Ρομπέρ Ντεσνός - Ποιήματα

Το τελευταίο Ποίημα…


Το τελευταίο Ποίημα
Σκιά ανάμεσα σε σκιές
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα,
Τόσο πολύ περπάτησα, μίλησα,
Τόσο πολύ αγάπησα τη σκιά σου,
Που τίποτε πια δεν μου έμεινε από σένα
Απόμεινα να είμαι ανάμεσα στις σκιές σκιά
Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι από τη σκιά
Να είμαι η σκιά που θα έρχεται και θα ξανάρχεται
Στην ηλιόφωτη ζωή σου


                                           Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου


Πηγή: www.bibliotheque.gr





Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη


Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα σε πείσμα των
         άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο – που είναι και δικός μου –
         δεν θ’ ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δε θα χαιρετήσει την αυγή
         την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ θα
         έχω βγει από τα ερέβη των δασών, τους βάτους
         με τ’ αγκάθια να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
         στο μέτωπό μου και τα μάτια
Κανείς ποτέ – και γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα –
Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε
Ποτέ καμιά πέρα από σένα
Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά
         τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του
Ω τι απόδραση!
Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν στο τρυφερό
         πράσινο δάσος τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη
         τους σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι
         στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το
         λεπτό κορμάκι του
Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά
Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα
Και γω μόνος μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων
         κήπων μόνος σαν το γυαλί
Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ


                                           Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα


Πηγή: www.translatum.gr





Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί


Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή. Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται, να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
       Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στήθος μου, ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.
     Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα, να μεταμορφωθώ κι εγώ σε μια σκιά. Ω ζυγαριές των αισθημάτων!
     Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω. Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα, και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.
      Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμά σου, ώστε το μόνο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα, πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά –και θα συνεχίζει να βαδίζει χαρούμενα– πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.





Μια πόλη


Μες στην πόλη που κρεμούν τον διάβολο από τα κέρατα
Μέσα στην πόλη την κλειστή και ανοιχτή
Μέσα στην πόλη που με μολύβι και χαρτί μετρούν όλους τους πόθους

Στην πόλη δίχως τόπο και φωτιά
Στην πόλη δίχως πίστη ή νόμο
Στην πόλη που δεν έχει παλικάρια

Στην πόλη που ο καθένας διασκεδάζει
Στην πόλη που με παγωμένα δάκρυα κλαιν
Στην πόλη των έντεκα ωρών
Μη νομίσετε ότι ξέρω και πολύ καλά τι τρέχει –
Ακόμη δεν την έχω επισκεφθεί.


                                           Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα


Πηγή: Μαρία Λαϊνά, «Ξένη ποίηση του 20^ου αιώνα»,

α΄ εκδ. Λωτός 1989, β΄ έκδ. Ελληνικά Γράμματα 2007, γ΄ έκδ. Ρώμη 2021.

Πηγή: https://ppirinas.blogspot.com/2023/08/blog-post_16.html

Robert Desnos - Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί

 Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πιά δεν είσαι αληθινή.

Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που παλλε-

ται, να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα μια αγα-

πημένη φωνή που γεννιέται;

Σ’ ‘εχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμέ-

να σφίγγοντας τη σκιά σου, ν’ αγγίζουν το στή-

θος μου, ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το

κορμί σου.

Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με

κατέχει χρόνια τώρα, να μεταμορφωθώ κι εγώ-

σε μια σκιά.

Ω! πλάστιγγες των αισθημάτων!

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να

ξυπνήσω. Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έ-

χει εκτεθεί σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του

έρωτα, και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μέ-

να, είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο ν’

αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά

το δικό σου σώμα.

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει

και πλαγιάσει με το φάντασμά σου, ώστε το μό-

νο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντα-

σμα μες στα φαντάσματα, πιο σκιά κι από τον ί-

σκιο που περπατά- και θα συνεχίζει να βαδίζει

χαρούμενα- πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής

σου.

 

[Μετάφραση :  Βερονίκη Δαλακούρα]

Robert Desnos

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Επιλογή, μετάφραση, πρόλογος

ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ

Δεύτερη έκδοση: Μάιος 2008.

Βιβλιοπωλείον της "Εστίας"

Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε.

 

Robert Desnos - Οι μεγάλες μέρες του ποιητή

 

Οι μαθητές του φωτός πάντα ανακάλυπταν σκοτάδια πιο διάφανα.
Μες στα νερά του ο ποταμός κυλά ένα σώμα γυναικός μικρό το τέλος
   δεν θ’ αργήσει.
Η χήρα με νυφιάτικα ακολουθεί λάθος πομπή· όλο μας φτάνουμε στο
   μνήμα μας καθυστερημένοι.
Ένα καράβι σάρκινο βουλιάζει σε μικρή αμμουδιά. Ο τιμονιέρης
   συνιστά στον κόσμο να σωπάσει.
Τα κύματα προσμένουνε, Θεέ μου, ανυπόμονα· όλο και πιο κοντά σου.
Ο τιμονιέρης συνιστά να μιλήσουν τα κύματα, κι αυτά μιλούν.
Η νύχτα σφραγίζει τις μποτίλιες της με αστέρια και θησαυρίζει
   κάμνοντας εξαγωγή.
Μεγάλες αγορές οικοδομούνται για την πώληση αηδονιών, αλλά δεν
   επαρκούν για να εκπληρώσουν την επιθυμία της βασίλισσας
   τής Σιβηρίας που ζητά ένα αηδόνι λευκό.
Ένας εγγλέζος υπομοίραρχος ορκίζεται πως δεν θα τον συλλάβουν
   να μαζεύει άλλη φορά τη νύχτα αλιφασκιές ανάμεσα στα πόδια
   αλατένιων αγαλμάτων.
Την ίδια στιγμή μια μικρή αλατιέρα Κάλας ορθώνεται με δυσκολία
   στις λεπτές της γάμπες.
Ρίχνει στο πιάτο μου ό,τι μου απομένει από ζωή.
Φτάνει και περισσεύει για ν’ αλατιστεί ολόκληρος ο Ειρηνικός.
Πάνω στο μνήμα μου να βάλετε ένα σωσίβιο.
Καλού κακού· ποτέ κανείς δεν ξέρει.



Μετάφραση: Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου:
Από το βιβλίο: Χριστόφορος Λιοντάκης (επιμ.), «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 1988, σελ. 232-233.

Αναδημοσίυεση από: https://alonakitispoiisis.blogspot.com/search/label/%CE%91%CE%9C%CE%A0%CE%91%CE%A4%CE%96%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A5%20%28%CE%A6%CE%A1%CE%91%CE%93%CE%9A%CE%99%CE%A3%CE%9A%CE%97%29

Robert Desnos - Εἰς τὴν μυστηριώδην

 

Poème à la mystérieuse

J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité.
Est-il encore temps d'atteindre ce corps vivant
Et de baiser sur cette bouche la naissance
De la voix qui m'est chère?

J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués
En étreignant ton ombre
À se croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas
Au contour de ton corps, peut-être.

Et que, devant l'apparence réelle
de ce qui me hante
Et me gouverne depuis des jours et des années,
Je deviendrais une ombre sans doute.

O balances sentimentales!

J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps
sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé
À toutes les apparences de la vie
Et de l'amour et toi, la seule
qui compte aujourd'hui pour moi,
Je pourrais moins toucher ton front
Et tes lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu.

J'ai tant rêvé de toi, tant marché, parlé,
Couché avec ton fantôme
Qu'il ne me reste plus peut-être,
Et pourtant, qu'a être fantôme
Parmi les fantômes et plus ombre
Cent fois que l'ombre qui se promène
Et se promènera allègrement
Sur le cadran solaire de ta vie.

Εἰς τὴν μυστηριώδην

Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ χάνεις τὴν πραγματικότητά σου.
Προφταίνω ἀκόμη ἄραγε νὰ ἀγγίξω τάχα τοῦτο τὸ ζωντανὸ σῶμα
καὶ νὰ φιλήσω σὲ τοῦτο τὸ στόμα πάνω τὴ γένεση
τῆς φωνῆς ποὺ λατρεύω;

Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ τὰ χέρια μου συνήθισαν
σφιχταγκαλιάζοντας τὴ σκιά σου
νὰ σταυρώνονται πάνω στὸ στῆθος μου καὶ δὲν θὰ διπλώνονταν
γύρω ἀπὸ τὸ περίγραμμα τοῦ σώματός σου, μᾶλλον.

Καὶ ποὺ μπροστὰ στὴν πραγματικὴ ἐμφάνιση
αὐτοῦ ποὺ μοῦ στοιχειώνει τὰ σωθικὰ
καὶ μὲ κυβερνᾶ μέρες καὶ χρόνια
θὰ γινόμουνα ἴσκιος κι ἐγὼ πιθανόν.

Ὢ ἀμφιταλαντεύσεις στὰ συναισθήματα!

Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο ποὺ δὲν προφταίνω πιὰ
σίγουρα νὰ ξυπνήσω.
Ὄρθιος κοιμᾶμαι, τὸ σῶμα μου ἐκτεθειμένο
σὲ ὅλα τὰ φαινόμενα τῆς ζωῆς
καὶ τῆς ἀγάπης καὶ σύ, ἡ μόνη
ποὺ μετρᾶ γιὰ μένα σήμερα,
θὰ μποροῦσα ἄραγε νὰ ἀγγίξω τουλάχιστον τὸ μέτωπό σου
καὶ τὰ χείλια σου σὰν τὰ πρῶτα τυχόντα χείλη
καὶ τὸ πρῶτο τυχὸν μέτωπο.

Σὲ ὀνειρεύτηκα τόσο, περπάτησα τόσο, μίλησα,
ξάπλωσα τόσο μὲ τὸ φάντασμά σου
ποὺ δὲν μοῦ ἀπομένει ἴσως πιά,
κι ὅμως, παρὰ νά ῾μαι κι ἐγὼ φάντασμα
ἀνάμεσα στὰ φαντάσματα καὶ πιότερο ἴσκιος
ἑκατὸ φορὲς καὶ ἀπὸ τὸν ἴσκιο ποὺ περιδιαβαίνει
καὶ θὰ περιδιαβαίνει εὐδιάθετα
πάνω ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ καντρὰν τῆς ζωῆς σου.

Πηγή: http://users.uoa.gr/

Robert Desnos - Oυράνιο τραγούδι

Τὸ λουλούδι τῶν Ἄλπεων ἔλεγε στὸ

κοχύλι: «φεγγοβολᾶς»

Τὸ κοχύλι ἔλεγε στὴ θάλασσα:

«ἀντιλαλεῖς»

Ἡ θάλασσα ἔλεγε στὸ καράβι: «τρέμεις»

Τὸ καράβι ἔλεγε στὴ φωτιά: «λάμπεις»

Ἡ φωτιὰ μοῦ ἔλεγε: «λάμπω λιγότερο

ἀπὸ τὰ μάτια της»

Τὸ καράβι μοῦ ἔλεγε: «τρέμω λιγότερο

ἀπὸ τὴν καρδιά σου, ὅταν τὴν βλέπεις»

Ἡ θάλασσα μοῦ ἔλεγε: «ἀντηχῶ λιγότερο

ἀπ᾽ ὅσο τὸ ὄνομά της μέσα στὸν ἔρωτά σου»

Τὸ κοχύλι μοῦ ἔλεγε: «φεγγοβολῶ λιγότερο

ἀπ᾽ ὅσο ὁ φώσφορος τοῦ πόθου μέσα

στὸ ἄδειο σου ὄνειρο»

Τὸ λουλούδι τῶν Ἄλπεων μοῦ ἔλεγε:

«εἶναι ὄμορφη»

Κι ἐγὼ ἔλεγα: «εἶναι ὄμορφη, εἶναι ὄμορφη,

εἶναι συναρπαστική»

ROBERT DESNOS 1900-1945

(Μετάφραση: ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ)

Robert Desnos - [άτιτλο]

Σκέψου, για τίποτα να μετανιώνουμε δεν πρέπει, πριν από μένα ο

Ρονσάρ και ο Μπωντλαίρ τραγούδησαν την θλίψη των γερασμένων, 

των πεθαμένων γυναικών που περιφρόνησαν την πιο αγνή αγάπη.

Εσύ, νεκρή,

Θα είσαι ωραία, πάντοτε ποθητή.

Εγώ θα έχω από καιρό πεθάνει, το αθάνατο κορμί σου θα τυλίγει το

δικό μου, με την καταπληκτική εικόνα σου παρούσα πάντοτε, μεταξύ

των ατελείωτων θαυμάτων της ζωής και της αιωνιότητας, όμως αν 

εγώ ζω

Τη φωνή σου και το μέταλλό της, το βλέμμα σου, τις λάμψεις του,

Τη μυρωδιά σου, το άρωμα των μαλλιών σου και πολλά άλλα

πράγματα που ζούνε ακόμη μέσα μου,

Μέσα σε μένα που δεν είμαι ούτε ο Ρονσάρ ούτε ο Μπωντλαίρ,

Αλλά ο Ρομπέρ Ντεσνός και που θα μου άξιζε να ήμουν ένας απ' 

αυτούς

Γιατί σε γνώρισα και σ' έχω αγαπήσει,

Εγώ που είμαι ο Ρομπέρ Ντεσνός για να σε αγαπώ,

Και που δεν θέλω, πάνω στην άθλια γη, τίποτε πέρα απ' αυτή την

 μνήμη να κρατήσω.

Robert Desnos, ποιήματα, εκδ. Εστίας, μτφρ: Βερονίκη Δαλακούρα

Robert Desnos - Δύο ποιήματα

 

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.
Προφταίνω άραγε ν’ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,
να φιλήσω πάνω σ’ αυτό το στόμα
μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου
συνηθισμένα σφίγγοντας τη σκιά σου,
ν’ αγγίζουν το στήθος μου,
ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.

Και είναι πολύ πιθανό,
αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα,
να μεταμορφωθώ κι εγώ σε μια σκιά.»
Ω πλάστιγγες των αισθημάτων!
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα
δεν μπορώ πια να ξυπνήσω.
Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί
σ’ όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,
και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα,
είσαι τόσο μακριά που είναι πιο εύκολο
ν’ αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο
παρά το δικό σου σώμα.
Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει
και πλαγιάσει με το φάντασμά σου,
ώστε το μόνο που μου απομένει
είναι να είμαι ένα φάντασμα μες στα φαντάσματα,
πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά
–και θα συνεχίζει να βαδίζειχαρούμενα–
πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.

Ποτέ ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη

Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη πέρα από σένα
σε πείσμα των άστρων και της μοναξιάς
Σε πείσμα των δέντρων που κόβονται όταν σκοτεινιάζει
Ποτέ καμία άλλη ένα δρόμο –που είναι και δικός μου–
δεν θ’ ακολουθήσει
Όσο απομακρύνεσαι τόσο η σκιά σου μεγαλώνει
Ποτέ καμιά πέρα από σένα δεν θα χαιρετήσει την αυγή
την θάλασσα όταν αποκαμωμένος να γυρνώ
θα έχω βγει από τα ερέβη των δασών,
τους βάτους με τ’ αγκάθια
να περπατήσω στον αφρό
Ποτέ κανένας άλλος το χέρι δεν θα ακουμπήσει
στο μέτωπό μου και τα μάτια
Κανείς ποτέ –και ‘γω αρνούμαι την απιστία και το ψέμα–
Κόψε τα σχοινιά αυτού του πλοίου που αγκυροβόλησε
Ποτέ καμιά πέρα από σένα
Φυλακισμένος ο αετός ροκανίζει αργά αργά
τα γκριζοπράσινα χάλκινα κάγκελα του κλουβιού του
Ω τι απόδραση!
Είναι Κυριακή τα χελιδόνια τραγουδούν
στο τρυφερό πράσινο δάσος
τα κοριτσάκια περιφέρουνε την πλήξη τους
σ’ ένα κλουβί φτεροκοπά ένα αηδόνι
στο ζεστό έρημο πεζοδρόμιο περιφέρει ο ήλιος το λεπτό κορμάκι του
Εμείς θα περάσουμε από άλλα κορμιά
Ποτέ ποτέ κανείς πέρα από σένα
Και ‘γώ μόνος σαν τον ξερό κισσό των απομακρυσμένων κήπων
μόνος σαν το γυαλί
Και συ ποτέ άλλη μόνο εσύ

Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα

Πηγή:https://edromos.gr/me-ochima-tin-poiisi-romper-ntesnos-1900-1945/ 

Robert Desnos - Για το χατήρι της νύχτας

Να γλιστρώ μες στον ίσκιο σου για το χατήρι της νύχτας.

Ν' ακολουθώ τα βήματά σου, τον ίσκιο σου ν' ακολουθώ

στο παράθυρο.

Ο ίσκιος τούτος στο παράθυρο είσ' εσύ, δεν είν'

άλλη, ε σ ύ είσαι.

Μην ανοίγεις τούτο το παράθυρο - πίσω απ' τις κουρτίνες του

σαλεύεις, κινείσαι.

Κλείσε τα μάτια.

Να σ' τα σφαλίσω θα 'θελα με τα χείλη μου.

Μα ανοίγει το παράθυρο και ο άνεμος, ο άνεμος που

τρεμοπαίζει παράξενα τη φλόγα και τη σημαία, μου

ντύνει τη φυγή με το παλτό σου.

Ανοίγει το παράθυρο: δεν είσαι εσύ.

Αυτό εγώ το εγνώριζα καλά εκ των προτέρων.

ROBERT DESNOS

Ποίημα δημοσιευμένο στον «Πόρφυρα» (τ.143, Απρίλιος-Ιούνιος 2012), μτφρ.: Γιώργος Κεντρωτής

Robert Desnos-Δύο ποιήματα

Αυτή η καρδιά που μισούσε τον πόλεμο

Αυτή η καρδιά που μισούσε τον πόλεμο τώρα χτυπά

για τον αγώνα και τη μάχη!

Αυτή η καρδιά που χτυπούσε στο ρυθμό της παλίρροιας,

των εποχών, των ωρών της ημέρας και της νύχτας,

Τώρα φουσκώνει και στέλνει στις φλέβες ένα αίμα

καυτό, όλο οξύ και μίσος

Και κάνει μέσα στο κεφάλι τόσο θόρυβο που τα αυτιά

βουίζουν.

Αυτή η βουή απλώνεται στην πόλη και στην εξοχή

Σαν ήχος της κουδούνας που καλεί στην μάχη και την

συμπλοκή.

Ακούστε, την ακούω, έρχεται, την στέλνει η ηχώ.

Μα όχι, είναι ο θόρυβος που κάνουν οι άλλες καρδιές,

οι εκατομμύρια καρδιές που πάλλουν όπως η δική μου

στην Γαλλία.

Πάλλουν στον ίδιο ρυθμό, για το ίδιο βάσανο ετούτες

οι καρδιές

Και οι παλμοί τους μοιάζουν με το βουητό της θάλασσας

που σκάει στα βράχια

Όλο αυτό το αίμα κάνει εκατομμύρια κεφάλια να

σκέπτονται μια μόνο λέξη: Επανάσταση ενάντια στον

Χίτλερ και θάνατο στους οπαδούς του!

Όμως αυτή η καρδιά τον πόλεμο μισούσε κι έπαλλε

στον ρυθμό των εποχών,

Και μόνο μια λέξη Ελευθερία! έφτανε να ξυπνήσει

την παλιά οργή

Ω εκατομμύρια Γάλλοι προετοιμάζονται κρυφά για

το καθήκον που επιβάλλει η αυγή.

Γιατί αυτές οι καρδιές που τον πόλεμο μισούσαν,

χτυπούσανε για την ελευθερία, έπαλλαν στον ρυθμό των

εποχών και της παλίρροιας, της μέρας και της νύχτας.

Μια  πόλη

Μες στην πόλη που κρεμούν τον διάβολο από τα κέρατα

Μέσα στην πόλη την κλειστή και ανοικτή

Μέσα στην πόλη που με μολύβι και χαρτί μετρούν

όλους τους πόθους

Στην πόλη δίχως τόπο και φωτιά

Στην πόλη δίχως πίστη ή νόμο

Στην πόλη που δεν έχει παλικάρια

Στην πόλη που καθένας διασκεδάζει

Στην πόλη που με παγωμένα δάκρυα κλαιν

Στην πόλη των έντεκα ωρών

Μη νομίζετε ότι ξέρω και πολύ καλά τι τρέχει –

Ακόμη δεν την έχω επισκεφθεί.

Μετάφραση: Βερονίκη Δαλακούρα

Πηγή:https://edromos.gr/me-oxhma-thn-poihsh-desmos/

Robert Desnos-Δύο ποιήματα

 

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Όχι, δεν έχει πεθάνει ο έρωτας σε τούτη μέσα την καρδιά και σε τούτα

τα μάτια και σε τούτο το στόμα που εξάγγελνε αρχινισμένες κηδείες.

Ακούστε με, έχω καιρό βαρεθεί τα γραφικά τοπία και τα χρώματα

και της γοητείας τη χάρη.

Αγαπάω τον έρωτα, την τρυφερότητα αλλ' όμως και την ωμότητά του.

Ο έρωτάς μου έχει ένα μόνο όνομα, ένα μόνο σχήμα.

Όλα περνάνε. Στόματα στραγγίζονται σε τούτο εδώ το στόμα.

Ο έρωτάς μου έχει ένα μόνο όνομα, ένα μόνο σχήμα.

Κι αν μια μέρα συμβεί να το θυμηθείς

ω εσύ, σχήμα του έρωτά μου και όνομα,

μια μέρα στην ανοιχτή θάλασσα ανάμεσα Αμερική και Ευρώπη,

κι ενώ η τελική αχτίδα του ήλιου θα στραφταλίζει στην πτυχωμένη

επιφάνεια των κυμάτων, ή μάλλον σε μια νύχτα με αναπάντεχη

μπόρα κάτω από 'να δέντρο στην εξοχή, ή σ' ένα γρήγορο

αυτοκίνητο μέσα

Έν' ανοιξιάτικο πρωινό στο μπουλβάρ Μαλέρμπ,

μια μέρα βροχερή

με το χάραμα προτού πας να ξαπλώσεις,

τότε πες εσύ, διατάζω το καλόβολό σου φάντασμα, πες εσύ ότι εγώ ήμουν

ο μόνος που σ' αγάπησε εκ των προτέρων και ότι είναι κρίμα που

ποτέ δεν το 'μαθες.

Πες εσύ ότι δεν κάνει για ό,τι έχει πλέον γίνει να λυπόμαστε: ο Ρονσάρ

πριν από μένα και ο Μποντλέρ τραγούδησαν των γηραιών κυριών

τη θλίψη που πεθάναν έχοντας καταφρονήσει τον αγνό και

ακηλίδωτο έρωτα.

Εσύ, όταν θα 'χεις πεθάνει,

θα 'σαι όμορφη και εσαεί ποθητή.

Εγώ θα 'χω ήδη πεθάνει και θα 'μαι όλος κλεισμένος μες στ' αθάνατο

σώμα σου, μες στην υπερθαύμαστή σου εικόνα αδιαλείπτως παρούσα

ανάμεσα στ' ακατάπαυστα θαύματα της ζωής και της αιωνιότητας,

όμως αν ζούσα,

η φωνή σου και η εκφορά της, το βλέμμα σου και οι αχτίδες του,

το άρωμα το δικό σου και της κόμης σου και πλείστα όσα ακόμα θα ήσαν

εντός μου ζωντανά,

εντός μου, μέσα σ' εμένα που δεν είμαι ούτε ο Ρονσάρ ούτε ο Μποντλέρ,

μέσα σ' εμένα που είμαι απλώς ο Ρομπέρ Ντεσνός και που το να σε

γνωρίσει και να σ' αγαπήσει

το άξιζε και με το παραπάνω.

Εγώ, ο Ρομπέρ Ντεσνός, λέω σ' αγαπώ

και καθόλου δεν θέλω να συνδέσω άλλη αξία με τη μνήμη μου σε τούτα

εδώ τα αξιοκαταφρόνητα χώματα του πλανήτη γη.

ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Αναμετρώμαι και χτυπιέμαι μανικώς με ζώα και φιάλες

εδώ και λίγο χρόνο ίσως και δέκα ώρες να περάσανε η μια μετά

την άλλη.

Η όμορφη κολυμβήτρια που φοβόταν τα κοράλλια ξυπνάει τούτο

'δώ το πρωινό

το κοράλλι στεφανωμένο με χριστουγεννιάτικα πριναρόφυλλα

της κρούει τη θύρα.

Αχ, το κάρβουνο ξανά και πάντοτε το κάρβουνο το κάρβουνο

σ' εξορκίζω κάρβουνο σ' εξορκίζω δαιμόνιο σ' εξορκίζω άνθρακα

πολιούχε του ονείρου και της μοναξιάς μου άσε με άφησέ με

να μιλήσω πάλι και να ξαναπώ για την όμορφη την κολυμβήτρια

που φοβόταν τόσο τα κοράλλια

και μην το βασανίζεις άλλο πια το θέμα αυτό το γοητευτικό και πλάνο

των ονείρων μου.

Η όμορφη κολυμβήτρια ξεκουραζότανε σε μια κλίνη από δαντέλες

και πουλιά

τα ενδύματά της ριγμένα σε μια καρέκλα πλάι στου κρεβατιού το πόδι

φωτίζονταν με τις λάμψεις απ' τις ύστατες εκλάμψεις του κάρβουνου

κι εκείνο απ' τα βάθη φερμένο τ' ουρανού και της γης και της θαλάσσης

ήτανε περήφανο και για το κοραλλένιο ράμφος του και για τα

μεγάλα του φτερά που δεν ήσαν παρά κρέπια.

Είχε όλη νύχτα ακολουθήσει ποικίλους ενταφιασμούς αποκλίνοντες

προς των κοντινών προαστίων τα ευαγή κοιμητήρια

είχε παραστεί σε χορούς πρεσβειών βάζοντας σφραγίδα του ένα φύλλο

από φτέρη άσπρων σατινένιων εσθήτων

είχε υψωθεί τρομαχτικό σε καραβιών τις πλώρες και τα καράβια πίσω

ποτέ δεν εγύρισαν.

Στο τζάκι τώρα κουρνιασμένο παραμονεύει του ξαφρίσματος την

αφύπνιση και των μεγάλων χυτρών ν' ακουστεί το τραγούδισμα

το εύηχό του βήμα ετάραξε σύγκορμη τη γαλήνη των νυχτών στους

δρόμους με τα ηχερά λιθόστρωτα.

Κάρβουνο ηχηρό κάρβουνο του ονείρου αφεντικό και διδάσκαλε

κάρβουνο

αχ πες μου πού είναι εκείνη η όμορφη κολυμβήτρια η κολυμβήτρια

εκείνη που φοβόταν τα κοράλλια;

Αλλά και αυτήν ακόμα την κολυμβήτρια την επήρε πια ο ύπνος

και μένω φάτσα φάτσα να κοιτιέμαι εγώ με τη φωτιά κι έτσι θενά

μείνω όλη τη νύχτα το κάρβουνο με τα ερεβώδη του φτερά όλο

να ρωτάω κι εκείνο εκεί να επιμένει να προβάλλει στον εντελώς

μονότονο δρόμο του ίσκιους των καπνών του και το δεινό

στραφτάλισμα της ανθρακιάς του.

Κάρβουνο ηχηρό κάρβουνο ανοικτίρμονο κάρβουνο.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Πηγή:https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/2471-robert-desnos

Robert Desnos-[Σ’ Έχω Τόσο Ονειρευτεί]

[Σ’ Έχω Τόσο Ονειρευτεί]

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή.

Προφταίνω άραγε ν΄ αγγίξω αυτό το σώμα που πάλλεται,

να φιλήσω πάνω σ΄αυτό το στόμα μια αγαπημένη φωνή που γεννιέται;

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που τα μπράτσα μου συνηθισμένα,

σφίγγοντας την σκιά σου, ν' αγγίζουν το στήθος μου,

ίσως δεν θα μπορούσαν να τυλίξουν το κορμί σου.

Και είναι πολύ πιθανό, αν γίνει αληθινό το όραμα που με κατέχει χρόνια τώρα,

να μεταμορφωθώ και γω - σε μια σκιά.

Ω ζυγαριές των αισθημάτων!

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί που σίγουρα δεν μπορώ πια να ξυπνήσω.

Αποκοιμιέμαι όρθιος, το κορμί μου έχει εκτεθεί σ' όλες τις μορφές της ζωής και του έρωτα,

και συ, η μόνη που μετρά σήμερα για μένα, είσαι τόσο μακριά,

που είναι πιο εύκολο ν΄αγγίξω οποιαδήποτε άλλα χείλη ή μέτωπο παρά το δικό σου σώμα.

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί, έχω τόσο μιλήσει, περπατήσει και πλαγιάσει με το φάντασμα σου,

ώστε το μόνο που μου απομένει είναι να είμαι ένα φάντασμα μες τα φαντάσματα,

πιο σκιά κι από τον ίσκιο που περπατά -και θα συνεχίσει να βαδίζει χαρούμενα-

πάνω στο ηλιακό ρολόι της ζωής σου.

Από το βιβλίο της Μαρίας Λαϊνά, Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα, μετάφραση Βερονίκη Δαλακούρα . Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σ. 232.

..............................................................................................................................................................

ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ

Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα που δεν είσαι πια πραγματική.

Έχω ακόμα χρόνο να αγγίξω αυτό το ζωντανό κορμί

και να φιλήσω σ’ αυτό το στόμα τη γέννηση της φωνής, την τόσο για μένα ακριβή;

Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα που τα μπράτσα μου

συνηθισμένα να σφιχταγκαλιάζουν τη σκιά σου

και να σταυρώνονται πάνω στο στήθος μου,

δεν θα μπορούσαν να τυλιχτούν γύρω από το κορμί σου, ίσως.

Και μπροστά στην πραγματική οπτασία που με στοιχειώνει και με ορίζει εδώ και μέρες, εδώ και χρόνια, θα καταλήξω να γίνω σκιά, δίχως καμιά αμφιβολία.

Ω, αισθηματικές ισορροπίες.

Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα που, δίχως αμφιβολία, δεν έχω πια το χρόνο να ξυπνήσω.

Κοιμάμαι όρθιος, το σώμα εκτεθειμένο σε όλες τις όψεις του έρωτα και της ζωής.

Κι εσύ, που σήμερα για μένα είσαι η μοναδική, αδυνατώ το μέτωπό σου και τα χείλη σου ν’ αγγίξω.Πιο εύκολα θα άγγιζα τα πρώτα χείλη και το πρώτο μέτωπο που θά ’βρισκα στο δρόμο της ζωής μου.

Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα, τόσο πολύ περπάτησα,

μίλησα, κοιμήθηκα με το δικό σου φάντασμα, που, ίσως, παρόλα αυτά,

να μη μου μένει τίποτε άλλο πια, παρά να είμαι και εγώ

φάντασμα ανάμεσα σε φαντάσματα.

Να είμαι πιο σκιά κι από σκιά

εκατό φορές πιο σκιά

από τη δική σου τη σκιά που

περπατά γοργά

πάνω στο ηλιακό

ρολόι της ζωής σου

Από την συλλογή "À la mystérieuse"

Μτφρ: Ιωάννα Αβραμίδου

                                                    Ρομπέρ Ντεσνός - Σ' ονειρεύτηκα τόσο πολύ

Robert Desnos -To τελευταίο ποίημα

Σ’ έχω τόσο πολύ ονειρευτεί ,

Έχω τόσο πολύ βαδίσει ,τόσο πολύ μιλήσει ,

Τόσο πολύ αγαπήσει τη σκιά σου ,

Που δε μου μένει πια τίποτε από σένα .

Μου μένει να είμαι η σκιά μες στις σκιές

Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι απ’ τη σκιά

Να είμαι η σκιά που θα έρθει και θα ξαναρθεί

μέσα στην ηλιοφώτιστη ζωή σου .

Robert Desnos (1900-1945)

Μετάφραση: Κώστας Ριτσώνης

Πηγή: http://www.poiein.gr/archives/10178/index.html

Robert Desnos- Η Αστραδενή της θάλασσας

Των γυναικών τα δόντια είναι αντικείμενα τόσο γοητευτικά…
… που θά ’πρεπε να τα βλέπουμε σαν όνειρο ή τη στιγμή
του έρωτα.
Τί όμορφη! Η Κυβέλη;
Είμαστε δια παντός χαμένοι στου αιωνίου ερέβους την έρημο.
Τί όμορφη που ’ναι!
«Κι επί τέλους»,
αν ήσαν τα λουλούδια γυάλινα,
όμορφη, όμορφη σα λουλούδι γυάλινο,
όμορφη σα λουλούδι σάρκινο.
Τους νεκρούς πρέπει να τους νικάμε όταν είναι ψυχροί.
Τα τείχη της Υγείας
κι αν βρεις σε αυτή τη γη γυναίκα ειλικρινή στον έρωτα…
Όμορφη σα λουλούδι φλόγινο –
ο ήλιος, με τό ’να πόδι στον αναβολέα, φωλιάζει αηδόνι
σε πέπλο με κρέπια.

****************************

Όχι, δεν ονειρεύεστε, όχι.

****************************

Τί όμορφη που ήταν
τί όμορφη που είναι!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

Robert Desnos- Χέρια

Χέρι μαυρισμένο απ’ το μελάνι του θλιβερού μαθητή

Χέρι κόκκινο πάνω στον τοίχο απ’ την κάμαρα του εγκλήματος

Χέρι χλωμό της πεθαμένης

Χέρια που βαστούν ένα μαχαίρι ή ένα ρεβόλβερ.

Χέρια ανοιχτά

Χέρια κλειστά

Χέρια τιποτένια που βαστούν έναν κοντυλοφόρο

Ω χέρι μου εσύ επίσης εσύ επίσης

Χέρι μου με τις γραμμές σου κι’ όμως έτσι είναι

Γιατί να σπιλώσω τις μυστηριώδεις γραμμές σου

Γιατί; καλύτερα οι χειροπέδες καλύτερα να σ’ ακρωτηριάσω καλύτερα καλύτερα

Γράψε γράψε γιατί γράφεις ένα γράμμα σ’ εκείνη

κι’ αυτό το βέβηλο μέσο είν’ ένα μέσο να την αγγίξεις




Χέρια που απλώνονται χέρια που προσφέρονται

Υπάρχει μήπως ένα ειλικρινές χέρι αναμεσά τους

Α! δεν τολμώ πια να σφίξω τα χέρια

Χέρια που λένε ψέματα χέρια λιγόψυχα που τα μισώ

Χέρια που ομολογούν και που τρέμουν όταν

Κοιτάζω τα μάτια…

Χέρια χέρια όλο τα χέρια

Ένας άνθρωπος πνίγεται ένα χέρι βγαίνει απ’ τα κύματα

Ένας άνθρωπος φεύγει ένα χέρι κουνιέται

Ένα χέρι συσπάται μια καρδιά υποφέρει

Ένα χέρι σφίγγεται ω θείος θυμός

Ένα χέρι ακόμα ένα χέρι

Ένα χέρι πάνω στον ώμο μου

Ποιος είναι;

Είσαι συ επιτέλους

Είναι πολύ σκοτεινά! τι σκοτάδια!

Δεν ξέρω πια τίνος είναι τα χέρια

Τι θέλουν

Τι λένε

Τα χέρια μας ξεγελούν

Θυμούμαι ακόμα λευκά χέρια μες στο σκοτάδι

Απλωμένα πάνω σ’ ένα τραπέζι, μέσα στην προσμονή

Θυμούμαι χέρια που τ’ αγκάλιασμά τους μου ήταν αγαπητό

Και πια δεν ξέρω

Υπάρχουν πολλοί προδότες πολλοί ψεύτες

Α! ακόμα και το χέρι μου που γράφει

Ένα μαχαίρι! Ένα όπλο! Ένα εργαλείο!

Όλα εκτός απ’ το γράψιμο

Αίμα αίμα

Υπομονή η μέρα αυτή θ’ ανατείλει.”

(μτφ. Tάκης Βαρβιτσιώτης)

(Ανθολογία γαλλικής ποίησης- από τον Μπωντλαίρ ως τις μέρες μας, Καστανιώτης)