Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης - Ω!

Θάνος Ανεστόπουλος - Ω! (Ποίηση Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης)

Μα κι όταν η στυγνή Στιγμή που κλεφτά μας αστυνόμευε, εμείς γιορτάζαμε του έρωτος την τρέλα Ενδίδαμε στου έρωτος το έλα Μα κι όταν οι επόπτες κι οι μαινάδες κι οι σπιλιάδες μας είχαν στο κατόπι ξέραμε να ξεγλιστράμε με το κόκκινο αυτοκίνητο με τα κόκκινα παπούτσια με την κόκκινη μας σίγηση με τα κόκκινα μας χείλια Ω! Ναι ξέραμε να ξανοιγόμαστε με το κόκκινο αυτοκίνητο σε δρόμο απάνεμο τρώγοντας αχλάδια και πίνοντας φιλιά χαμογελώντας τόσο που τρόμαζαν οι άλλοι Δίχως υποκοριστικά Με τα ονόματά μας ακέραια ζηλεμένα από κάθε ερωτευμένο Ροβιεσπέρο ζηλεμένα από κάθε επαναστάτη Βέρθερο απ' όλες τις βιολέτες κι απ' όλες τις μιράντες της μιας, της άλλης μεγαλούπολης Ω! Ω! Μα κι όταν άφριζαν τα σύννεφα και ξέβραζαν οι ώρες απειλές ξέραμε εμείς πως ν' αποδράσουμε στου Ίμερου τους λειμώνες Ξέραμε καλοκαίρια να κάνουμε τους χειμώνες σε κάμαρες υγρές με την άδολη μπουγάδα στην απλώστρα με τον έρωτα να κλαίει στα σεντόνια με των χειλιών το σμίξιμο να καίει τις πεποιθήσεις. Ω! Με ποιήματα ανείπωτα από τον χρόνο ξεγλιστρούσαμε. Μας χάιδευαν τα φεγγάρια κι ήταν αιωνιότητα κάθε στιγμή μαζί Σου. Ω! Ω! Ω! Ήταν κήπος η κάμαρα κήπος ήταν Αγαπημένη Κάθε λέξη ήταν πηγή Κάθε πληγή ήταν τραγούδι Κάθε τραγούδι ήταν κλειδί που άνοιγε όλου του κόσμου τα κρυφά κελιά που σ' όλες τις κατακόμβες της γιορτής και της άλογης αγάπης οδηγούσε Ω! Πως ξεγελούσαμε το Νόμο, Αγαπημένη! Πως σπαταλούσαμε το Χρόνο Αγαπημένη! Πως ξανά, σε κάθε λέξη το αρχέγονο νόημα κεντούσαμε Πως γελούσαμε και κλαίγαμε Ω! Ω! Ω! Ω! Ω! και την κάθε θεσφατιά στην εσχατιά του κόσμου καίγαμε Ω λατρευτή μου θυμήσου τώρα και πάντα και παντού πως την ομορφιά, βλεφαρίδα της καλοσύνης λέγαμε βλεφαρίδα της καλοσύνης λέγαμε Πως την ποίηση των λέξεων ευγένεια ονομάσαμε Πως κατώφλι τ' ουρανού είχαμε πει τον έρωτά μας Ω! Ω! Ω! Ω! Δική μου Μούσα μου Βορινό μου αστέρι Βροχής Αχτίδα μου Μαύρε μου στυλογράφε Ανόλεθρη παρτιτούρα μου Μυστικέ χάρτη όλων των τρελών διαδρομών μου Ω! Ω! Ω! Ω! Σχήμα μου Έλευση και φυγή μου Εσύ ένυλο μου όνειρο Άυλη γραφομηχανή μου Δόξα και ωδή και προσευχή μου Ω τόσα σμιξίματα Τόσες συναντήσεις στην κάμαρα της παραφοράς στη σκοτεινή γωνιά της ευλογίας στους κοιτώνες των ωκεανών με ανέσπερο τον έρωτα να κυματίζει σαν μυστικό λάβαρο Με όλα τα εμβατήρια και όλα τα τραγούδια απ' τον ισπανικό εμφύλιο να γίνονται δούρειοι αγάπης Με όλα μας τα λόγια να πυρπολούν τα ίσως και τα μη Να γλεντάνε μεθυσμένα σαν τις στρατιές του Φάλσταφ σαν του Λανσελότου τις ανίερες γιορτές Πως μπορέσαμε να ψηφίσουμε της σύνεσης το πλέγμα Πως αναψάλλαμε της παράδοσης τη δοξολογία Πως αντιτάξαμε την κώφωση στην κύφωση του πρέπει Πως εμείς: εσύ λατρευτή Αγαπημένη, εσύ κι εγώ ο παρίας, εγώ στήσαμε την προτομή του έρωτα από δάκρυα και γέλια καμωμένη από γέλια, βρεμένα δάκρυα καμωμένη κι από κώδικές αδιάτρητους που εμείς μονάχα, εμείς επινοήσαμε εντρυφώντας με απόλυτη ευλάβεια στα έγγραφα σπαράγματα αλλοτινών ερώτων Στα μαγεμένα θραύσματα ποιημάτων κι αφηγήσεων που μονάχα σ' ερωτευμένους τραγουδάνε που μονάχα από ερωτευμένους σμιλεύτηκαν κι απ' του έρωτος την ασύλληπτη, την άσυλη αλήθεια Ω! Ω! Ω! πως ακούγαμε τα δάχτυλα τ' ανέγγιχτα φύλλα να αγγίζουν απαλά να τα κάνουν να θροΐζουν κάτω από της Σελήνης το ευνοϊκό μειδίαμα Ω! Βελούδινη Βασίλισσα Βαθυκύανων Βυθών (x3) Πόσο η κάθε σου λεπτομέρεια αλησμόνητη Η κάθε σου ματιά ανεξίτηλη Η κάθε σου λέξη ανεξάλειπτη Η κάθε σου ανάσα, ανάσα ανεκλάλητη Θυμήσου πάλι φέγγος μου Θυμήσου θάμπος μου και πάλι πως ο έρως ακαριαίος κι αιώνιος είναι πως εκεί που σταματάς μια νύχτα εκεί περνάς ολόκληρη ζωή Πως τον αναμνήσεων το κεντρί πάντα θα σε δαγκάνει πάντα ανηλεώς θα σε γυρίζει σ' εκείνα τα λυτά λημέρια όπου εγνώρισες ό,τι για 'σε ήταν πλασμένο ό,τι για 'σε ήταν περίτεχνα προορισμένο ό,τι σε 'σε ήταν από την ηλικία της λογικής αιώνια δωρισμένο Θυμήσου πάλι μάτια μου γλυκά το μέλι λίγο πριν λιγοθυμήσεις Θυμήσου το λυτρωτικό αχλάδι Την βανίλια της θωπείας Την επέλαση Το ρόδο του Ουρδόρου Την εποποιία των φιλιών Το κάθε κλάσμα του κάθε δευτερολέπτου Κάθε απαστράπτουσου ληξίματος Θυμήσου όμορφη το θάλπος Θυμήσου τη μελωδία των βλεμμάτων Τον βάλσαμο ψίθυρο των κορμιών Το θρόισμα όλων των αγγιγμάτων Την κάθε της στιγμής στιγμούλα Εκείνα τα τόσα λαχανιάσματα Εκείνα τα τεχνάσματα που απολύουν το κακό που εκθειάζουν το καλό που την ενδυμοσήνη μακριά για πάντα εξοστρακίζουν Που μύρωναν την κάθε μας συνάντηση Που πύρωναν την κάθε μας αγία νύχτα Αγαπημένη Αγαπημένη Αγαπημένη Από τη Μορφή μέχρι τα Μύχια Σ' Αγαπώ!