ΑΓΑΠΗ…
Δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχωρίσω
και να μετρήσω πόσο σ’ αγαπώ.
Πρωτόγνωρη αγάπη νιώθω,
πώς να σ’ το πω;
Πότε σαν λούλουδο γεμάτο μύρο
πότε σαν ρόδο του Μαγιού κλειστό
πότε σαν χείμαρρος με σέρνει,
πού να πιαστώ;
Και κάθε μέρα κι ώρα που περνάει,
σαν να ’ναι πρώτη μου φορά τρελή,
ξεχνώ τον κόσμο κι ό,τι θέλω
σ’ ένα φιλί.
Κι έτσι ποτέ μου δεν μαθαίνω τόσο
μήτε κι αν άλλο πόσο σ’ αγαπώ.
Γλυκά πά’ στο κορμί σου γέρνω
για να σου πω:
Καλέ μου, την καρδιά μου πέρα ως πέρα
αγάπης φλόγα καίει και διαπερνά.
Αστείρευτα να λάμπει κάνε
ως τα στερνά!
Άνθινες ώρες (1959)
.
ΑΔΕΙΑ ΕΠΟΧΗ
Έξω απ’ το παράθυρό μου στέγες με χιόνια
μια γκρίζα πολιτεία
κι ο θαμπός τρούλος της εκκλησιάς.
Άγγελοι στην κάμαρά μου τραγουδούν.
Κανένας δεν κυκλοφορεί στο χιονισμένο αυλόγυρο.
Φοβούνται οι άνθρωποι τα χιόνια;
Κι ωστόσο κάποιες μνήμες προφταίνουν
ν’ αμαρτήσουν την καρδιά μου
που επιμένει να κρατεί
στα χέρια της τη λευκότητα χιονιού.
Ήλιος πουθενά.
Πώς τσούζουνε τα μάτια μου απ’ τη λάμψη;
Τα τζάμια μας είναι θολά.
Εγώ γράφω απάνω τους τ’ όνομά σου
κι εκείνο φέγγει… φέγγει… φέγγει…
Μνήμες και παρουσίες (1964)
ΠΗΓΗ: translatum.gr
Ιφιγένεια Διδασκάλου (1916-2016)
Αναδημοσίευση από: https://whenpoetryspeaks.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CF%83/?fbclid=IwAR0BKW8PZeof_HMbbgsxNEAVSWxL4SjSL1KxUK8otjGQnJHzsDwa87SO-p8
