Μάνος Ελευθερίου - Θεατρικά προγράμματα

Παλιά θεατρικά προγράμματα με ξεχασμένο έργο.
Οι συγγραφείς γνωστοί και άγνωστοι
χαμογελάνε σίγουροι για την αθανασία τους.
Ηθοποιοί που έχουν πεθάνει χαμογελούν κι αυτοί
σαν να μας στέλνουν χαιρετήσματα.
Έτσι θυμήθηκα κι εγώ την Ασπασία Σάνδη.
Μεσόφωνος έμαθα πως ήταν...
Πρωταγωνίστρια στον μεσοπόλεμο...
Στην πρόβα τζενεράλε της οπερέτας Χορχόρ Αγας
εκείνη έγειρε και πέθανε απάνω στη σκηνή.
Κι έτσι άγιασε κι αυτή και κάνει θαύματα.
Κι άλλοι πολλοί ηθοποιοί...Διάσημοι και θαυμαστοί.
Κι όσοι προνόησαν στα τέλη τους
να έχουν κάποιον δίπλα τους να τους κλείσει τα μάτια.
Κι όσοι πέθαναν μοιραίοι και ολομόναχοι σε οίκους ευγηρίας.
Και όμως ένδοξοι- δαφνοστεφείς- καταραμένοι.
Και μερικοί που άνοιξαν μαγαζάκια και ψευτοζήσανε
και άλλοι που άνοιξε η γη και τους κατάπιε.
Όλοι αυτοί άγιασαν χωρίς ασημικά και μουσικές.
Λάμπουν σ’ αυτές τις μαγικές φωτογραφίες...
Λάμπουν ακόμη τα παλιά θεατρικά προγράμματα.
Χείλη και δόντια κα μαλλιά... καπέλα και κοσμήματα...
γένια, μουστάκια και γραβάτες...
Μέχρι τον κάτω κόσμο λάμπουν.

Μάνος Ελευθερίου - Θεατρικά προγράμματα

Μάνος Ελευθερίου - Νίκος Πλουμπίδης

 

                                                    Μαρία Δημητριάδη -   Νίκος Πλουμπίδης   

Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,

με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,

τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,

και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς,

τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,

και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.

Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια,

από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών,

τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,

εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ,

τα ψυθιρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,

εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι

κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά

ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι

απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.

Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά,οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι

κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά

ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι

απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.

Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,

με μισθοφόρους και πραιτωριανούς.

Νίκος Δημητράτος -Αυτές οι ξένες αγκαλιές

 

Μάνος Ελευθερίου - Το ψωμί μου είναι γλυκό

 

                                             Μάνος Ελευθερίου - Το ψωμί μου είναι γλυκό

Τον πρώτο χρόνο φάμπρικα

τον άλλον στα ψυγεία

χωρίς να θέλω βρέθηκα

μες στα μηχανουργεία

Μα το ψωμί μου είναι γλυκό

και το κρασί ζαλίζει

τώρα που έ τώρα που έμαθα κι εγώ

η ρόδα πως γυρίζει

Την πρώτη μέρα γέλασες

την άλλη μου μιλούσες

χωρίς να ξέρω έπαιρνα

το δρόμο που γυρνούσες

Μα το ψωμί μου είναι γλυκό

και το κρασί ζαλίζει

τώρα που έ τώρα που έμαθα κι εγώ

η ρόδα πως γυρίζει

Μάνος Ελευθερίου -Χίλιοι φυλάνε

 Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μεράντζας

Την ώρα που 'πε κι η γραφή

σκοτείνιασε κι η πλάση

δεν ήτανε χαρά κρυφή

νύχτα να σε σκεπάσει

Χίλιοι φυλάνε στα στενά

χίλιοι στο πέρασμά του

του βγάζουν πρώτα ότι πονά

κι ύστερα την καρδιά του

Φυτεύουνε ψηλό σταυρό

και τον καρφώνουν πάλι

κι απ' το σταυρό βγαίνει νερό

και μια φωνή μεγάλη

Χίλιοι φυλάνε στα στενά

χίλιοι στο πέρασμά του

του βγάζουν πρώτα ότι πονά

κι ύστερα την καρδιά του

despoina1951

Μάνος Ελευθερίου - Τροπάρια για Φονιάδες (4 ποιήματα)

 Νίκος Πλουμπίδης

Σε τούτη την πατρίδα τί γυρεύω,
με μισθοφόρους και πραιτωριανούς,
τη δόξα σου γονατιστός να ζητιανεύω,
και να χτυπώ την πόρτα σου στους ουρανούς.

Σαν ψίχουλα είναι τούτα τα στιχάκια,
από συμπόσια και ξενύχτια ποιητών,
τα ψιθυρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ,
τα ψιθυρίζουν οι χαφιέδες στα σοκάκια,
εκεί που πάω σαν το ψάρι να πιαστώ.

Κινήσαμε για μακρινό ταξίδι
κι η νύχτα φαρμακώνει τα φιλιά
ποιος κόσμος μας κρατάει και ποιο σανίδι
απόψε που δικάζουν τον Πλουμπίδη.
Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

Τα παγώνια της θάλασσας

Τον άγγελο που ντύθηκες με νύχτα
τον είδα να φυλάει μια σκεπή.
Στα πόδια φώτα και στα χέρια νύχτα,
σημάδευε τα λόγια στη σιωπή,
πουλί μαλαματένιο μες στα δίχτυα.

Της θάλασσας παλεύουν τα παγώνια,
τον ύπνο φαρμακώνουν του ψαρά.
Μετάξι φέρνουν απ’ την Καρχηδόνα
και της παράδεισός μου τα νερά
βουλιάξανε κι ετούτο τον αιώνα.

Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει,
ποιος λιγοστεύει τ’ άνθος απ’ τη γη;
Ποιος ρήμαξε στου κόσμου το μαράζι
και στα βαθιά τον πήρε η ζωή
να μάθει καθαρά να λογαριάζει;

Στα χέρια σου κεντήσανε καράβι
για να ξεχνάς του πόντου τ’ ανοιχτά.
Σε σκοτεινό σε ρίξανε πηγάδι
μ’ Απρίλη μήνα και με θανατά
να βρεις την πληρωμή μες στο σκοτάδι.

Ρόζα Λουξεμπουργκ

Μπλουζάκι χίπικο και παντελόνι τζιν
και στην καρδιά ζωγραφισμένος ο Γκεβάρα.
Στα πορνοστάσια με ουίσκι και με τζιν
παίζουν αλέγκρο την καρδιά μου σε κιθάρα.

Άι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, τι σου ‘χω φυλαγμένα,
πάνω στο κάρρο σ’ είδα στα εννιακόσια εφτά.
Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως τού εικοσιένα
κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά.

Φυλλάδες κίτρινες και πράσινη χολή,
τα νιάτα σου, τα νιάτα μου κι οι εμπόροι.
Χρυσό πουλάκι δίχως το κλουβί
για σένα κάνουν τον Αγώνα οι τζογαδόροι.

Κώστας Μίχος (1938-1974)

Κώστα Μίχο γιατί κρύβεις τ’ όνομά σου;
Στα καφενεία που συχνάζεις δεν κατοικούν οι παντοκράτορες
Κώστας Καρυωτάκης γράφει κι η ταυτότητά σου,
πρίγκηπας επάγγελμα, πρίγκηπας για τη γενιά σου.
Παραμονεύουν οι φασίστες με τους ψευδομάρτυρες.

Κώστα Μίχο, σε ποιόν κρύβεις τ’ όνομά σου;
Μες στα ένδοξα Παρίσια δεν κερδίζεις τον παράδεισο.
Τη ξυραφιά του Ρεμπώ τη σκεπάζουν τα μαλλιά σου,
δεν φτάνουν όλα τα νερά της γης να πλύνουν το άγαλμά σου,
μια νεκροψία,-κι ύστερα το γαλανό πουκάμισο.

Κώστα Μίχο, μη μου κρύβεις τ΄ όνομά σου.
Ένα κλαδάκι ουρανός ήταν μονάχα ο κλήρος σου.
Στις λοταρίες των ποιητών μια βρύση έλαχε στη μοιρασιά σου.
Της ζητιανιάς η φιλία ισορροπεί τη ζυγαριά σου,
στιχάκια ψίχουλα, μετάληψη και μύρο σου.
Κώστα Μίχο, μη μου κρύβεις τ’ όνομά σου.

Από το δίσκο των Θάνου Μικρούτσικου-Μάνου Ελευθερίου, “Τροπάρια για Φονιάδες”, με ερμηνευτές τη Μαρία Δημητριάδη και τον Γιώργο Μεράντζα, Λύρα, 1977

Μάνος Ελευθερίου - Στη βρύση και στον ποταμό

 

Λάκης Χαλκιάς - Στη βρύση και στον ποταμό

Φύλαξε τα στενά που μια φορά περπάτησες,

ντύσου φλουριά, φλουριά,

στη βρύση και στον ποταμό δε θα ξανάρθει πέρδικα.

Λύσε τα ξόρκια της αγάπης

συγχώρεσε τα λάθη και τις αμαρτίες μας.

Βράδιασε στο βουνό

κι μεσ’ στα περιβόλια μας τρέχουν φωνές, φωνές

στη βρύση και στον ποταμό

δε θα ξανάρθει πέρδικα

Αλκίνοος Ιωαννίδης— Σε άδειο θέατρο

                                                  Αλκίνοος Ιωαννίδης - Σε άδειο θέατρο

Μουσική/Στίχοι: Σιόλας Σταύρος/Ελευθερίου Μάνος

Σε άδειο θέατρο χωρίς τους θεατές
μέσα στη νύχτα σαν καράβι ταξιδεύεις
βρίσκεις λιμάνια που βουλιάξανε στο χθες
και να βρεθείς ξανά στο χάος κινδυνεύεις

Παλιές αγάπες αγιασμένες και μικρές
κι άλλες που μείνανε στον κόσμο κολασμένες
σαν καραμέλες μες στο στόμα μας πικρές
μας ταξιδεύουν κάθε βράδυ στοιχειωμένες
Κάτι αγάπες αγιασμένες και μικρές

Παλιές αγάπες

Είχα μι’ αγάπη τ’ όνειρό μου ν’ ακουμπώ
κι έγινε θέατρο κι αυτό πυρπολημένο
δεν έχει πόρτα μήτε είσοδο να μπω
μονάχα ένα θεατή και μεθυσμένο

Μάνος Ελευθερίου - Αυτοί που θά `ρθουν μια βραδιά

 

                                                           Μαρία Φαραντούρη - Αυτοί που θά `ρθουν μια βραδιά

Αυτοί που θά `ρθουν μια βραδιά

θα βρουν τα δάκρυά μας

πληγές θα βρούνε και καπνό

και στάχτη τη χαρά μας.

Κι αν θα μου πάρουν τη φωνή

θ’ αφήσω τον καημό μου

κι αν γίνει ξένος ο καημός

θ’ αφήσω τ’ όνειρό μου.

Κι αν πάρουν και τα χρόνια μου

στο αίμα μου θα μείνουν

κι αν γίνει το αίμα μου νερό

πουλάκια θα το πίνουν.

Γιώργος Νταλάρας - Παραπονεμένα λόγια

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος 

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας Στης ανάγκης τα θρανία και στης φτώχειας το σχολειό μάθαμε την κοινωνία και τον πόνο τον παλιό Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας Το σεργιάνι μας στον κόσμο ήταν δέκα μέτρα γης όσο πιάνει ένα σπίτι και ο τοίχος μιας αυλής Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας

Μάνος Ελευθερίου - Έχεις μάτια το φεγγάρι

                                                        Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Έχεις μάτια το φεγγάρι
 

                                                            Αντώνης Καλογιάννης - Έχεις μάτια το φεγγάρι

Έχεις μάτια το φεγγάρι

κι είναι η νύχτα σπιτικό σου

μα από αυτά που μου ’χεις πάρει

τίποτα δεν είν’ δικό σου.

Έχεις δάκρυα την αγάπη

με φωτιά και με μαχαίρι

κι έχεις για κρασί φαρμάκι

και το χωρισμό στο χέρι.

Μάνος Ελευθερίου - Στη χώρα των αθώων

 Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας.

Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς;

Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας

Και οι εχθροί είναι εραστές με εκβιασμούς.

Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι.

Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη.

Στους ουρανούς θ’ αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν.

Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό.

Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν

κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.

Όχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα.

Μ’ ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα.

Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, κοντά τους

να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό

κυνηγημένος απ΄ το σώμα σου στους βάλτους

βρήκες ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό.

Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων

Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων.

Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως 

στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά.

Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος

μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά.

Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις.

Τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.

Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει;

Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά;

Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει

την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά.

Σ’ άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες.

Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες.

Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων.

Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ,

δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων

γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ.

Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι.

Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.

Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία

αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής.

Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία.

Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής.

Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.

Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.

Μάνος Ελευθερίου - Ώρα αναχωρήσεως

Παίζαν τα γραμμόφωνα

μες στα καφενεία

παίζαν το Μινόρε της αυγής

Κι έγραφα ασταμάτητα

την δική σου ανία

και της σκοτωμένης μου ζωής

Ωρα αναχωρήσεως

άκουγα για τρένα

μόνο εγώ δεν πήγα πουθενά

Σε όσα ξαναγύρισα

τα ‘βρα που πεθαίναν

μέσα σ’ έναν μίζερο βραχνά

Κάποιοι φίλοι απ’ τον στρατο

κάποτε σου γράφουν

για τις δυσκολίες που περνούν

κι είναι σαν γραμμόφωνο

που όσοι πόνοι να ‘ρθουν

φταίει η κοινωνία θα σου πουν

Χάρις Αλεξίου - Χρόνια Σαν Βροχή

 Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Στίχοι:

Άσε τις παρεξηγήσεις

σ’ το `χω πει τόσες φορές

μη γυρεύεις εξηγήσεις

μη ζητάς αναφορές

Χρόνια σαν βροχή μες στην άδεια μου ζωή

μη μου φαρμακώνεις άλλο την ψυχή

χρόνια ορφανά μες στην ίδια γειτονιά

μη μου φαρμακώνεις άλλο την καρδιά

Ο καημός σου είναι μαχαίρι

κι η αγάπη σου γυαλί

κάποια μέρα κάποια ώρα

θα με κλείσεις φυλακή

Χρόνια σαν βροχή μες στην άδεια μου ζωή

μη μου φαρμακώνεις άλλο την ψυχή

χρόνια ορφανά μες στην ίδια γειτονιά

μη μου φαρμακώνεις άλλο την καρδιά

Μάνος Ελευθερίου - Πήραν τ’ Ανάπλι

 

Τάνια Τσανακλίδου - Πήραν τ'Ανάπλι

Πήραν τ’ Ανάπλι, πήραν το, πήραν το Γαλαξίδι

το κάστρο της Μονεμβασιάς, τον ανθισμένο δρόμο

Κι όπου δρομάκι ερημιά κι όπου καημός αηδόνι

κι όπου εκκλησιά μια Παναγιά κι αγρύπνια το λυχνάρι.

Κι όπου `ναι αγαπητικιά, φυτρώνει κυπαρίσσι

κι όπου `ναι εκείνος που πονά, μαλαματένια βρύση.

Πήραν τ’ Ανάπλι, πήραν το, πήραν το Γαλαξίδι

το κάστρο της Μονεμβασιάς, το μυρωμένο δρόμο

Μάνος Ελευθερίου - Παραθαλάσσια καφενεία

Είχα μια αγάπη από παιδί για κάποια καφενεία

που ήταν κοντά στη θάλασσα κι έβλεπαν ουρανούς,
που είχαν καλάμια στη σκεπή και μέσα, στη γωνία,
ένα σβηστό γραμμόφωνο για να σου φεύγει ο νους.

Χρόνια ζητώ να πιω καφέ σε τέτοια καφενεία,
να ακούγονται τα κύματα σαν άνεμου σιγή,
να βρω πώς είναι η θάλασσα σ’ αυτή την ιστορία
σε καφενεία που γερνούν κοντά της μια ζωή.

Τα ’φερε ανάποδα ο καιρός κι άλλαξε σ’ όλα κάτι
κι αναβολή σε αναβολή δεν βρήκα αυτό το απλό
κι ένα παραθαλάσσιο μικρό καφενεδάκι
που να με κάνει μια στιγμή γλυκά να ξεχαστώ.

                             Νένα Βενετσάνου - Παραθαλάσσια Καφενεία

Μάνος Ελευθερίου - Δήμος Μούτσης - Στους μπαξέδες ( Εις μνήμην )

 Στους μπαξέδες και στους ταρσανάδες

ήρθες να μου κόψεις μια ζωή

κι ο βοριάς που ματώνει στις Κυκλάδες

μ’ άλλα λόγια φτώχεια και κρασί.

Σε μια θάλασσα μαλαματένια

στολισμένος μάγκας και νταής

ήρθες να, αχ, να μου πεις κρυφά και μένα

τον καημό της Φραγκοσυριανής.

Θα σου στήσω στις γωνιές καρτέρι

ξόβεργα σ’ αυλές κι ανηφοριές

για να μάθεις, αχ, βρε μαύρο περιστέρι

να μη δίνεις άλλες συμφορές.

Στίχοι για το τραγούδι Στους μπαξέδες ( Εις μνήμην ) – 1973        Βίκυ Μοσχολιού του έτους σε στίχους Μάνος Ελευθερίου και σύνθεση Δήμος Μούτσης από το album Στροφές.

Μάνος Ελευθερίου- Αυτές οι ξένες αγκαλιές

                                       Άλκηστις Πρωτοψάλτη - Αυτές οι ξένες αγκαλιές

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου

Στίχοι

Αυτές οι ξένες αγκαλιές

ήταν κάποτε φωλιές

κι είχαν μάτια είχαν στόμα

κι όλο σου μιλούν ακόμα

σου μιλούν και σου φωνάζουν

κι είναι σαν ν’ αναστενάζουν

Αυτά τα δέντρα στη βροχή

ήταν ανθρώποι μοναχοί

ήταν άνθρωποι δικοί μας

που αγαπήσανε μαζί μας

ποιος τους έπιασε στα δίχτυα

κι ορφανέψαν τόσα σπίτια

Μάνος Ελευθερίου - Αυτός ο τόπος

                                             Μαρία Δημητριάδη - Αυτός ο τόπος

                                                    Μαριάννα Πολυχρονίδη - Αυτός ο τόπος

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου - Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Ενορχήστρωση: Θάνος Μικρούτσικος - Θύμιος Παπαδόπουλος

Από το CD: Στην ομίχλη των καιρών 2017

Αυτός ο τόπος που μας ματώνει

κι αυτός ο αέρας που μας φαρμακώνει,

με μια σημαία μας έχει ντύσει

μιας ξένης χώρας που έχει χρόνια σβήσει.

Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει

βαθιά πηγάδια και πικρά να πνίξει,

αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα

και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.

Ποιος είμαι κι ήρθα, χωρίς ελπίδα

με μια πατρίδα σαν τη νυχτερίδα

και κυματίζω σαν μια σημαία

μπροστά στην Κίρκη και στον Οδυσσέα

Αυτός ο τόπος που έχει ανοίξει

βαθιά πηγάδια και πικρά να πνίξει,

αυτός ο τόπος, αυτό το χώμα

και πεθαμένους δε μας θέλει ακόμα.

Ακούγονται αποσπάσματα από τους ποιητές:

-"Η δίκοπη ζωή" Μάνος Ελευθερίου

-" Ο Τόπος μας είναι κλειστός" Γιώργος Σεφέρης

-" Γυναίκα" Νίκος Καββαδίας

-«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις» 

Μανόλης Αναγνωστάκης

-«Υποθήκη» Γιάννης Ρίτσος

Ρημαγμένοι κήποι (Το σπίτι γέμισε με λύπη) – 1963

Το σπίτι γέμισε με λύπη
και με σταχτή πικρό καπνό.
Φεύγεις και ρήμαξαν οι κήποι
χωρίς γαλάζιο ουρανό.

Το σπίτι γέμισε με νύχτα
κι απ’ το βοριά κι απ’ το νοτιά.
Ποιος θα σηκώσει απ’ την καρδιά μου
ετούτη την πικρή φωτιά;

Το σπίτι γέμισε μ’ αστέρια
και με τ’ Αυγούστου τα πουλιά.
Ρίζωσ’ η λύπη στ’ άδεια χέρια.
Νεκρό ποτάμι τα φιλιά.

Χρήστος Λεοντής - Το σπίτι γέμισε με λύπη (1963) Έφη Παναγιώτου

Λάκης Παππάς - Το σπίτι γέμισε με λύπη

Κώστας Χατζής - Το σπιτι γεμισε με λυπη