ΠΡΑΓΜΑΤΑ (2)
Ο ΣΟΒΑΣ
Σώριασαν τα χαρτιά
επάνω στα χαρτιά
λόγια και λόγια
στα λόγια·
τις παλιές σκεπάσαν
με καινούριες μάσκες
με άλλον ασβέστη
τον ασβέστη.
Είπαν φωλιές
τους τάφους των πουλιών,
ψηλά σκορπίσαν τα φτερά τους
κι είπαν −φωνάζαν− πως είναι
πουλιά
οι άδειοι ίσκιοι.
*
Μόνο τ’ αγάλματα
μείναν αγάλματα
δείχνουν ποιοι είμαστε
μας παίρνουν, αμίλητοι άγγελοι,
τις νύχτες στα φτερά τους.
ΤΟ ΦΩΣ
Τώρα το φως το ρίχνουν στα κασόνια
το καρφώνουν και το πάνε.
Οι πράκτορες εισπράττουν τα ναύλα
χωρίς να το δουν· οι παραλήπτες το μοιράζουν
χωρίς να το δουν
Αθέατα χέρια
το συνάζουν πάλι στα κατώγια.
ΑΙΝΙΓΜΑ
−Είναι πολύ ψηλά ή πολύ βαθιά;
Στέκεται ή περπατεί μπροστά ή πίσω πάει;
Μέσα στα ρούχα του είναι ή στον ίσκιο του μέσα
κι είναι δικός του ο ίσκιος
είν’ αληθινός −μια μαύρη ψαλιδιά που χαίνει
στ’ άσπρο και το ξεγυμνώνει;
Και τ’ άσπρο, υπάρχει τ’ άσπρο;
Βρίσκεται δω που στεκόμαστε δενόμαστε χτιζόμαστε
επιμένουμε ώς το απαίσιο τέλος
συνεχιζόμαστε κι αρχίζει πάλι ο πανάρχαιος γύρος
Ή εδώ ποτέ δεν ήταν;
Αυτό που λες ή αυτό που κρύβεις είναι;
Η αόριστη κατατομή, ιερή, πίσω από τον βαθύ της Νύχτας τοίχο
που μαντεύεις ή ό,τι ορατό θριαμβεύει, πάνω απ’ όλους
τους ορίζοντες ψηλά;
Ποιο το χρώμα και η φύση του
Πούθε αρχίζει ποιο το τέλος του
Είναι ψάρι πουλί ή φωτιά;
*
−Ηχώ των όλων, πίσω απ’ του φεγγαριού τις μάντρες
Αόρατες,
Η αλήθεια.
ΑΡΙΘΜΟΙ
Διάφανες υδρίες τ’ ουρανού
παραμυθούνε τη λειψή ζωή μας,
σμίγοντας μες στο παρθένο φως
το χρόνο με τη στάχτη·
στα λίκνα των στοιχείων τ’ άλυπα
κοιμίζοντας, για λίγο, τις βαριές
ανάποδες ψυχές μας.
Ι
Του ήλιου η νέα λάμψη φτάνει.
Όμως ακόμη το παλιό του φως, επάνω
στις ασάλευτες μορφές των νομισμάτων.
Το νέο φως να ’ρθει!
Απ’ άλλον ουρανό, μαζί με τους τυφλούς
αλύγιστους αγγέλους.
Να τραβηχτούν οι στέγες μας, οι τοίχοι
που μας χώρισαν να πέσουν, πάλι στους δρόμους
να βρεθούμε· στ’ αχνάρια των πηγών
να βρούμε πάλι τη φωνή μας, αρχαία
φωνή των αριθμών
όμοια με κείνη που έλαμψε
μες απ’ τη φλεγομένη βάτο.
«Να μην αγαπήσεις Πηγάδι η αγάπη
δροσίζει και πνίγει Το μίσος
πηγάδι που πνίγει
Μην επιθυμήσεις Όσα βαθιά λαχταρούμε είναι τα όνειρα
Ίσκιοι πουλιών τα όνειρα
φευγάτοι
Μην πιστέψεις Άσωτη σε ζώνει νύχτα
Ο δαυλός το φανάρι ο λαμπτήρας
τη μετατοπίζουν
Λοφοσειρές τα σώματα
ένα μες στ’ άλλο από το φως
στη σκιά περνούν
Βαθιά σαλεύει ο πηλός, του πηλού η φωνή,
το πήλινο αίμα
Τ’ άνθη είναι τ’ ουρανού
κι ο ουρανός τα παίρνει».
IX
Τα φωτεινά μας είδωλα είν’ οι άγγελοι
που τα ποντίσαμε στον ουρανό
απ’ τα ανοιχτά παράθυρά μας·
και τώρα ακούεται ο βόμβος τους
στ’ αστέρια γύρω
−η άλλη ποθητή ζωή μας.
Ουρανός υπάρχει γιατί υπάρχει γη
κι άνθρωποι τη στολίζουν.
Από τη συλλογή «Πράγματα (2) - Αριθμοί» (1962).
Πηγή: «Πάνος Κ. Θασίτης, Τα ποιήματα», εκδ. Νεφέλη, 2011.
Αναδημοσίευση από: https://ppirinas.blogspot.com/2021/08/2.html?fbclid=IwY2xjawMUbd1leHRuA2FlbQIxMQABHutZ7lxmdW__5Gqyc_pzleHp5Mhf9FpCg1PZCSe1Woq695l7R1a2wy4c4OQW_aem_0wKPNoalx9GTVP02cMfg7A
