Ελένη Ν. Γαλάνη - Το κάλεσμα της νύχτας

(Με αφορμή τον ομότιτλο πίνακα του Paul Delvaux “Lʼ appel de la nuit”)

Στο σπίτι μας δεν ανθίζουν εποχές

Ανθίζουν τα μαλλιά μας

Συχνά ακούς τριγμούς μες στην σιωπή

φυλλώματα σέρνονται στα δωμάτια

πέπλα ριχτάρια παντού κρέμονται

στα πόδια, στην πλάτη, φίδια ζωντανά στα πλευρά μας

Από τον ήχο στα δάπεδα καταλαβαίνεις αν είναι ξερά

τα φύλλα

ηχούν ξυραφιές σε γυμνά δέρματα στους ώμους μας

μοιάζουνε γλώσσες ερπετών, σαλεύουν ως τους καρπούς των χεριών

χαμηλά ως μέσα στα δάχτυλα

Στο σπίτι μας τα φυτά μπερδεύονται στα βήματα

στις γωνιές, στα παράθυρα, στα κρεβάτια

οι μίσχοι, οι ανθοί πλέκουν, τυλίγονται, σμίγουν σκύβουν

παντού

Η μητέρα λέει πως πρέπει να καθαρίζουμε

Στο σπίτι μας είναι πάντοτε φθινόπωρο

Η μητέρα έχει τον μεγαλύτερο κισσό απʼ όλους το αναρριχητικό

το πιο όμορφο

οι παραφυάδες πέφτουν στα μάτια της -αφέλειες

που μια μέρα θα κρύψουν εντελώς το πρόσωπό της-

⁄ Η μητέρα υπήρξε βέβαια αφελής

όμως μεγάλωσε με τον καιρό

Ο μίσχος σκλήρυνε άκαμπτος λαιμός

Τ αναρριχητικό ξυλοποιήθηκε/

Την εμποδίζει να δει

Την εμποδίζει να βαδίσει

Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις

Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα

(ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα)

Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε

κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους

Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο

έφερε εέα γύρο το δωμάτιο έφυγε

χωρίς να πει ούτε λέξη

Από τον καιρό εκείνο τα αναρριχητικά πυκνώσαν

ανεξέλεγκτα

το μέσα τοπίο ερήμωσε

σκληρύναμε

Δεν περιμένουμε κανέναν

Μείναμε να κοιτάζουμε την άδεια καρέκλα ακίνητοι

το κενό

μέσα από πλέγματα από φύλλα πυκνά

θέλουμε αλλά δε μπορούμε πια να στρέψουμε αλλού

το πρόσωπό μας

από τη συλλογή Terrarium - Το πείραμα του Ward, Μελάνι 2014.

Αντλήθηκε απ' τον Χαρτοκόπτη του Γ. Χ. Θεοχάρη.