Μόνος στην ήρεμη του δειλινού την ώρα
Μόνο εσάς θα σκέφτομαι, μόνο εσάς.
Πιάνω ένα βιβλίο, μα διαβάζω: «εκείνη»
Μεθάει ξανά η καρδιά, την πιάνει ταραχή.
Στο κρεβάτι που τρίζει πέφτω,
Το μαξιλάρι με πνίγει… όχι, όχι, δεν θα κοιμηθώ, θα περιμένω.
Πλησιάζω κρυφά το παραθύρι
Αγναντεύω το φεγγάρι και την ομίχλη στο λιβάδι.
Να, εκεί πέρα μακριά στα παρτέρια, μου είχατε πει «ναι»,
Ω, το «ναι» αυτό είναι μαζί μου πάντα.
Κι άξαφνα με σπρώχνει ν’ απαντήσω η συνείδηση,
Πως σαν εσάς καμιά δεν ήταν τόσο υπάκουη.
Ότι το «ναι» σας, το ρίγος σας, στο πεύκο το φιλί σας,
είναι απλά της άνοιξης το παραλήρημα και του ονείρου.
1912
Μετάφραση: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
