Διαβάζω και γράφω σημαίνει: φυλάγω το ρυθμό της συνομιλίας που διέπει την πράξη της εκφοράς και την πράξη της ακροάσεως και κατόπιν μεγαλώνω την απόσταση και τις διαφορές που χωρίζουν το συγγραφέα από τον αναγνώστη που με συγκροτούν. Μόνο έτσι μπορεί η παλινδρομή της εργασίας, από τη γραφή στην ανάγνωση και από την ανάγνωση στη γραφή, να παράγει ( δίκην ατμομηχανής ) έργο. Μέσα σε μία αναπνευστική κυκλοθυμία, οι "συνομιλητές" που με απαρτίζουν παίρνουν το λόγο εναλλακτικά αντιλέγοντας ο ένας στον άλλον: δηλαδή συνομιλώντας. Η συνομιλία αυτή συνιστά την εργασία της γραφής και της ανάγνωσης, ενώ ο ενεργοποιός αντίλογος που σοβεί στο βάθος οφείλεται στο ότι η γραφή και η ανάγνωση είναι αντίπαλες και αλληλοαποκλειόμενες πράξεις.
Γράφω τα βιβλία μου και διαβάζω τα βιβλία που έγραψαν οι άλλοι.
Το κείμενο που τώρα γράφω είναι καλύτερο απ' τα κείμενα των άλλων που έχω διαβάσει.
Το κείμενο του άλλου που τώρα διαβάζω είναι καλύτερο απ' αυτά που έχω γράψει..
Δε θα γράφαμε αν η πράξη της γραφής δεν ήταν ένας αντίλογος στην πράξη της ανάγνωσης. Αν η γραφή δεν αναιρούσε απόλυτα και με αμείλικτο τρόπο τα ήδη γραμμένα κείμενα, θα περιοριζόμασταν αναγκαστικά στο ρόλο του αναγνώστη, διαβάζοντας κάποια Βίβλο απρόσιτη σε κάθε συγγραφέα. Ούτε και θα διαβάζαμε όμως αν η πράξη της ανάγνωσης δεν ήταν κι αυτή ένας αντίλογος στην πράξη της γραφής. Αν η ανάγνωση δεν αναιρούσε αμείλικτα αυτή την εν τω γράφεσθαι Βίβλο, που είναι κάθε κείμενο ενόσω γράφεται, τότε δε θα αφήναμε ποτέ το μολύβι απ' τα χέρια.
..................................................................................................................................................
Όταν γράφω διακόπτω συχνά και διαβάζω αυτά που έγραψα για να δω πού βαδίζω. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι γίνομαι και Αναγνώστης του κειμένου μου. Η ανάγνωση που κάνω είναι μια πράξη που υπηρετεί τη γραφή, όντας ολοκληρωτικά εξαρτημένη από το κλίμα του γράφειν. Συντάσσομαι μεν ως αναγνώστης αλλά αυτό δε σημαίνει ότι διακόπτεται αληθινά η ειρμική ακολουθία, που συν-κινώντας το χέρι, τη σκέψη και το μολύβι, αφήνει τα ίχνη της πάνω στο χαρτί. Μ' άλλα λόγια συνεχίζω να γράφω με άλλα μέσα: αντί να γράφω με το χέρι γράφω με τα μάτια.
Έπειτα από πολλές ώρες δουλειάς σταματώ, το βράδυ λόγου χάρη, κάμνω το τελευταίο, το συγκεντρωτικό διάβασμα της περιόδου και μένω ικανοποιημένος. Η απόδοση ήταν καλή. Μόνο δευτερεύουσες διορθώσεις χρειάζονται τα χειρόγραφα για να "ανθρωπιστούν". Αύριο το πρωί, επί τέλους, θα προχωρήσω παρακάτω... Το πρωί όμως ξαναδιαβάζω τα χαρτιά μου και απογοητεύομαι. Πώς μπόρεσα κι έγραψα τέτοια πράγματα; Και το σπουδαιότερο: πώς μπόρεσα να τα θεωρήσω επαρκή;
Τόσο καιρό γράφω και καμία πρόοδος. Βρίσκομαι στο σημείο μηδέν. Ποτέ δεν κατάφερα ώστε η συγγραφική ανάγνωση της νύχτας να συμφωνεί με το αναγνωστικό διάβασμα της μέρας. Με πεσμένο ηθικό ψάχνω, στο φλύαρο όγκο, να βρω καμιά φρασούλα που να με συγκρατεί ως αναγνώστη, ώστε αρχίζοντας απ' αυτήν να συνεχίσω τη δουλειά μου- αν και τις περισσότερες φορές τα παρατώ για να διαβάσω κανένα βιβλίο. Χάνω άδικα τον καιρό μου γράφοντας. Στα βιβλία των άλλων υπάρχουν ανεπτυγμένα, με αφάνταστη επάρκεια, αυτά που προσπαθώ επί ματαίω να γράψω. Τη στιγμή αυτή παύω να είμαι συγγραφέας και γίνομαι Αναγνώστης.
ΤΑΚΗΣ ΣΙΜΩΤΑΣ
Ο ΚΥΝΗΓΟΣ
ΕΞΑΝΤΑΣ
ΜΑΗΣ 1982
Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη
