαίρι στο αχρήστων. Τα μαζεύουμε προσεκτικά ένα ένα-μαζί με χαρτοπετσέτες από καντίνες εθνικών οδών, ληγμένα αντηλιακά, σεζλόνγκ για λιποθυμίες και αποδείξεις διοδίων. Αχρείαστα να 'ναι, κάποτε όλοι θα τα χρειαστούμε. Θα 'ρθουν άλλα καλοκαίρια πιο θυμωμένα και θ' ανοίξουμε το φαρμακείο με τα παλιά κολλύρια να δροσίσουν τα νέα δάκρυα. Θα έρθουν αύγουστοι τόσο σκληροί που κάτι προδεκαετείς λυγμοί με πανσέληνο θα φαντάζουν παραδείσιοι.

Τα νέα καλοκαίρια θα έχουν γενικές αίματος, μαγνητικές, υπέρηχους, ορφάνιες στη στροφή, ανήμπορα σώματα, φοβισμένα μάτια, πάνω κάτω γραφειοκρατίες, λεφτά να μην φτάνουν για αξιοπρέπειες, καθόλου αξιοπρέπειες, ξεχάστε τις αξιοπρέπειες.

Και τότε θα καθήσουμε στην παραλία της αναμονής, θα κλείσουμε τα μάτια και θα βγάλουμε τα αναλγητικά απ΄το κουτάκι το χωμένο στην κροταφική. 'Ενας Δ. θα μας λέει ότι αγαπάει άλλη και να μαζέψουμε μπουρνούζια και ομπρέλλες, ένας Π. θα μας αφήσει ξημερώματα στη στροφή της Γαρίτσας χωρίς παπούτσια, ένας Γ. δε θα μας κάνει τίποτα και θ' ανοίξει η μύτη μας μεσαυγουστιάτικα. Αυτά που κάποτε μας τζάκισαν τώρα θα μας περιθάλψουν.

Το κλιματιστικό θα δροσίζει τρυφερά ,η ξανθειά στις πληροφορίες θα μοιάζει με την Ανν Λόμπεργκ, το πόρισμα θα είναι ένα παθιασμένο γράμμα κάποιου άγνωστου θαυμαστή με μετεκπαίδευση στο Tζονς Xόπκινς.

Πηγή: https://www.lifo.gr/various/analgitika

Γλυκερία Μπασδέκη- [τι είν’η πατρίδα μου;]

Όταν ζούσα στη μυστηριώδη νήσο τα σύνορα του έθνους μου ήταν το σπίτι του Κόντε,

η καμπάνα του ΄Αη Σπυρίδωνα κι εκεί που πάρκαρε το μηχανάκι του ένας Σπύρος που

έπινε τζιτζιμπίρες και μ’ έβγαζε βόλτες πάνω κάτω στο Λιστόν.

Στη γενέθλια είχα ορίσει χωρικά ύδατα το υπόγειο που έκρυβα κάτι παλιά Κοσμοπόλιταν

με συμβουλές “πώς να τον κατακτήσετε σε δέκα λεπτά”, το στενό ανάμεσα Αγίας Μαρίνης

και Σαλαμίνος που κάποιος πολύ Κατακτητής με είχε κατακτήσει και το κοσμικό κέντρο

Φάληρο που θαυματουργούσε τις προκατακλυσμιαίες εποχές που ΕΟΚ και ΝΑΤΟ

ήταν το ίδιο συνδικάτο.

Εδώ που είμαι τώρα, σ’ αυτή τη μικρή βόρεια κόγχη με τους μιναρέδες και τις παλιές

καπναποθήκες, ελέγχω το στρατό μου ανάμεσα στα Κτελ που αναχωρούν και στα Κτελ

που επιστρέφουν. Στο σαλόνι οι προμαχώνες με τα άπαντα του Μικρού Νικόλα και τις

τραυματισμένες Μπάρμπι εγγυώνται την εθνική μου ασφάλεια.

Δεν κινδυνεύω από εχθρικά φουσάτα.

Κανένας λίβας δε μου καίει τα σπαρτά.

Είμαι η σημαία μου, οι παραστάτες μου, η μουσική στα μεγάφωνα

και τα χειροκροτήματα του πλήθους μου.

Είμαι η θάλασσα, οι κάμποι μου και τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά μου.

Είμαι κι αυτά κι εκείνα – όλα πατρίδα μου είμαι.

Γλυκερία Μπασδέκη

Γλυκερία Μπασδέκη- Σου τηλεφωνώ από το τελευταίο καρτοκινητό του πλανήτη

Αυτό το καλώδιο είναι το τελευταίο πράγμα που μας συνδέει ακόμη

αύριο δεν θα μας συνδέει κανένα καλώδιο

αύριο θα πεθάνει ο γκράχαμ μπελ

αύριο θα γυρίσουμε στη μεγάλη σπηλιά

θα φοράω τη γούνα που έγδαρες

θα σε περιμένω με τα δεκατρία παιδιά μου

θα παρακαλάω να’ναι όλα δικά σου

αύριο θα πεθάνει η σταθερή τηλεφωνία

αύριο θα πεθάνουν τα άι φον

αύριο θα’χουμε τη μεγάλη κηδεία

χωρίς καλώδια

χωρίς οπτικές ίνες

η γούνα θα είναι ζεστή

θα μπουσουλάω στα τέσσερα

τα παιδιά θα πεινάνε

η σπηλιά δε θα μας χωράει

θα βγούμε έξω

έξω θα’ναι ο λύκος

έξω θα’ναι η αρκούδα

θα χορεύουμε πόλκα στην κηδεία του εφευρέτη

θα ζωγραφίζουμε τηλέφωνα με μωβ κορδέλλες

θα με λένε το Κορίτσι χωρίς Καλώδιο

θα με λένε η Γυναίκα με τα δεκατρία παιδιά

θα με λένε Μαύρη Ντριν

Θα με λένε Μαύρη Ντραν

θα με λένε Αλό,ιζ ενιμπόντι δέαρ;

αύριο δε θα’χουμε πολιτισμό

αύριο θα’μαι λιγότερο γενναία

-αύριο δεν θα μας συνδέει κανένα καλώδιο

πονάει ο λαιμός μου

έκλεισε ο λαιμός μου

ένας βράχος σφήνωσε στο λαιμό μου

έχει κατολίσθηση απόψε κι είναι ωραία

μην κλείσεις!

έχω κρατήσει λίγο καλώδιο

ίσα ίσα να περνάει μέσα απ΄τα βράχια

τι βράχια απόψε!

συγνώμη που μιλάω λίγο περίεργα

συγνώμη που καπνίζω δέκα πακέτα

συγνώμη που καπνίζω σαν πούστης

συγνώμη που έκλεισε η φωνή μου

έχω ένα βράχο μες στο λαιμό μου

έχω φωνητικές χορδές του κώλου

συγνώμη που ακούγομαι σαν καμπαρετζού

συγνώμη που σου σκοτίζω την Παναγία

-είναι ο βράχος ,αυτός τα κάνει

μέριασε βράχε να διαβώ

το κύμα απάνωθέ μου

θε μου

θε μου

Θε μου σώσε με

Θε μου πάρε το βράχο

απειλείται η φωνή μου

απειλείται η σχέση μου

απειλείται το κόκκινο νυχτικό μου

απειλείται το σετ μεταξωτά εσώρουχα/σουτιέν-κυλότα

απειλούμαι

χάνω τη φωνή μου

Χάνω την τραχεία

χάνω το φάρυγγα

χάνω την έσω λαρυγγική

σε χάνω απόψε-

μην

μην

μην κλείσεις

-αύριο δεν θα μας συνδέει κανένα καλώδιο

(απόσπασμα από τη σύνθεση Καλώδια, για μια performance της bijoux de kant)