Αλέξης Ζερβάνος - Ora Pro Nobis

 Τώρα που φεύγω
είναι η καρδιά μου σαν το καμένο σπίτι.
Παντού οι καπνοί κι' η μυρωδιά της σταχτής.
Ένα καμένο σπίρτι
μες τις μνήμες που δεν καίγονται
κι' ο ουρανός από πάνω να βλέπει
τα μαύρα δοκάρια
και τις καπνισμένες πέτρες.
Τώρα που φεύγω
δε θέλω να κοιτάξω πίσω ν' αγκαλιάσω την μορφή
και τα μάτια της με τους υγρούς νάρκισσους.
Φοβάμαι μήπως η απόφαση λυγίσει
και γυρίσω για να σκάψω με τα δάχτυλα τις πέτρες
για να χτίσω απ' τα θεμέλια
το καμένο σπίτι.
Τώρα που φεύγω
θα κλείσω το λυπημένο τραγούδι μου
μέσα στον κόμπο που μου φράζει τον λαιμό
κι' είναι σκληρός σαν την πέτρα.
Θα πνίξω την φωνή μου
μέσα στις αφανέρωτες πληγές
που κρύβουνε βαθειά το μυστικό τους.
Η ώρα έφτασε.
Ο χρόνος ανελέητος κυλάει.
Πρέπει να φύγω
πριν ανάψουνε τ' αστέρια,
πριν θυμηθώ
πως ένας είναι ο δικός μου ουρανός.

περ. Νέα Πορεία, τ. 59-60 (1960)

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γιώργου Χ. Θεοχάρη