Νίκος- Γαβριήλ Πεντζίκης - Στροφή

Θέλω να σε μιλήσω κι εμποδίζουμε.

Αχ του κόσμου σπίτια, γιατί να 'στε πέτρινα;

Γιατί η πλάση σαν ψωμί αγίνωτο να μη φουσκώνει,

ακούγοντας στον χτύπο της καρδιάς την πνοή του πλάστη;

Ανοίχτε τα παράθυρα για νάμπει ο ήλιος,

γκρεμίζοντας τις μάντρες πόκτισαν οι ανθρώποι,

του Θεού στην κορυφή σημάδι ν' ανατείλει

η απλή ανθοφορεμένη γλυκιά ελπίδα.

Σένα θέλω να τραγουδήσω λουλούδι της γης,

καθώς το χέρι μου βυθίζω στο παρελθόν της γενιάς,

μέσ' από σωρούς πεσμένα φύλλα νεκρά,

ίσαμε το μίσχο που σηκώνει το κεφάλι σου ψηλά.

Αυτό το κεφάλι που θα θεριστεί κάποια στιγμή

είναι η πιο εγκάρδια του Θεού ικανοποίηση,

που διαβάζοντάς την μπορούμε να πεθαίνουμε,

απ' τη γνωριμία ευτυχισμένοι μιάς άλλης ζωής.

περ. Διαγώνιος, τ.2, 1961

Αναδημοσίευση απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ.Χ. Θεοχάρη