Πάνος Θασίτης - Απ’ το παράθυρο

Στέκομαι και βλέπω απ’ το παράθυρο

τμήματα σπιτιών και δρόμων,

ακούω φωνές, αποσπάσματα ομιλιών,

στίγματα που αναζητά η αίσθησή μου, απαθή∙

αθανασία ασήμαντη πραγμάτων χωρίς μνήμη

που δεν περνούν, καθώς εμείς οι άνθρωποι περνούμε.

Στέκομαι και βλέπω απ’ το παράθυρο...

Πόσο πουλάνε τα μαντίλια στο λιμάνι;

Μαντίλια γι’ αποχαιρετισμούς που φεύγουν

απ’ τα χέρια σαν πουλιά

σαν άνθρωποι που γίνανε πουλιά και μας γυρεύουν

άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια και μεις δεν τους αναζητούμε∙

άνθρωποι μαντίλια άνθρωποι.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)

Πηγή: https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6826.60