Με ρωτούν κάθε τόσο τι είναι η ποίηση. Η ποίηση ορέγεται ύψος. Αλλά τι είναι ύψος; Mπορεί να είναι τα Μετέωρα μπορεί να είναι το πιο ταπεινό κουτούκι. Πολλοί πιστεύουν ότι ο ποιητής κλυδωνίζεται συνεχώς από μεταβλητότητες. Το λάθος είναι τεράστιο. Κατά κανόνα ο ποιητής ωσάν άνθρωπος είναι ο τυπικότερος εκπρόσωπος μιας βιωτικής ρουτίνας. Εν τούτοις αυτή η ρουτίνα περιέχει τα λογής λογής θαύματα της υπάρξεως. Όπως έλεγε ο Νοβάλις, δεν είναι τίποτα πιο ασυνήθιστο από το ίδιο το συνηθισμένο.
Η ποίηση τρέχει στους δρόμους κι ο ποιητής πιάνει κάποια ελάχιστα της φαντασμαγορικής αυτής διαδικασίας. Η βίωση προέχει. Για σκεφτείτε ένα μακρινό σαξόφωνο από ένα φωτισμένο παράθυρο, που μπορούμε να το απολαύσουμε ωσάν ηχητική μπαλάντα του άπειρου. Δεν ειν’ έτσι; Η ποίηση βατεύει τα γεγονότα και ανασταίνει το παραδείσιο στοιχείο οπουδήποτε. Άμα έχεις ποίηση στο ψυχικό θυμιατό σου τι να τι κάνεις τη γραφόμενη ποίηση;
Μολονότι αγαπώ το παρόν και το μέλλον, εντούτοις θα σας το πω τούτο: διανύω πάντοτε τη νοσταλγία του παρελθόντος. Ενθυμάμε τη μητέρα μου, νέα και σπινθηροβόλα, τον πατέρα μου συστηματικό και ιδεολόγο μιας καινούργιας, δίκαιης κοινωνίας.
Πως πέρασαν τα χρόνια που λέει και ο παλαιότερος ποιητής. Ας ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο και ας κάνουμε τη ζωή μαχαίρι. Για να ισορροπήσει η μελαγχολία με τα πράγματα. Για να υπάρχουν ευτυχέστεροι οι άνθρωποι στους αιώνες.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου