Από μια εύνοια της τύχης – ας είναι αναπαυμένη η ψυχή του νονού που του άφησε το σπίτι στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου – μπορούσε κάθε μέρα να περιδιαβαίνει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας και να απολαμβάνει την απίστευτη δυναμική του. Περπατά στο μονοπάτι που οδηγεί από το Θησείο στη Ρωμαϊκή Αγορά και στους Αέρηδες. Εκεί, στη μέση περίπου της διαδρομής, ακούει κλαρίνα και βιολιά, σε χαμηλή ένταση. Προχωρώντας πέφτει επάνω του. Ένας μαζεμένος ανθρωπάκος κάθεται συλλογισμένος στο παγκάκι – Αλβανός έδειχνε η φτιαξιά του, ίσως και Βορειοηπειρώτης∙ στηρίζει το κεφάλι στο αριστερό του χέρι που είναι ακουμπισμένο στα γόνατα∙ παραλλαγή από τον «Σκεπτόμενο» του Ροντέν∙ απλωμένο δίπλα το ελάχιστο «έχει» του: μια κουβέρτα, ένας ντορβάς, μία πλαστική σακούλα με διάφορα ∙ κρατά χάρτινο κύπελο με καφέ στο δεξί χέρι και, ακούγοντας, φαίνεται να ταξιδεύει, με όλη του την ψυχή, στα βουνά και στα φαράγγια της πατρίδας του.
Ασκήσεις αντοχής στον χρόνο, Κίχλη, 2021.
