Μυριάδες σκορπούν τα πύρινα ράκη, η νύχτα προβάλλει στον θόλο
Θεϊκό αναρρίγημα. Είναι άραγε η ακτή
Ή στέρνο γυμνό που στράφτει έτσι φωτοβόλο,
Τιτάνες να 'ναι ή θνητοί που ιδρώνουν σκυφτοί στο κουπί;
Σκύβει τώρα ο ουρανός λιγωτικά στο λίκνο της σελήνης,
Κοράσιο, λες, ή μισοφέγγαρο' πάλλεται η γη, στενάζει,
Στο βάρος μιας περπατησιάς γνωρίζει την παραφορά,
Παλάμη που αθέατη τ' άρμενο σιάζει.
Μια ταραχή μες στο μεδούλι του σκότους,
Άλγος τη γαλήνη διαπερνά όταν καρποί χεριών τεντώνουν
Λαγόνες φλέγονται ολονυχτίς μοχθούν στο πόστο τους
Όλο βιάζουν τα ήρεμα νερά ν' αναπηδούν και να κυρτώνουν.
Ό,τι έκρυβε της μέρας το αθώο παιδιάστικο ντύμα
Συντριμμένο στο κατάστρωμα κείται: η σκληρή πάλη του χρόνου,
Θεοί ενάντια σε κτήνη, στριμωγμένοι μαζί νικητής και θύμα,
Η ζωή κι ο θάνατος στη θηλιά του πόνου.
Το αίμα, οι κραυγές, τα μουσκεμένα δίχτυα, ο αλμυρός αφρός.
Κι ο τρόμος μου μαζί, μοιάζουν θαρρείς πως άνθρωπος και μοίρα
Κολλήσαν τα μεριά τους με μια σφιχτή λαβή - ώσπου το πρώτο φως
Μαζεύει σπλαχνικά το δίχτυ τού ανείπωτου απ' τη θνητή του θήρα.
Francis Henry King (1923- 2011), "Fishermen: Aretsou",από την ποιητική συλλογή "Rod of Incantation" Longmans, Green, London (1952). Μετάφραση: Σάκης Σερέφας, "Αλλόγλωσσα ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη", εκδότης Κέδρος (1997).
