Για μια στιγμή κεφιού μου θα μπορούσα
τον κόσμο να τινάξω στον αγέρα·
τ' ήτανε να με μάθει η στρίγγλα - Μούσα
να παίζω τη μεθύστρα της φλογέρα;
Κι αν είναι τόσο σκοτεινή η ζωή μου
δεν το λογιάζω για δικό μου λάθος,
φτάνει που και την πιο πικρή στιγμή μου
την ωραΐζει το αδηφάγο πάθος.
Μα τώρα που είν' αργά και θα βραδιάσει
σε λίγο, ποιος σκοτίζεται για κέφι!
Ψυχή, χαμένη μέσα σ' άγρια δάση
για το χορό σου πού θα βρεις το ντέφι;
από το βιβλίο του Σωτήρη Τριβιζά, Ελάσσονες ποιητές του Μεσοπολέμου, Καστανιώτης 2015.
Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη
