Σταύρος Λαγκαδιανός - Λέξεις της ανθρώπινης ράτσας (απόσπασμα)

Αμέτρητες λέξεις του πόνου για τους ανθρώπους τους σκυθρωπούς, λέξεις βογγητά και μούρμουρα, απελπισίας χαλάσματα, φορτωμένες την ανθρώπινη κατήφεια και κατάρα. Λέξεις του πόνου, περισσεύματα ζωής καταραμένης, καθηλωμένες στα κόκκαλα που στενάζουν και στις σάρκες που αιμορραγούν, λέξεις που συνθέτουν κονσέρτα από «αχ», λέξεις που στενάζουν σε σιδερένια κρεβάτια αρρώστων, μισές, οδυνηρές που μισανοίγουν και πια δεν βλέπει κανείς και τίποτα δεν αγγίζει, μοναχά το χέρι του πόνου αποκεφαλίζει. Λέξεις του πόνου βαρετές, καυτές σαν πυρωσιά. Λέξεις αναθεματισμένες του πόνου που αδυσώπητος ξαφνικά ξεσπάει στο έρημο κορμί και το εξουθενώνει. Λέξεις του πόνου ερημικές ενός τοπίου άδειου που μέσα του πλέεις γυμνός δίπλα στο πηγάδι.

Λέξεις του πόνου ακατάβλητες, το στερέωμα πάνω σου καταρρέει κι άστρα αγκάθια τρυπούν ένα κορμί που καίει. 

Σταύρος Λαγκαδιανός, Λέξεις της ανθρώπινης ράτσας, Οι δικές μου Λέξεις, Γαβριηλίδης 2019.

Σταύρος Λαγκαδιανός, Οι δικές μου λέξεις (απόσπασμα)

 

Λέξεις λιβανιού στα ρείθρα των μνημείων. Λέξεις καπνιστές της μνήμης των νεκρών και λέξεις κοκκινόχωμα με πρίνους και αγκάθια, λέξεις της ρίγανης και του θυμαριού, ν’ ανοίξει ο εαυτός τα θαύματά του να απολαύσει.

Λέξεις ουρλιαχτά που σπάζουν τους τοίχους τις νύχτες και ξεκουφαίνουν τα άστρα. Λέξεις ποτάμια που ρέουν ανεπαίσθητα, ακίνητα λες, στη θάλασσα, ποτάμια ταξιδεμένα με ψαροκάικα και νησίδες κατάφυτες από θυμάρι.

.................................

Λέξεις του χαμού και του νοσταλγικού νοτιά, λέξεις τυφλές που οδηγούνται σ’ άλλες λέξεις με βαθιά μπλε μάτια στυλωμένα, ακίνητα στους τάφους και στα μνημεία. Επιμνημόσυνες λέξεις εσπερινών Λέξεις βρόχοι του Ιούδα και ποικίλοι αγροί καταραμένων. Λέξεις «λαμά-σαβαχθανί», ακατάληπτες λέξεις στα νέφη και στα πορφυρογέννητα μάγουλα του Ραφαήλου. Λέξεις, Κασσιανής τροπάρια κι ύμνοι του Ρωμανού. Λέξεις ηρωϊκές που σηκώνουν στρατιές κι άλλες που κατεβάζουν φτερούγες αγγέλων. Αυτοκρατορικές λέξεις ρωμαϊκών θριάμβων και ψιθυριστά μισόλογα κρεματορίων.

Σταύρος Λαγκαδιανός, Οι δικές μου λέξεις, εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2019

Aναδημοσίευση από το προφίλ της Βίκυς Δερμάνη

Σταύρος Λαγκαδιανός - Απόσπασμα από το ανέκδοτο Μυθιστόρημα "Τορνές"

« Είναι μεσάνυχτα κι όλη η φύση ησυχάζει » 

Κολασμένος, Χάρε, κάψε όσο θες την ψυχή μου, ο καπνός της θα σε γεμίσει μπόχα και οξέα, τα θαύματά της τα έδωσε στη γη όσο ζούσα με τη φορεσιά του κορμιού της. Γιατί εμείς εδώ που κοχλάζουμε, είμαστε το άγριο συνάφι της γης των κολασμένων, ήρωες, τρομοκράτες, επαναστάτες, θεμελιωτές αξιών και παραβάτες, ατίθασοι αναβάτες των πιο παλαβών φρενιασμένων αλόγων που τη βαρέλα γη μια, πελώρια αργοκίνητη νωθρή βαρέλα σέρνουν και μέσα της ο κόσμος ανακατωμένος τόσο λες κι είναι ακίνητος. Εμείς πατήσαμε στα σανίδια της, τσακίσαμε τη ραχοκοκαλιά της, δώσαμε από τον κολασμένο, κυνηγημένο από την τάξη εαυτό μας, ιστορία και λιγάκι μετακινήσαμε τούτη την τεμπέλικη βαρέλα του πελώριου κόσμου που πάντοτε αργούσε να συνέλθει και να τρέξει προς τα μπρος καραδοκώντας εμάς τους πυρφόρους αμαξηλάτες, τους αλιγάτορες καιρούς, τους ηρωικούς καημούς, τους επικίνδυνους και θαρρετούς που από φωτιά σε φωτιά πηγαίναμε με τη θέλησή μας. Και μας λοιδόρησαν, μας λυντσάρισαν για τούτη την απέλπιδα έξοδο μας απ’ τη νωχέλεια και απραξία, Όμως εμείς, αν και κρεμασμένοι ή σε ντουβάρια εκτελεσμένοι όπου ράγισαν οι ασβέστες μην αντέχοντας το τόσο πολύ αίμα μας, ορθώσαμε Θεούς, ξαναστηλώσαμε φραγμούς, ψηλώσαμε συνειδήσεις, κτίσαμε την ιστορία της φρενήρους μέθης, σπρώξαμε τον πλανήτη να πάρει στροφές ο νους του και καταφέραμε στα καρβουντισμένα μπράτσα μας να τον σηκώσουμε ψηλά, ίδια όπως παλιά να περηφανεύεται τον ήλιο κοιτάζοντας χωρίς ντροπή στα μάτια. Εμείς ,Χάρε, της γης οι κολασμένοι κι οι κλέφτες κι άρπαγες της ησυχίας, με ουρλιαχτά ως τα σύμπαντα δυνατά, καιγόμαστε για τις αλήθειες μας στη πυρά και μείναμε για το ανυπόταχτο τομάρι μας και τις ενέργειες της ανεξίτηλα σημάδια μνήμης και σημεία αναφοράς για σμήνη γενεών στο μέλλον ως παρακαταθήκες μιας γενναίας γενιάς ανθρώπων που ο Μέγας οφθαλμός θυσιάζει για να σώνεται ο πλούτος του και πάντα να οργιάζει.

Σταύρος Λαγκαδιανός, Τορνές  (ανέκδοτο μυθιστόρημα)

Αναδημοσίευση από: https://homouniversalisgr.blogspot.com/2020/03/blog-post_76.html?spref=fb&fbclid=IwAR0z2ZqNTAoQWpk1cbr9mMAB1ItlzKRx-G7WRFYDgAHBY6RtF4sIzfHTjxY