Ω τέλη φθινoπώρου και χειμώνες άνοιξες μεσ στη λάσπη μουσκεμένες,
Της νύστας εποχές! πόσο αγαπώ και σας παινεύω
Που την καρδιά και το μυαλό μου τα τυλίγετε
Σάβανο ατμού και τάφο μεταξένιο.
Σ΄αυτό τον κάμπο όπου φυσά κρύος ο νοτιάς
κι η ανεμοδούρα στη νυχτιά τη σκοτεινή γυρίζει,
Του κορακιού η ψυχή μου τα μεγάλα της φτερά
Θ΄ανοίξει κι όχι την ώρα που ο καιρός αλλάζει.
Τι πιο γλυκό στην πικραμένη την καρδιά και κρύα
Που χρόνια τώρα η παγωνιά τυλίγει
Χλωμές των εποχών και του καιρού βασίλισσες,
Απ΄το μουντό και σκοτεινό σας πρόσωπο,
_ Εκτός κι αν μια νυχτιά δίχως φεγγάρι, μεσ σε κρεββάτι
άγνωστο πέσει να κοιμηθεί μαζί κι ο πόνος.
απόδοση: Νεοκλής Κυριακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου