Θάνος Ανεστόπουλος - This is not a love song

 Αγάπη δεν είναι τα γουρουνίσια πρόσωπά τους.

Αγάπη δεν έχουν τα ατσαλάκωτα χέρια τους.

Αγάπη δεν είναι η γερασμένη νιότη τους.

Αγάπη δεν έχουν τα γυάλινα τετράγωνα μάτια τους.

Αγάπη δεν είναι να χτίζουν ναούς, εκκλησίες κι αγάλματα.

Αγάπη δεν είναι τα αρχίδια που γίναν παππάδες κι οι παππάδες που μας πρήξαν τα αρχίδια.

Αγάπη δεν έχουν οι πληγές απ'τα δόντια τους και τα νύχια τους.

Αγάπη δεν είναι η ελευθερία που μας σερβίρουν.

Αγάπη δεν είναι τα απορρίματα, τα σκουπίδια που σου γεμίζουν το μυαλό.

Αγάπη δεν είναι τα μάτια τους που πλημμύρισαν από αίμα.

Αγάπη δεν είναι η αγάπη τους.

Αγάπη δεν έχει η βούλησή τους.

Αγάπη δεν έχει η Βουλή τους.

Αγάπη δεν έχει η αγάπη τους.

Αγάπη είναι το βλέμμα του σκύλου μου.

Αγάπη είναι η ψυχή μου στα μάτια του κοριτσιού μου.

Αγάπη είναι η ψυχή της στα μάτια του.

Αγάπη είναι τα αγάλματα που σπάνε στις πορείες.

Αγάπη είναι η διακριτική απόσταση από τους καλεσμένους.

Αγάπη είναι το φιλί στους φίλους που ηττήθηκαν.

Αγάπη έχουν τα ρόδα τα φτωχά και τα λευκά τα κρίνα.

Αγάπη είναι το χαμόγελο στην άκρη της σιωπής μας.

Αγάπη έχουν τα φτερά, που σε παίρνουν μακριά απ'τον θάνατο.

Αγάπη είναι ο ήλιος που λάμπει στο μέτωπό σας.

Αγάπη είναι τα στρογγυλά διψασμένα μάτια μας.

Αγάπη είναι τα χέρια μας που δείχνουν στους δρόμους, στις πλατείες.

Αγάπη είστε εσείς κι εμείς που κραυγάζουμε ζήτω στην ομορφιά.

Charles Baudelaire-Οι μεταμορφώσεις της αιματορουφήχτρας

 Les Métamorphoses du vampire

La femme cependant, de sa bouche de fraise,

En se tordant ainsi qu’un serpent sur la braise,

Et pétrissant ses seins sur le fer de son busc,

Laissait couler ces mots tout imprégnés de musc:

— «Moi, j’ai la lèvre humide, et je sais la science

De perdre au fond d’un lit l’antique conscience.

Je sèche tous les pleurs sur mes seins triomphants,

Et fais rire les vieux du rire des enfants.

Je remplace, pour qui me voit nue et sans voiles,

La lune, le soleil, le ciel et les étoiles!

Je suis, mon cher savant, si docte aux voluptés,

Lorsque j’étouffe un homme en mes bras redoutés,

Ou lorsque j’abandonne aux morsures mon buste,

Timide et libertine, et fragile et robuste,

Que sur ces matelas qui se pâment d’émoi,

Les anges impuissants se damneraient pour moi!»

Quand elle eut de mes os sucé toute la moelle,

Et que languissamment je me tournai vers elle

Pour lui rendre un baiser d’amour, je ne vis plus

Qu’une outre aux flancs gluants, toute pleine de pus!

Je fermai les deux yeux, dans ma froide épouvante,

Et quand je les rouvris à la clarté vivante,

À mes côtés, au lieu du mannequin puissant

Qui semblait avoir fait provision de sang,

Tremblaient confusément des débris de squelette,

Qui d’eux-mêmes rendaient le cri d’une girouette

Ou d’une enseigne, au bout d’une tringle de fer,

Que balance le vent pendant les nuits d’hiver.

Οι μεταμορφώσεις της αιματορουφήχτρας

Τότε η γυναίκα με τ’ αβρά χείλη τα φραουλένια

σα φίδι από σε κάρβουνα άναφτα στριφογυρνώντας,

και μέσα στο στηθόδεσμο τα στήθια της ζουλώντας,

άφινε τέτοια να κυλούν λόγια μοσχομελένια:

-«Έχω τα χείλη εγώ υγρά, και ξέρω τρόπους, κάτι

που σβήνει θύμησες παλιές μέσ’ το βαθύ κρεβάτι.

Στεγνώνω όλα τα δάκρυα στα ορθά μου στήθια πάνω,

και να γελούνε σαν παιδιά τους γέρους εγώ κάνω.

Κ’ έχω γι’ αυτόν που θα με δει ολόγυμνη, τη χάρη.

να γίνουμαι ήλιος κι ουρανός κι αστέρια και φεγγάρι!

Και τόση, αγαπητέ σοφέ, γλύκα και τέχνη βάζω,

άντρα στα βελουδένια μου μπράτσα σαν αγκαλιάζω.

ή σα μου δίνουν δαγκωνιές στα στήθη μου τα ωραία, που

ντροπαλή κι αδιάντροπη, αδύναμη ή γενναία,

πάνω σ’ αυτά τα στρώματα τα ποθοπλανταγμένα,

θα ’κανα να κολάζουνται κ’ οι Άγγελοι για μένα!»

Και το μεδούλι ως βύζαξεν όλο απ’ τα κόκκαλά μου.

και λαγγεμένος έστρεψα σ’ εκείνη τη ματιά νευρόσπαστο

που σειόταν

και λες πως αίμα μέσα του πολύ προμηθευόταν.

κάτι ξεσκλείδια σκελετού τρέμανε τιποτένια,

που τρίζανε στριγγά καθώς ανεμοδούρα, μόνα,

ήσαν ταμπέλα κρεμαστή σε βέργα σιδερένια

που την κουνούν οι αγέριδες στις νύχτες του χειμώνα.

μετάφραση: Γιώργος Σημηριώτης

[έχει παραλείψει μία στροφή]

Θάνος Ανεστόπουλος - Οι μεταμορφώσεις της αιματορουφήχτρας (Σαρλ Μπωντλαίρ) (19-11-2013)

Γιώργος Μπλάνας - Καθώς ερχόταν μες στο φως γυμνή

Καθώς ερχόταν μες στο φως
γυμνή σχεδόν απούσα
νόμιζα πως μοιάζει στην ψυχή μου
κι έτσι της μίλησα:

Φαίνεται να ‘ρχομαι απ’ όπου σ’ έχω λησμονήσει.
Λέξη τη λέξη ανέσκαψα το δρόμο της φωνής μου,
ώσπου να φτάσω στην ειρκτή του ονόματός σου.
Και να: εκείνο ένα πουλί
που πέταξε απρόσμενα λίγο πριν έρθω.

Μένει ακόμα μια σταγόνα της βροχής
που τάραξε την άνυδρη νωχέλεια των ριζών,
κρεμάμενη σ’ άκρο κλαρί
και παραπέρα ένα νησί:
κοιμούμενο λιθάρι του πελάγους να πασχίζει
στην αρμυρή του απάθεια την απείθεια του πουλιού.
Κέρδος αν όχι πλούσιο,
μετρήσιμο ωστόσο
-όμως αλλού και Άλλο.

Όσο να πεις,
ασήμαντη προσπάθεια μια κραυγή
που μόλις μπόρεσε το σχήμα της να δείξει κι ίσως ίσως
τη δύσβατη συνήθεια μιας πληγής
-αλλού και Άλλου.

Παράφορο (1996)

Θάνος Ανεστόπουλος - Καθώς ερχόταν (Ποίηση Γιώργος Μπλάνας)

Θάνος Ανεστόπουλος -Μια σιωπή

 



Δε με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές,
δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου,
δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές
όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου.

Δε με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά
και τα πνιχτά, δειλά αναφιλητά μου,
δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα,
δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου.

Δε με πειράζουν οι άταφοι νεκροί,
των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται,
δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ
σε μια χώρα που όλοι θέλουν να φοβούνται.

Δε με πειράζει που έχω χέρια παιδικά
και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου,
δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισιά
δεν με πειράζει το τραγούδι του πνιγμένου.

Δε με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων
και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο,
δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων
σε μια χώρα που έχει γίνει ρημαδιό.

Δε με πειράζουν οι γλυκές οι μελωδίες,
ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι,
δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες
σε μια χώρα που `ναι η ελπίδα πεθαμένη.

Αυτό που με πειράζει , με θυμώνει
είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας,
είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας,
είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας
και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να `ναι δικιά μας.

Θάνος Ανεστόπουλος - Ως το τέλος

Περνάει ο καιρός και `γω ο φτωχός
πιο μοναχός μα πιο σοφός.

Στην χώρα μου πια δε γελούν
μόνο πουλούν όσα πονούν.

Ντύσου καλά, ήρθε ο βοριάς κι είναι φονιάς.

Περνάει ο καιρός και `γω ο γέρος φτωχός
πιο μοναχός μα πιο σοφός.

Ντύσου καλά, ήρθε ο βοριάς κι είναι φονιάς.

Εγώ θα σ’ αγαπώ…
ως τον σταυρό
ως να χαθώ
ως το τέλος του κόσμου…

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης - Η γάτα μου κοιμάται στο γραφείο

Κι αναρωτιέμαι

Πώς ονειρεύονται οι γάτες

Τι χρώματα χορεύουν στα ενύπνιά τους

Άραγε γάτα να έγραψε ποτέ

ποίημα για τον Bukowski

Η γάτα μου κοιμάται στο γραφείο

Κι εγώ να μένω ξάγρυπνος

σκυμμένος πάνω από χάρτες

Πόλεων της Περιπέτειας

Μελετώντας διαδρομές του Έρωτος

Σοκάκια της Τρυφερότητας

Αλέες της Φιλίας

Η γάτα μου κοιμάται στο γραφείο

Και η Γυναίκα μου να πίνει ένα κρασί

Εγώ να καθαρίζω ένα μήλο

Και να ανάβω ένα κερί

Θάνος Ανεστόπουλος - Η γάτα μου κοιμάται στο γραφείο

Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης - Ω!

Θάνος Ανεστόπουλος - Ω! (Ποίηση Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης)

Μα κι όταν η στυγνή Στιγμή που κλεφτά μας αστυνόμευε, εμείς γιορτάζαμε του έρωτος την τρέλα Ενδίδαμε στου έρωτος το έλα Μα κι όταν οι επόπτες κι οι μαινάδες κι οι σπιλιάδες μας είχαν στο κατόπι ξέραμε να ξεγλιστράμε με το κόκκινο αυτοκίνητο με τα κόκκινα παπούτσια με την κόκκινη μας σίγηση με τα κόκκινα μας χείλια Ω! Ναι ξέραμε να ξανοιγόμαστε με το κόκκινο αυτοκίνητο σε δρόμο απάνεμο τρώγοντας αχλάδια και πίνοντας φιλιά χαμογελώντας τόσο που τρόμαζαν οι άλλοι Δίχως υποκοριστικά Με τα ονόματά μας ακέραια ζηλεμένα από κάθε ερωτευμένο Ροβιεσπέρο ζηλεμένα από κάθε επαναστάτη Βέρθερο απ' όλες τις βιολέτες κι απ' όλες τις μιράντες της μιας, της άλλης μεγαλούπολης Ω! Ω! Μα κι όταν άφριζαν τα σύννεφα και ξέβραζαν οι ώρες απειλές ξέραμε εμείς πως ν' αποδράσουμε στου Ίμερου τους λειμώνες Ξέραμε καλοκαίρια να κάνουμε τους χειμώνες σε κάμαρες υγρές με την άδολη μπουγάδα στην απλώστρα με τον έρωτα να κλαίει στα σεντόνια με των χειλιών το σμίξιμο να καίει τις πεποιθήσεις. Ω! Με ποιήματα ανείπωτα από τον χρόνο ξεγλιστρούσαμε. Μας χάιδευαν τα φεγγάρια κι ήταν αιωνιότητα κάθε στιγμή μαζί Σου. Ω! Ω! Ω! Ήταν κήπος η κάμαρα κήπος ήταν Αγαπημένη Κάθε λέξη ήταν πηγή Κάθε πληγή ήταν τραγούδι Κάθε τραγούδι ήταν κλειδί που άνοιγε όλου του κόσμου τα κρυφά κελιά που σ' όλες τις κατακόμβες της γιορτής και της άλογης αγάπης οδηγούσε Ω! Πως ξεγελούσαμε το Νόμο, Αγαπημένη! Πως σπαταλούσαμε το Χρόνο Αγαπημένη! Πως ξανά, σε κάθε λέξη το αρχέγονο νόημα κεντούσαμε Πως γελούσαμε και κλαίγαμε Ω! Ω! Ω! Ω! Ω! και την κάθε θεσφατιά στην εσχατιά του κόσμου καίγαμε Ω λατρευτή μου θυμήσου τώρα και πάντα και παντού πως την ομορφιά, βλεφαρίδα της καλοσύνης λέγαμε βλεφαρίδα της καλοσύνης λέγαμε Πως την ποίηση των λέξεων ευγένεια ονομάσαμε Πως κατώφλι τ' ουρανού είχαμε πει τον έρωτά μας Ω! Ω! Ω! Ω! Δική μου Μούσα μου Βορινό μου αστέρι Βροχής Αχτίδα μου Μαύρε μου στυλογράφε Ανόλεθρη παρτιτούρα μου Μυστικέ χάρτη όλων των τρελών διαδρομών μου Ω! Ω! Ω! Ω! Σχήμα μου Έλευση και φυγή μου Εσύ ένυλο μου όνειρο Άυλη γραφομηχανή μου Δόξα και ωδή και προσευχή μου Ω τόσα σμιξίματα Τόσες συναντήσεις στην κάμαρα της παραφοράς στη σκοτεινή γωνιά της ευλογίας στους κοιτώνες των ωκεανών με ανέσπερο τον έρωτα να κυματίζει σαν μυστικό λάβαρο Με όλα τα εμβατήρια και όλα τα τραγούδια απ' τον ισπανικό εμφύλιο να γίνονται δούρειοι αγάπης Με όλα μας τα λόγια να πυρπολούν τα ίσως και τα μη Να γλεντάνε μεθυσμένα σαν τις στρατιές του Φάλσταφ σαν του Λανσελότου τις ανίερες γιορτές Πως μπορέσαμε να ψηφίσουμε της σύνεσης το πλέγμα Πως αναψάλλαμε της παράδοσης τη δοξολογία Πως αντιτάξαμε την κώφωση στην κύφωση του πρέπει Πως εμείς: εσύ λατρευτή Αγαπημένη, εσύ κι εγώ ο παρίας, εγώ στήσαμε την προτομή του έρωτα από δάκρυα και γέλια καμωμένη από γέλια, βρεμένα δάκρυα καμωμένη κι από κώδικές αδιάτρητους που εμείς μονάχα, εμείς επινοήσαμε εντρυφώντας με απόλυτη ευλάβεια στα έγγραφα σπαράγματα αλλοτινών ερώτων Στα μαγεμένα θραύσματα ποιημάτων κι αφηγήσεων που μονάχα σ' ερωτευμένους τραγουδάνε που μονάχα από ερωτευμένους σμιλεύτηκαν κι απ' του έρωτος την ασύλληπτη, την άσυλη αλήθεια Ω! Ω! Ω! πως ακούγαμε τα δάχτυλα τ' ανέγγιχτα φύλλα να αγγίζουν απαλά να τα κάνουν να θροΐζουν κάτω από της Σελήνης το ευνοϊκό μειδίαμα Ω! Βελούδινη Βασίλισσα Βαθυκύανων Βυθών (x3) Πόσο η κάθε σου λεπτομέρεια αλησμόνητη Η κάθε σου ματιά ανεξίτηλη Η κάθε σου λέξη ανεξάλειπτη Η κάθε σου ανάσα, ανάσα ανεκλάλητη Θυμήσου πάλι φέγγος μου Θυμήσου θάμπος μου και πάλι πως ο έρως ακαριαίος κι αιώνιος είναι πως εκεί που σταματάς μια νύχτα εκεί περνάς ολόκληρη ζωή Πως τον αναμνήσεων το κεντρί πάντα θα σε δαγκάνει πάντα ανηλεώς θα σε γυρίζει σ' εκείνα τα λυτά λημέρια όπου εγνώρισες ό,τι για 'σε ήταν πλασμένο ό,τι για 'σε ήταν περίτεχνα προορισμένο ό,τι σε 'σε ήταν από την ηλικία της λογικής αιώνια δωρισμένο Θυμήσου πάλι μάτια μου γλυκά το μέλι λίγο πριν λιγοθυμήσεις Θυμήσου το λυτρωτικό αχλάδι Την βανίλια της θωπείας Την επέλαση Το ρόδο του Ουρδόρου Την εποποιία των φιλιών Το κάθε κλάσμα του κάθε δευτερολέπτου Κάθε απαστράπτουσου ληξίματος Θυμήσου όμορφη το θάλπος Θυμήσου τη μελωδία των βλεμμάτων Τον βάλσαμο ψίθυρο των κορμιών Το θρόισμα όλων των αγγιγμάτων Την κάθε της στιγμής στιγμούλα Εκείνα τα τόσα λαχανιάσματα Εκείνα τα τεχνάσματα που απολύουν το κακό που εκθειάζουν το καλό που την ενδυμοσήνη μακριά για πάντα εξοστρακίζουν Που μύρωναν την κάθε μας συνάντηση Που πύρωναν την κάθε μας αγία νύχτα Αγαπημένη Αγαπημένη Αγαπημένη Από τη Μορφή μέχρι τα Μύχια Σ' Αγαπώ!

Ντίνος Σιώτης - Ποίημα

Αν με ρωτούσες ξαφνικά γιατί γράφω ποιήματα θα μου έπαιρνε δυο τρία λεπτά να σου απαντήσω. Θα σου έδειχνα τον ελαιώνα και θα σου ζητούσα να κοιτάξεις πιο καλά τα ελαιόδεντρα. Το σκίρτημά τους κάτω απ' τον ήλιο. Τόσα φύλα, τόσοι καρποί. Να λένε τόσα λίγα και να μας δίνουν τόσα πολλά.

Θάνος Ανεστόπουλος - Το ποίημα (Ποίηση Ντίνος Σιώτης)

Θάνος Ανεστόπουλος - Η Γαλέρα

 

                                                  Θάνος Ανεστόπουλος - Η Γαλέρα

Στίχοι: Belgrado Pedrini (Στίχοι στα ελληνικά: Θάνος Ανεστόπουλος)
Μουσική: Belgrado Pedrini
Ερμηνεία: Θάνος Ανεστόπουλος

Είμαστε τσούρμο αναιμικό
σε μια φτωχή γαλέρα
που πάνω της ο θάνατος
με πείνα αργά θερίζει

Ποτέ διαυγή ορίζοντα
η αυγή δεν έχει δείξει
στο βρόμικο κατάστρωμα
πάντα η φρουρά ουρλιάζει

Τις μέρες μας τις κλέβουνε
σε βρομερά σανίδια
κι είμαστε δούλοι ασθενικοί
δεμένοι με αλυσίδα

Φεγγάρι πάνω απ τη θάλασσα
στον ουρανό τ αστέρια
μα πάνω από τα φώτα μας
πένθιμο πέπλο πέφτει

Αγέλες δούλων ξέσαρκων
κωπηλατούν βογγώντας
την αλυσίδα σου αν δε σπας
πάνω στο κουπί πεθαίνεις!

Το λοιπόν, σκλάβε, που βογγάς,
κουπί θα τραβάς αιώνια;
Κάλλιο στο κύμα θάνατος
στη θάλασσα που αφρίζει

Κουπί θα τραβάμε ίσαμε,
το πλοίο στα βράχια να πέσει.
Ψηλά τις μαυροκόκκινες,
στο σφύριγμα του ανέμου!

Κι αν είναι σάβανο άθλιο
το αφρισμένο κύμα
πάνω απ τους μάρτυρες θα βγει
της αναρχίας ο ήλιος!

Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί!
το κύμα ανεβαίνει, μουγγρίζει
βροντές, αστραπές, κεραυνοί
χτυπούν τη μοιραία γαλέρα!

Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί!
Παλέψτε σκληρά, με καρδιά,
δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά!

δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά!

Θάνος Ανεστόπουλος - Ένα Δάκρυ Κοραλλένιο

Μουσική, στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

Κοίτα να ντύνεσαι καλά ήρθ’ ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά Σου `χω φυλάξει μια αγκαλιά και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά Τρέξε στην πόλη και βάλε φωτιά Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας Κοίτα να χτίσεις μια φωλιά κι εκεί να κρύψεις λίγο ήλιο απ’ τα παλιά Σου `χω φυλάξει μια θάλασσα και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά Διώξ’ τα σκοτάδια σου και κοίτα ψηλά Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
 

Lewis Caroll-[Η Αλίκη Μέσα Στον Καθρέφτη] [απόσπασμα]

Παιδί με τ’ ασυννέφιαστο το μέτωπο, τ’ αγνό
Και με τα μάτια που απορούν και ονειροπολούνε,
Ξέρεις, κι αν φύγει ο καιρός, γοργός σαν τον καπνό
Κι ο δρόμος σου κι ο δρόμος μου χαθούν και χωριστούνε,
Σίγουρα θα χαμογελάς κι ευτυχισμένη θα ‘σαι
Αυτό το παραμύθι-δώρο αγάπης σαν θυμάσαι.

Το λαμπερό σου πρόσωπο δε θα ‘χω δει καιρό
Στ’ αυτιά μου, τ’ ασημένια σου γέλια δε θ’ αντηχούνε
Και δε θα με ξανακοιτάξεις καθόλου πια, θαρρώ,
Στης νιότης σου τα όμορφα τα χρόνια που θα ‘ρθούνε.
Μα είναι ωστόσο αρκετό, που τώρα θα καθίσεις
Αυτό το παραμύθι μου να παρακολουθήσεις.

Το παραμύθι π’ άρχισε σε μακρινό καιρό
Τότε που του καλοκαιριού ήλιος φεγγοβολούσε
Κι η ιστορία, στα κουπιά που σκίαζαν το νερό
Σαν αρμονία μυστική, κρυφό ρυθμό κρατούσε
Ξέρε το, τον απόηχο στη μνήμη θα φυλάξεις
Κι ας επιβάλει ο φθονερός χρόνος να τον ξεχάσεις.

Έλα ν’ ακούσεις, πριν φωνή του φόβου ακουστεί
Και μας ταράξει, με πικρά μηνύματα γεμάτη.
Πριν μια μοναχική μελαγχολία μας νοιαστεί
Και μας καλέσει σε σκληρό, αφιλόξενο κρεβάτι.
Καλή μου, είμαστε παιδιά, παιδιά μεγάλα τώρα,
Και τρέμουμε όταν έρθει να κοιμηθούμε η ώρα.

Έξω το χιόνι είναι πυκνό και κάνει παγωνιά
Της καταιγίδας άνεμοι φυσάνε με μανία
Μέσα, ζεστά, λάμπες, φωτιά στο τζάκι, στη γωνιά
Κι είναι φωλιά απάνεμη η παιδική ηλικία.
Τα λόγια αυτά τα μαγικά σ’ έχουν προστατευμένη
Να μη τη νιώσεις την πνοή που θα σε παρασέρνει.

Ακόμα κι αν υπάρχει μια σκιά αναστεναγμού
Κι αθέατη διαπερνά την ιστορία με ρίγη
Θλίψης σκιά, για το χαμό λαμπρού καλοκαιριού
Και για τις μέρες τις χρυσές, αυτές που θα ΄χουν φύγει,
Δε θα αγγίξει, τη χαρά με θλίψη να βαρύνει
Και μες στο παραμύθι μας μόνο χαρά θα μείνει.

[Μετάφραση: Παυλίνα Παμπούδη]

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/62901

 

Θάνος Ανεστόπουλος - Είμαστε παιδιά .... παιδιά μεγάλα τώρα

 Η πρωτότυπη μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου για την παράσταση "Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι", με την Σοφία Καρώνη και την Αγγελική Παπαθεμελή.

Κείμενα : Lewis Carroll, Virginia Woοlf

Σκηνοθεσία/Ερμηνεία : Σοφία Κορώνη, Αγγελική Παπαθεμελή

Μουσική : Θάνος Ανεστόπουλος

Κίνηση : Αγγελική Στελλάτου

Νίκος Καββαδίας- Γράμμα Ενός Αρρώστου

                          

Θάνος Ανεστόπουλος - Γράμμα Ενός Αρρώστου 

Φίλε μου Αλέξη, το ‘λαβα το γράμμα σου·

και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;

Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου

ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω…

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας

όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,

κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα

που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα

– σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε –

και τ’ άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε

κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου.

Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!

Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα

πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα

κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη

και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα

κι όλο η μητέρα μου ‘λεγε: Το Μάρτη…

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα

κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:

«Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»

Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις σ’ όλους τους φίλους χαιρετίσματα,

κι αν τύχει ν’ απαντήσεις την Ελένη,

πως μ’ ένα φορτηγό -πες της- μπαρκάρισα

και τώρα πια να μη με περιμένει…

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να ‘ρχότανε

σαν ένας καπετάνιος να με πάρει

χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του

κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ’ εκούρασα.

Μπορεί κιόλας να σ’ έκαμα να κλάψεις.

Δε θα ‘βρεις, βέβαια, λόγια για μι’ απάντηση.

Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις…

Μαραμπού

Γράμμα ενός αρρώστου (απαγγελία Νότης Περγιάλης)