Βασίλης Βασιλικός - Στα είκοσί του…

Στα είκοσί του χρόνια πάνω ο Μύρων είπε:
«Δεν είμαι νέος πια». «Πια» γιατί;
αφού ποτέ μου δεν υπήρξα νέος!

Γιατί
Δεν συγκινήθηκα ποτέ από μια ζητιάνα
με το μωρό στο ισχνό βυζί της·
ούτε απ’ τις ρόδες των τσιγγάνικων κάρων
που κουβαλούν τους έξαλλους θιάσους·
τα χελιδόνια που φωλιάζαν στα μπαλκόνια μου
τραγουδώντας το τραγούδι της αγάπης
μ’ εκνευρίζανε με τις στριγγλιές φωνές τους
και χαλούσα τις φωλιές…

Γι’ αυτό δεν είμαι νέος πια. «Πια» γιατί;
αφού ποτέ μου δεν υπήρξα νέος».

Απρίλης, 1951

Βασίλης Βασιλικός, Τα Ποιήματα, εκδ. Πολύπλανο, Αθήνα: 1999.

Βασίλης Βασιλικός - Ποιήματα

19

Γι’ αυτό θα έρθω.
Σύνθημα: η Αγάπη.
Παρασύνθημα: η Ειρήνη.
Αλλά για να σε φτάσω
θα πρέπει
να σκοτώσω το φρουρό.

Επίλογος

Κι ωστόσο δεν υπάρχει ποίηση

εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα.

Όλοι οι μεγάλοι ποιητές

ήταν μεγάλοι αισιόδοξοι

που γνώριζαν επακριβώς

το μήκος κάθε τούνελ,

το μήκος κάθε μοναξιάς.

20

Κι είναι πια τα ποιήματα

δίχως αποδέκτες,

καθώς πειρατικός σταθμός

που για ν’ αποφύγει

τη σήμανση της ραδιονομίας

χάνει, και τους λίγους που είχε,

ακροατές.

Πηγή: Βασίλης Βασιλικός, Ποιήματα, εκδ. Ιωλκός, 2020.

Βασίλης Βασιλικός - Μέσα στη νύχτα...

Μέσα στη νύχτα της Ασφάλειας,
κρατούν τον οικοδόμο.
Έγραψε, λεν, συνθήματα στους τοίχους.
Με την τανάλια του ξερίζωσαν τα νύχια
ένα ένα, καθώς μαδούν τα πέταλα
της μαργαρίτας: «Μ’ αγαπάς; Δεν μ’ αγαπάς;»
Για την περίσταση: «Ελευθερία ή Θάνατος».

Στο πέμπτο δάχτυλο, με το μεγάλο νύχι,
εκείνο που καθάριζε το αυτί του,
βρήκαν «Ελευθερία». Όμως στο δέκατο
τον βρήκε ο «Θάνατος». Αντί
να τον σκοτώσουν, του ζήτησαν
να υπογράψει πως είναι με το καθεστώς.

Και είπε: «Τα χέρια είναι για τις σκαλωσιές.
Δεν ξέρουν, ακόμα κι αν μπορούσαν, πώς
να κρατούν μολύβι. Ένας χτίστης λιγότερο,
δεν είναι ένα σπίτι που λείπει».
Μέσα στη νύχτα της Ασφάλειας,
κρατούν τον οικοδόμο.

Τα νύχια φυτρώνουν μόνα τους,
καθώς τα γένια των νεκρών
πέρα απ’ το θάνατό τους.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006), Ενότητα: [Λάκα – Σούλι (1967-1974), ενότητα 1: Μέσα στη νύχτα...]

Πηγή: https://www.translatum.gr/

Βασίλης Βασιλικός - Μεσονύχτι

Η πολιτεία σβήστηκε κάτω απ’ τη νύχτα.
Κι απόμειναν ελάχιστα φώτα, σπαρμένα εδώ και κει,
μέσα στον μαύρο αγρό τους.

Το φως του τραμ που δείχνει πόσο άδειο είναι το βαγόνι.
Το κόκκινο φωτάκι μιας φάμπρικας που ψηλώνει,
σα μάτι γυμνό,
σα μάτι που του πέσαν τα τσίνορα
που δεν έχει πια κόρη.
Το φως που γλιστρά μέσ’ απ’ τις γρίλιες
σαν το τρεχούμενο νερό μέσ’ απ’ τα δάχτυλα,
όχι καλά κλεισμένα,
(ποιος ξέρει πίσω απ' τις γρίλιες
ποιοι ζούνε, τι κάνουν;)
Το έρημο φως του δρόμου
που μαζεύει κι απλώνει τις σκιές
αυτών που κάτω του περνούνε.
(Έχει κι ο νυχτοφύλακας το δικό του φανάρι.)
Και πέρα, στο βάθος, σε συντροφιές,
τα φώτα της πολιτείας,
που μοιάζουν διαμάντι τριμμένο
πάνω σε σκούρο απλωμένο βελούδο.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006), [Τα προεφηβικά (1948-1951) – Σαπφώ (1950-1951)].

Πηγή: https://www.translatum.gr/

Βασίλης Βασιλικός-18

Στον Πέτρο Ανταίο

Τασκένδη μακρινή, όπου ανθούν
«τα στυφά, σοφά γκόρτσια του χρέους»,
τρία μερόνυχτα απ’ τη Μόσχα με το τρένο
πέντε ώρες με τ’ αεροπλάνο
και βάλε Μόσχα – Γιάννενα, Μόσχα – Πεντάλοφο,
Μόσχα – Λάκα-Σούλι, όπου ακόμη ο αραμπάς
καταπονεί τους δρόμους. «Υπάρχουν Έλληνες
τύπου Τασκένδης», είπε και γέλασε.
Μα η αντάρτισσα δεν γέλασε καθόλου,
ούτε ο αδερφός της που είκοσι χρόνια
«λίμαξε πατρίδα η ψυχή του».
Τασκένδη η σεισμόπληκτη, στα σύνορα της Κίνας,
με τους σαράντα σου υπό σκιάν το καλοκαίρι,
«σαν την Ελλάδα», είπε, «όπου τα μονοπάτια
στο αντάρτικο γίναν αυτοκινητόδρομοι
για τους τουρίστες∙ «σαν την Αθήνα», είπε,
«όπου οι δρόμοι της Αντίστασης
βαφτίστηκαν με ονόματα ξένων σωτήρων».
Τασκένδη με τους ορεινούς, τωρινούς επιστήμονες
(παιδίατροι, ηλεκτρονικοί, μεταλλειολόγοι),
που κάποτε θα γύριζαν πιο χρήσιμοι στον τόπο τους,
μα η πατρίδα, αντί να ’ρχεται πιο κοντά,
όλο και ξεμακραίνει, σαν τα όνειρα
που τα ξεχνάς όσο καλύτερα ξυπνάς
κι είναι το ολέθριο νερό της βρύσης
μια κατάρα, ώσπου λυτρωτική σε ακουμπά
η κεντημένη απ’ τη γιαγιά σου
«ΚΑΛΗΜΕΡΑ» στην πετσέτα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006), Ενότητα: [Λάκα – Σούλι (1967-1974), ενότητα 2: Λάκα – Σούλι].

Πηγή: https://www.translatum.gr/

Βασίλης Βασιλικός - Εισαγωγή

Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές.
Περνούμε εμείς∙ έρχονται πίσω άλλοι
κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές.

Ξεπέσαμε –πουλιά αποπλανεμένα–
στη γη∙ κι αναρωτιόμαστε: «πού πάμε;»
Κι εκεί που άλλοι μισούνε –μάταιη έννοια–
τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε.

Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι
–κι ίσως για σε, αναγνώστη, να ’μαστε τρελοί–
μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: «τι απομένει;»
κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο «γιατί;».

Κι έτσι φεύγουμε εμείς∙ μας ακολουθάνε άλλοι∙
με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές.
Δεν είμαστε τρανοί∙ δεν είμαστε μεγάλοι.
Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006), Ενότητα: [Τα προεφηβικά (1948-1951) – Το χιώτικο γιασεμί (1948-1949)]

Πηγή: https://www.translatum.gr/

Βασίλης Βασιλικός - Παντού ακούω τη σιωπή

Παντού ακούω τη σιωπή.

Στη λιτανεία των κυμάτων,
στη μέρα που σβήνει στης νύχτας τη διαδοχή.

Παντού ακούω τη σιωπή.
Στη γη που περιγράφει τον ήλιο
Και στων άστρων την επαγρύπνηση.

Παντού ακούω τη σιωπή.

Στ’ ακατάχτητα βουνά που καταχτούν το φως
Στη σκιά που απλώνεται και τρικυμίζει.

Παντού ακούω τη σιωπή.

Πίσω απ’ τις φωνές των ανθρώπων,
μπρος από κάθε θόρυβο.

Παντού με ακούει μια σιωπή.
Παντού με προσμένει μια σιωπή.
Μια ατέλειωτα απλωμένη σιωπή
το τέλος κι η αρχή της σιωπής μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006), Ενότητα: [Τα προεφηβικά (1948-1951) – Σαπφώ (1950-1951)].

Πηγή: https://www.translatum.gr/

Βασίλης Βασιλικός - [20]

Κι είναι πια τα ποιήματα 

δίχως αποδέκτες,

καθώς πειρατικός σταθμός

που για ν’ αποφύγει

τη σήμανση της ραδιονομίας

χάνει, και τους λίγους που είχε,

ακροατές.

BAΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Επιμέλεια-Ανθολόγηση Θανάση Θ. Νιάρχου

Βασίλης Βασιλικός - Μουσικοί σ’ ένα παραθαλάσσιο κέντρο

Κάποτε ξεκίνησαν κι αυτοί με όνειρα μεγάλα: να παίξουν Μότσαρτ, Μπετόβεν, Σοπέν
σε αμφιθέατρα, κατάμεστα από κόσμο,
την επομένη να διαβάζουν κριτικές
για το ταλέντο τους. Και άλλα.

Τώρα, τι κι αν ξεπέσαν σ' αυτό
το φτωχικό, παραθαλάσσιο κέντρο,
με μια φτηνή τζαζ, ξενυχτώντας
πάνω από ταμπούρλα, τραγουδώντας
τα τραγουδάκια της εποχής
–στο πιάνο μια γριά-φώκια τους συνοδεύει–
τι κι αν μένουν μετά τη μία να τους ακούν
οι άδειες καρέκλες, τα άδεια τραπέζια
τ’ αδιάφορα νυσταγμένα γκαρσόνια...

Υπάρχει πάντα η θάλασσα να δέχεται
ακούραστα, τα κουρασμένα όνειρά τους.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Βασίλης Βασιλικός: Τα Ποιήματα (2006), Ενότητα: [Τα προεφηβικά (1948-1951) – Σαπφώ (1950-1951)]. 

Βασίλης Βασιλικός-Καβάλα

Αναδημοσίευση από:  https://www.kavalapost.gr/politismos/236942/o-vasilis-vasilikos-i-pagkosmia-imera-poiisis-kai-ena-poiima-gia-tin-kavala-toy-1971/