Κώστας Διαμαντής- Ο ρατσισμός είναι καλός.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και σκέφτομαι τα μαύρα σου

μαλλιά.

Σκέφτομαι τα μαύρα σου μαλλιά, την άσπρη λάμπα

και το λευκό ταβάνι.

Ένα ποντίκι τρέχει στο πάτωμα κι ο ρατσισμός είναι

πάντοτε καλός.

Τα ποντίκια τρέχουν

και εγώ σκέφτομαι τα μαύρα σου μαλλιά και το λευκό

ταβάνι,

την άσπρη λάμπα και τον ρατσισμό που είναι πάντοτε

καλός.

Σκέφτομαι τη λευκή οροφή και τα μαύρα σου μαλλιά

τον ρατσισμό που είναι πάντοτε την άσπρη λάμπα

καλός

σκέφτομαι τη λευκή οροφή τα μαύρα σου κι ο ρατσισμός μαλλιά

που είναι πάντοτε η άσπρη λάμπα καλός

η λευκή κι ο ρατσισμός οροφή τα μαύρα σου

που είναι πάντοτε ΜΠΑΜ

Η λευκότητα του ουρανού που μαγνητίζει

των ποντικών το αίμα που μυρίζει

τα μαύρα σου μαλλιά

κι ο ρατσισμός που είναι πάντοτε ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ

Η λευκότητα του ουρανού που μαγνητίζει

των ποντικών το αίμα που μυρίζει

τα μαύρα σου μαλλιά

κι ο ρατσισμός που είναι πάντοτε ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ

Από τη συλλογή: Κρυφές Σπουδές, Θράκα, 2021

Χρήστος Διαμαντής-Τα παιδιά

 

Τα παιδιά είναι ένα κίτρινο καπέλο, φορεμένο στραβά, φωτοστέφανο του Αγίου Ραφαήλ. Τα παιδιά είναι μια μάσκα, φορεμένη απότομα, αδιαφορία της οικογένειας και ονειροπόληση μέσα από οθόνη. Τα παιδιά είναι μια παγωμένη καρδιά, το κρύο χέρι του πατέρα και τα ξύλα που τελειώνουν εν έτει 2016. Τα παιδιά είναι μια ζεστή αγκαλιά, γέλιο στο γέλιο, φιλί στο χαμόγελο και δάκρυ στο δάκρυ. Τα παιδιά είναι ένα μάτσο πέτρες, έτοιμες να σε λιθοβολήσουν ή να χτίσουν μαζί σου ένα σπίτι. και τέλος Τα παιδιά είναι ένα ερωτηματικό που αναβοσβήνει, κι από την απάντησή σου βγαίνουν στο φως ή μένουν στο σκοτάδι.

Κρυφές Σπουδές, 2021