Νίκος Αντωνάτος - Δύο ποιήματα

 Από τη συλλογή Εικών ή Λίθος, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2014, σ. 41:

                                               

Δεύτερη φωνή

                                    Τις νύχτες που ονειρεύομαι

                                    μ’ ακούει η φωνή μου

                                    τραγούδια να της λέω που

                                    δεν ξέρει

                                    Κι όταν ξυπνώ, εκείνη

                                    με περιμένει άγρυπνη κι όπως

                                    η μάνα που με γέννησε

                                    φωνάζει

                                   

                                    Πού γύρναγες όλη τη νύχτα

                                    προκομμένε!

Και από Τα χειρόδεικτα, Αθήνα, Θεμέλιο, 2017, σ. 30:

                                                Τα πλήκτρα

                                    Μετά από τόσες ήττες

                                    αν αντέχω

                                    είναι που εσύ

                                    χτυπάς τα άσπρα πλήκτρα των

                                    φωνηέντων καρδιά μου.

Νίκος Αντωνάτος - Βραδιάζει

Οι σκιές ήρθαν και κάθισαν
στ’ αντικρινό βουνό απαλά
σα μια γυναίκα που απλώνει
το φουστάνι της προτού στον
καναπέ καθίσει

 
Και μπήκα στο δωμάτιο μελαγχολικός
κάποιο βιβλίο να διαβάσω αγαπημένο
ώσπου απ’ τις αράδες του γλιστρήσουμε
κι οι δυο, στου ύπνου τον γκρεμό εγώ
στο πάτωμα εκείνο ανοιγμένο.

Νίκος Αντωνάτος

Νίκος Αντωνάτος - Θητεία – 619 Τ.Π.

Στον όρχο των πυρομαχικών

δώδεκα-δυο σκοπιά.

Χτύπησε θάλασσα

Το αυγουστιάτικο φεγγάρι

από μακριά λυγάει

αγαπημένος λαϊκός σκοπός

Μινόρε η καρδιά

Στο κουρεμένο μου κεφάλι ένας

μπερές αυτόματα που χαιρετάει

στο χέρι το Μι-ένα

Δεν ξέρω να το κρατώ, ούτε

κι αυτό να με κρατάει.

(σ’ εαυτόν)

Νίκος Αντωνάτος