Ροδιά, τώρα που μέστωσες και ροδογιάλισε ο καρπός
δε με βαστούν σε ανηφόρες τα πόδια.
Σ’ όχτον ορθό βεργολυγιέσαι, πώς και πώς,
σφιχτά μου ρόδια.
Σου προσπερνάω το χάντακα (τάχα να μπόρεια ν’ αρπαχτώ),
μα εσείς χλωρές βατομουριές τρυπάτε.
Νιάτα μεστά κι αίμα που καίει στα δεκαοχτώ
πού πάτε;
Νάριχνα απάνω τη θηλιά (καημένε χρόνε πώς κυλάς…
καημένη γνώση και καρδιά κι άμαχη…)
Κι απέ σου λέω , που με γελάς- με περγελάς-
ροδιά, απ’ τη ράχη.
Τάκης Τσιάκος (1909-1997)
Μεσημέρια, 1956
