Τάκης Τσιάκος-Ροδιά

Ροδιά, τώρα που μέστωσες και ροδογιάλισε ο καρπός
δε με βαστούν σε ανηφόρες τα πόδια.
Σ’ όχτον ορθό βεργολυγιέσαι , πώς και πώς,
σφιχτά μου ρόδια.

Σου προσπερνάω το χάντακα (τάχα να μπόρεια ν’ αρπαχτώ),
μα εσείς χλωρές βατομουριές τρυπάτε.
Νιάτα μεστά κι αίμα που καίει στα δεκαοχτώ
πού πάτε;

Νάριχνα απάνω τη θηλιά (καημένε χρόνε πώς κυλάς…
καημένη γνώση και καρδιά κι άμαχη…)
Κι απέ σου λέω , που με γελάς- με περγελάς-
ροδιά, απ’ τη ράχη.

Τάκης Τσιάκος (1909-1997)

Μεσημέρια, 1956