ΣΤΑΥΡΟΙ
Κεραίες υψώνονταν πάνω απʼ τις ταράτσες
Ένα δάσος πυκνό
μέχρι πέρα μακρυά
όσο πήγαινε το μάτι
όσο απλωνόταν η άχαρη πόλη
Σταυροί έλεγες σε απέραντο νεκροταφείο
Στις πολυκατοικίες μέσα
θαμμένοι οι ζωντανοί …
ΤΟΠΟΣ ΚΛΕΙΣΤΟΣ
Πήγε να γράψει ένα ποίημα από ήλιο
όλη τη μέρα μάζευε βότσαλα λέξεις
επίθετα στιλπνά, χαρούμενα
Ήθελε να το χαρίσει στη μάνα του
Νʼ ανοίξει η ψυχούλα της
Δεν μπόρεσε
Σκόνταψε στης γης τα ουσιαστικά
ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Σε μπαλκόνια σε ήθελα
πύρινος, της ανατροπής ο λόγος
να καίει το στόμα σου
Σε μαρμαρένια αλώνια
άκαμπτος ο δείκτης
να σημαδεύει τους ένοχους
Σε πεδία μαχών
έφιππος να μάχεσαι
τη συννεφιά του Κόσμου
Αρχάγγελο σε ήθελα – όχι γραφιά
Ρομφαία να κρατάς – όχι μολυβάκια
Τώρα ρίψασπις
παίζοντας της ιδιοκτησίας τα κλειδιά
περιφέρεις την αστική σου συνείδηση
στους υποταγμένους δρόμους
Αχ! Αλλιώς σου έπρεπε
κιοτή μου να ζήσεις
Κάλλιο να είχες νικηθεί·
χιλιάδες οι νικημένοι
Εσύ όμως παραδόθηκες!
ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥΝΤΑΙ
Απʼ το στόμα των αποθαμένων
ένα κόκκινο γαρύφαλλο βγαίνει
Το παίρνουν οι θεοί
για να σταλάξουν ελπίδα
στην πληγή μας
Οι Άγγελοι φυλάνε τα μνήματα
ανάβουν τα καντήλια
χαϊδεύουν με τις φτερούγες τους
τις εντάφιες πλάκες
Δεν παύουν νʼ ανθίζουν οι ασφόδελοι
Τα φύλλα της καρδιάς δεν πεθαίνουν
Μόνο ταξιδεύουν
Ταξιδεύουν βουβά στον αέρα
μʼ ένα χαμόγελο αισιοδοξίας
στα ανύπαρκτα χείλη
ΑΚΟΜΑ
Τελευταία το ίδιο όνειρο βλέπω
Ο πατέρας να με καλεί
απʼ τον ανοικτό τάφο
«Έλα άργησες…
Πρέπει να κλείσω…»
Κι η μητέρα πάντα πονόψυχη
να τον μαλώνει
«Άφησε το παιδί έξω να παίξει…»
Από τη συλλογή «Της Γης τα Ουσιαστικά» Χαραμάδα, 2007
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ
Ανθισμένη κερασιά
στρίβει στη γωνία
Φουριόζα
πέφτει πάνω μου
Εγκαταλείπομαι
ανθοβολημένος
στην αύρα της
Πώς να τα βάλεις
με την άνοιξη
ΑΓΡΥΠΝΕΣ ΩΡΕΣ
Απορεί η νύχτα
Ο χρόνος
αμήχανος στέκει
Το κόκκινο νέρωσε
Τι χρώμα να δώσουμε
στα φτερά μας
Oι ωραίοι νεκροί
μας αποστρέφονται
Ούτε που έρχονται
στα όνειρά μας
Οι πλατείες
γέμισαν άδειους ήχους
Οι δρόμοι
χωρίς βάγια και κλάδους
Χωρίς ωσαννά
Στο σκοτάδι
όλη τη νύχτα έγραφα
έγραφα …
Το πρωί τίποτα δεν είχε μείνει
Λευκό το χαρτί με κοιτούσε
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Το χάος του ασήμαντου
νυχτωμένους μας βρήκε
και μας πέρασε τις χειροπέδες
Τώρα άμετρος λόγος ηγεμονεύει
Κουβέντες κούφιες
άναρθρες κραυγές
Οι καθαρές φωνές
λιώνουν στην απομόνωση
Κι εσύ στην παρανομία περνάς
Τις νύχτες βγαίνεις κρυφά
και στιχάκια γράφεις στους τοίχους
ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ
Αναπαυμένο το σώμα
αγκαλιάζεται
με το γενέθλιο χώμα
Η ψυχή όμως γυμνή
πώς να βιώσει
τόση περιπλάνηση
ΑΝΑΣΚΑΦΗ
Δεν περνά πια
από εκείνον τον δρόμο
Κουράστηκε κάθε φορά
να ανακαλεί στην μνήμη
σπίτια κιʼ αυλές
φωνές αγαπημένες
και εξαίσια
του γιασεμιού αρώματα
Μα πιο πολύ κουράστηκε
να σκάβει άσφαλτο και πεζοδρόμια
ψάχνοντας απεγνωσμένα για ʼκείνα
των παλαιών βημάτων του τʼ αχνάρια …
Από τη συλλογή «Άγρυπνες Ώρες» Χαραμάδα, 2009
Το χάος του ασήμαντου
νυχτωμένους μας βρήκε
και μας πέρασε τις χειροπέδες
Τώρα άμετρος λόγος ηγεμονεύει
Κουβέντες κούφιες
άναρθρες κραυγές
Οι καθαρές φωνές
λιώνουν στην απομόνωση
Κι εσύ στην παρανομία περνάς
Τις νύχτες βγαίνεις κρυφά
και στιχάκια γράφεις στους τοίχους
Μιμης Κωστήρης
Από τη συλλογή «Άγρυπνες Ώρες» Χαραμάδα, 2009
Αναδημοσίευση από:http://www.poiein.gr/2009/05/12/issico-euoothnco-dhiethiaoa-aieieuacocaeuiico-aiyeoio/
