Ήρεμη νύχτα. Νύχτα
των ψυχών και της μυθοπλασίας.
Ώρα που κλέβει η Σελήνη όλο το φως του Ήλιου.
Πανσέληνος Αυγούστου.
Αυτή τη νύχτα περνά η Αργώ χωρίς τον καπετάνιο της
μπροστά απ' το Χορευτό, καβάλα στη γραμμή του ορίζοντα.
Οι κωπηλάτες της λάμνουν γοργά, ασθμαίνοντας.
Αισθάνονται πως την αφετηρία προσεγγίζουν.
Μάταια όμως, μάταια.
Ο Ιάσονας ένας ανάπηρος σηματωρός στο Μούρεσι,
-σ' αυτό το μπαλκονάκι του Πηλίου.
Δεν ημπορεί να δώσει σήματα με δίχως χέρια.
Κρύβεται το καράβι στο αχανές.
Χάνονται τα φωτάκια της νεκροπομπής.
Οι παραθεριστές ζηλεύουν στην ακτή τούς επιβάτες του χαμού.
Νομίζουνε πως πλοίο είναι κρουαζιέρας.
Κάνουνε σχέδια για του χρόνου.
Να είναι αυτοί στη θέση τους.
Να ταξιδέψουνε στην Αυγουστιάτικη πανσέληνο κάθετα στο Αιγαίο.
Και δεν υποψιάζονται ότι αυτήν τη νύχτα σβήνουνε οι φάροι,
μένουν ανάπηροι οι σηματωροί
κι όσοι βρεθούν στη θάλασσα λάμνουνε δίχως προορισμό.
Γιατί ‘ναι η νύχτα του απελπισμένου έρωτα
του ακίνητου και του αέναα κινούμενου,
του Ήλιου και της Σελήνης,
που δεν μπορούν να σμίξουνε ποτέ,
μόνο μπορεί να ρίχνει μια μοναδική φορά
όλο το φως του έρωτά του ο Ήλιος πάνω της
και να την καταυγάζει,
κι από την άλλη νύχτα αυτή
να σώνεται από την άκρα θλίψη.
Πλησμονή οστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου