Ο μονόλογος μιας καμένης μέλισσας
…Κάποτε έφτιαχνα μέλι,
απ’ το πεύκο που μύρισε φύση. Δεν κέντρισα ποτέ.
Με ξέχασαν, από τότε
που εγώ έχασα το όνομά μου.
Μ’ έκαναν πρόσφυγα στον τόπο μου,
σε μέρος που καλλιεργείται ο πόνος…
Ήμουν ερωτευμένη με το πράσινό μου σπίτι.
Δεν μπορώ να γίνω αρνητής του χθες μου:
Ντρέπομαι για τις μνήμες μου.
H καμένη γη τώρα είναι η κατοικία μου.
Δεν γίνεται μέλι απ’ τα κάρβουνα.
Τα χρώματα τα έσβησαν οι φωτιές,
το μαύρο διορίστηκε βασίλισσα.
Θεέ μου! Σ’ έκαψαν κι εσένα.
Σύντομα,
θα παντρευτώ τον εγγονό της αράχνης,
χωρίς χαρές και τελετές.
Στο μήνα του μέλιτος
θα με βρείτε στην Εύβοια,
εκεί, που την παλιά μου φόρμα,
τώρα την φοράει μια μαύρη χήρα.
Ανησύχησα…
Χθες το βράδυ
υπόφεραν οι ανθισμένες μιμόζες.
Το χιόνι τις βάρεσε στους ώμους
και η παγωνιά
ξεθώριασε τα κίτρινα άνθη τους…
Αργά με πήρε ο ύπνος.
Ανησύχησα. Ένιωσα,
πως έκλαιγαν με λυγμούς τα ανθισμένα
μέσα στο λευκό χιόνι.
Έλεγξα όλα τα συρτάρια που κρατώ τα γραπτά μου
κι έστησα με αυτά σκέπαστρο με ποιήματα
να σώσω τα λουλούδια…
Κατηγορώ το φετινό χειμώνα
που μ’ άφησε μετέωρο
που φοβάται να αγγίζει
επιθυμίες…
Πηγή: https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/18502-loyan-tzoylis
