Μαρίκα Συμεωνίδου - Θαλασσινό χαμομήλι

Τόσες πολλές φορές συνομιλούμε αγναντεύοντάς την
ναι, συνομιλία με τον Ντύλαν, με το όνομα του, με μας
όλα ξεχνιούνται κι εμείς ακόμα,
οι αδικίες, οι άνθρωποι που μπερδεύουν ιδεολογίες και
συναισθήματα ανάλογα το τι τους συμφέρει,
άνθρωποι;
οι κούφιες κουβέντες, οι προσβολές, όλα...
ένα μόνο μένει
η συνειδητοποίηση της φθοράς
κοίτα να δεις πόσο
αλμυρά μπορούν να γίνουν τα χαμομήλια.

      Μαρίκα Συμεωνίδου (1972)

      Πηγή: Βεντέμα, Εκδόσεις:  ΑΩ -  2024

Χρήστος Ντάλιας -Εξόφληση

Τουλάχιστον η φύση είναι γενναιόδωρη.

Τουλάχιστον πιστεύει, αυτή,

στα λόγια σου, κι ανθίζει.

Τουλάχιστον αυτή,

μέσα απ’ τις μπιγκόνιες, τις ανεμώνες

ξοφλά τα κληροδοτήματα

με τις περιστασιακές γλάστρες

της ταράτσας μου.

 

Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986)

Νίκος Εγγονόπουλος - Τα γαρύφαλλα

 

φάγαμε το μπαρούτι με τη χούφτα

στ’ άγρια βουνά και

τα λαγκάδια

της Βόρειας Ηπείρου

και φάγαμε

το ξερό ψωμάκι

αυτό π’ αρμόζει

στον καλλιτέχνη

στον ποιητή

μόνη παρηγοριά

τα λουλούδια:

είτανε τα γαρύφαλλα…

μα κάτι γαρύφαλλα!

4.3.78

Νίκος Εγγονόπουλος, Το μέτρον: Ο άνθρωπος, πέντε ποιήματα και δέκα πίνακες, εκδ. ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, Νοέμβριος 2005.

Μίλτος Σαχτούρης - Χειμώνας

Τι ωραία που μαραθήκαν τα λουλούδια
τι τέλεια που μαραθήκαν
και αυτός ο τρελός να τρέχει στους δρόμους
με μια φοβισμένη καρδιά χελιδονιού
χειμώνιασε και φύγανε τα χελιδόνια
γέμισαν οι δρόμοι λάκκους με νερό
δυο μαύρα σύννεφα στον ουρανό
κοιτάζονται στα μάτια αγριεμένα
αύριο θα βγει στους δρόμους και η βροχή
απελπισμένη
μοιράζοντας τις ομπρέλες της
τα κάστανα θα τη ζηλέψουν
και θα γεμίσουν μικρές κίτρινες ζαρωματιές
θα βγουν κι οι άλλοι έμποροι
αυτός που πουλάει τ’ αρχαία κρεβάτια
αυτός που πουλάει τις ζεστές ζεστές προβιές
αυτός που πουλάει το καυτό σαλέπι
κι αυτός που πουλάει θήκες από κρύο χιόνι
για τις φτωχές καρδιές

Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο

Μίλτος Σαχτούρης- Όπως τα τριαντάφυλλα

Δύσκολα χρόνια
τρομαγμένα παιδιά
σιάχνουν με χαρτί κοκοράκια
τα βάφουν μαύρα
σα σβησμένα κεριά
τα βάφουν κόκκινα
σα ματωμένα λουλούδια
κι απορούν οι μανάδες
που ύστερα έρχεται
ο μεγάλος φίλος
ο κατάμαυρος φίλος
με τα χρυσά χέρια
και τα παίρνει

Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο, 1958.

Κωστής Παλαμάς- Ρόδου μοσκοβόλημα

Εφέτος άγρια μ’ έδειρεν η βαρυχειμωνιά
που μ’ έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε χωρίς νιάτα,
κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά
στη χιονισμένη στράτα.

Μα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ’ αρχαία τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού
μου δάκρυσαν τα μάτια.

Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943)

Η Πολιτεία και η Μοναξιά, βιβλίο Ε΄, 1912.